Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ της Τετάρτης 14/05 τις οδηγίες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προς τα στελέχη της για τις φοιτητικές εκλογές:
"επιδιώκουμε πάνω από την κάλπη να βρίσκεται εκπρόσωπος της ΔΑΠ που θα μονογράφει τους φακέλους. Αν αυτό δε γίνει, ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ πρέπει να αναλάβει το σφράγισμα των φακέλων. Επίσης, εφόσον είναι εφικτό και δε γίνεται αντιληπτό από άλλες παρατάξεις, καλό είναι να αποφύγουμε διακριτικά τη μονογραφή φακέλων που σίγουρα περιέχουν ψηφοδέλτιο άλλης παράταξης, ώστε αν είναι δυνατόν να ακυρωθούν στην καταμέτρηση. Καλό είναι την καταμέτρηση να την αναλάβει εκπρόσωπός μας, ώστε να μην σκίζονται ψηφοδέλτια κατά το άνοιγμα του φακέλου. Εννοείται ότι μπορούμε διακριτικά να κάνουμε κάτι τέτοιο στα ψηφοδέλτια των άλλων παρατάξεων (κυρίως της ΠΑΣΠ)"!!!
Εδώ και χρόνια πιστεύω ότι μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις στη ζωή ενός νέου ανθρώπου είναι αυτά που συναντά στα πανεπιστήμια. Επιτρέψτε μου μια προσωπική εμπειρία: έδινα δερματολογία και δίπλα μου κάθισε συμφοιτητής μου υψηλότατο τότε στέλεχος της ΔΑΠ. Ως συνήθως ήταν αδιάβαστος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Αφού τελείωσα με τις δικές μου ερωτήσεις, άρχισα να του υπαγορεύω τις δικές του. Στη δεύτερη ερώτηση μου λέει πως βαρέθηκε και φεύγει. Είχε γράψει μιάμιση ερώτηση. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ο βαθμός του ήταν ολοστρόγγυλο δεκαράκι.
Η οδηγία της ΔΑΠ δεν με εκπλήσσει, αποτελεί την κορυφή ενός παγόβουνου. Δε θα με εξέπληττε επίσης αν την εξέδιδε οποιαδήποτε άλλη παράταξη. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι τα κόμματα προσδοκούν το φοιτητικό κίνημα να αποτελέσει τη δεξαμενή των νέων στελεχών τους. Ίσως για αυτό ο κόσμος προτιμά να βλέπει ακόμη τον Κακλαμάνη, τον Έβερτ και τον Πάγκαλο. Μιας και συμπληρώνουμε 40 χρόνια από το Μάη του 68 το συμπέρασμα είναι ένα: οι φοιτητές τότε διαδήλωναν για να αλλάξουν τα πάντα. Τώρα κάνουν το ίδιο για να μην αλλάξει τίποτα.
5 comments:
η δικια μου παρομοια ήταν με εκπρόσωπο της ΠΟΛΑΝ (του Α. Σαμαρά για τους νεότερους), η οποία δεν υπάρχει κυριολεκτικά. Το ζητούμενο όμως είναι ότι...μεταφορικά δεν υπάρχουν και όλες οι άλλες κομματικές νεολαίες οι οποίες στη νοοτροπία και την κηδεμονία θυμίζουν τους συνδέσμους των αγαπημένων μας ομάδων.
Ξέρεις ποιο ήταν το πιο αστείο θέαμα στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ; Όταν η νεολαία φώναζε "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά"...
Και αυτοί που διαδήλωναν κάποτε για να αλλάξουν τα πάντα, τελικά βολευτήκαν στη δικιά τους αδράνεια.
Τουλάχιστον κινητοποιήθηκαν, κυνηγήθηκαν, τρέξαν, διαβάσαν. Δεν έχεις την απαίτηση από κάποιον να είναι μια ζωή επαναστάτης. Ας είμαστε όλοι από μια φορά...
Αχιλλέα,
Στα γεράματα με έπεισε ο 12χρονος γιος μου να κάνω blog. (gianke.blogspot.com).Ρίξε μια ματιά.
Ι.Κ.
Post a Comment