Το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας ήταν πράγματι απολαυστικό. Η δημοσιογράφος Έλλη Στάη φιλοξενούσε στην εκπομπή της τον μοναδικό τα τελευταία είκοσι χρόνια πραγματικό εγχώριο σατυρικό καλλιτέχνη, τον Τζίμη Πανούση. Το χιούμορ του Πανούση είναι αυτοσαρκαστικό, βλάσφημο, ανατρεπτικό, ακομπλεξάριστο, κυνικό και σουρεαλιστικό. Το τελευταίο στοιχείο είναι και το πιο σημαντικό και ίσως είναι το όριο, όπου το αστείο ξεπερνά το όριο της πλάκας και γίνεται γνήσιο χιούμορ. Έτσι λοιπόν η ώρα κυλούσε ευχάριστα, (όσο επέτρεπε ο καθωσπρεπισμός της Στάη) με πολύ γέλιο και άφθονο σουρεαλισμό. Κάποια στιγμή, ένα «απαραίτητο» διαφημιστικό διάλειμμα με έκανε να αλλάξω κανάλι. Τότε, γεμάτος έκπληξη, διαπίστωσα ότι κάπου αλλού ο σουρεαλισμός είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία.
Στο Mega και στην εκπομπή του «ΑΝΑΤΡΟΠΗ», ο Γιάννης Πρετεντέρης παρουσίαζε την τελευταία δημοσκόπηση της εταιρίας GPO. Σε κάποιο σημείο και αφού είχαν αναλυθεί τα συνηθισμένα συμπεράσματα (δημοφιλίες, πρόθεση ψήφου, καταλληλότητα για πρωθυπουργός), ο δημοσιογράφος, ανάφερε ένα αξιοσημείωτο στοιχείο: Η θετικές γνώμες του πρωθυπουργού στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ ήταν κοντά στο 50%, περισσότερο από κάθε άλλο αρχηγό. Το άθροισμα των ποσοστών του Αλαβάνου και του Παπανδρέου δεν έφταναν καν αυτό του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Αρχικά, παρασυρμένος από την όλη ευχάριστη διάθεση, ενέταξα το γεγονός στην σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της βραδιάς. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, πολλοί προφανώς αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί, του ασκούσανε εντονότατη κριτική για εφαρμογή δεξιών πολιτικών. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό πράγματι συνέβαινε, καθώς είναι επόμενο ότι ένα κόμμα που δέχεται να διαχειρίζεται τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, απομακρύνεται από λογικές και πρακτικές σοσιαλιστικού τύπου. Το ζητούμενο στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η κριτική, αλλά ποιοι την έκαναν αυτή την κριτική. Συνεχώς επί πολλά χρόνια, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Παπαθεμελής, ο Αρσένης και ο Κεδίκογλου, αγωνιούσαν για τη χαμένη αριστερή ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή ο πρώτος είναι βουλευτής της ΝΔ, ο δεύτερος θεωρείται προνομιακός συνομιλητής του Πρωθυπουργού (υπήρχαν μάλιστα δημοσιεύματα ότι θα αναλάμβανε και υπουργός στον πρόσφατο ανασχηματισμό) και ο γιος του τρίτου είναι επίσης βουλευτής της συμπολίτευσης. Το ότι οι ίδιοι βρήκαν, έστω και στα πολιτικά τους στερνά, το δρόμο τους, δε σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνανε απαραίτητα δεξιοί.
Στην περίπτωση όμως του ΚΚΕ, η λογική όχι απλά παραμερίζεται, αλλά κακοποιείται βάναυσα. Διαχρονικά, όποιος πολιτικός σχηματισμός βρίσκεται στο χώρο της κεντροαριστεράς, υφίσταται από το ΚΚΕ μια μορφή πολιτικής λοιδορίας. Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα της δεκαετίας του 50 «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» και το πιο πρόσφατο «τι ΠΑΣΟΚ τι δεξιά». Η συνθηματολογία αυτή δεν εμπόδισε το ιστορικό αυτό κόμμα να συνεργαστεί υπόγεια με την ίδια τη δεξιά στις δημοτικές εκλογές του 86, να συγκυβερνήσει μαζί της στην αλήστου μνήμης (και σουρεαλισμού βέβαια) «Κυβέρνηση Τζαννετάκη» το 89, να συνεργαστεί ανοιχτά πια στις δημοτικές του 2002 ( περίπτωση Καρδίτσας) και να θαυμάζει σήμερα τις ηγετικές ικανότητες του κ. Καραμανλή. Χαρακτηριστική είναι επίσης η αγωνία των κυβερνητικών στελεχών, μετά την πρόσφατη απόφαση για επιστράτευση των λιμενεργατών, να μη χαλάσει η καλή σχέση των δύο κομμάτων.
Οι επιλογές κάθε κόμματος είναι φυσικά δικός του λογαριασμός. Εμείς κρίνοντάς τες, μπορούμε απλά να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τα στελέχη του ΚΚΕ λοιπόν, δεν είναι σε θέση πια να θεωρούνται οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της αριστεράς στη χώρα μας. Η έννοια «αριστερά», από τη στιγμή που διαμορφώθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, εκτός των άλλων, εμπεριέχει τις παραμέτρους της αυτοκριτικής, της προόδου και του νεωτερισμού. Ένα κόμμα που τα θεωρεί την αυτοκριτική προδοσία και απορρίπτει ασυζητητί κάθε τι το καινούργιο, δεν ξέρω που ανήκει, αλλά αριστερό δεν είναι. Αλήθεια, ποια ήταν η θέση του ΚΚΕ σε ιδεολογικής και κοινωνικής φύσης ζητήματα, όπως η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, η καύση των νεκρών, η συμβίωση των ομοφυλόφιλων και η κατάργηση των παρελάσεων; Άκρα του τάφου σιωπή σε θέματα που αποτελούν προνομιακό πεδίο για ένα προοδευτικό κόμμα. Ο τελευταίος έρωτας με τον Πρωθυπουργό και ο σχηματισμός μιας ιδιότυπης Καραμανλικής «αριστεροδεξιάς» αποδεικνύει ότι τελικά δεν είναι ο γιαλός που είναι στραβός. Δυστυχώς, το ιστορικότερο κόμμα της χώρας μετατράπηκε από κόμμα ιδεολογίας σε κόμμα αντίδρασης και βαθιάς συντήρησης.
Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο είναι αφιερωμένο στη μνήμα του κομμουνιστή παππού μου Αχιλλέα Οικονόμου, που πέθανε σαν χθες πριν 12 χρόνια. Τα παραμύθια του δεν είχαν δράκους, μάγισσες και φαντάσματα, αλλά ιστορίες από το αντάρτικο, τον εμφύλιο και την πολύχρονη εξορία του. Για αυτό ίσως ο ήχος της απομυθοποίησης είναι καμιά φορά εκκωφαντικός.
