Ο φίλος μου ο Παναγιώτης ήταν η καλύτερή μου παρέα στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Μορφωμένος, μετρημένος, ασχολούνταν ελάχιστα με την πολιτική και απλώς κάποτε ανέφερε πως ανήκει στην κεντροδεξιά και ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Το μεγάλο πάθος του ήταν το μπάσκετ. Έπαιζε ερασιτεχνικά σε μια ομάδα της συνοικίας του και είχε στη βιβλιοθήκη του ταξινομημένα σαν ευαγγέλιο τα τεύχη του παλιού περιοδικού Τρίποντο. Πριν από μερικά χρόνια, μια άλλη γνωστότερη ομάδα της γειτονιάς του, είχε πουλήσει πολύ ακριβά κάποιον γνωστό παίχτη. Στη συνέχεια η ομάδα αυτή σχεδόν διαλύθηκε. Όταν τον ρώτησα το λόγο και τι έγιναν τόσα χρήματα, μου απάντησε: «ήταν κάτι πασοκτζήδες…».
Τη συνέχεια της απάντησης δεν τη θυμάμαι, ούτε πια με ενδιέφερε. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν η πολιτικά δηλητηριασμένη ψυχή του Παναγιώτη. Ένας συνετός και μετριοπαθής άνθρωπος θεωρούσε ότι η γεννησιουργός αιτία μιας σκανδαλώδους ή παράνομης πράξης ήταν η κομματική τοποθέτηση. Τα αυτονόητα ότι η διαφθορά δεν έχει χρώμα και ότι η όποια παραβατική συμπεριφορά δεν είναι συνάρτηση της ψήφου βρίσκονταν μακριά από τη συλλογιστική του. Είναι τυχαία μια τέτοια εξωφρενική άποψη; Η απάντηση είναι όχι.
Δυστυχώς, η ιδιότυπη προπαγανδιστική λογική της δεξιάς έχει δημιουργήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια δύο γενιές οπαδών της που ενστερνίζονται αυτήν την απαράδεκτη λογική. Κεντρικά συνθήματα των εκλογών του 89 ήταν τα «έξω οι κλέφτες του πασόκ» και «αέρα αέρα να φύγει η χολέρα», ενώ ολόκληρη η αντιπολιτευτική τακτική της περιόδου 2000-2004 στηρίχθηκε στη βάση μια ηθικής ανωτερότητας, που θα έφερνε, με κάποιο μαγικό τρόπο προφανώς, τέλος στα πράγματι πολλά φαινόμενα διαφθοράς. Η εμπέδωση αυτής της νοοτροπίας σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε διπλό αρνητικό αποτέλεσμα. Από τη μια δημιούργησε ένα απαράδεκτο είδος ηθικού διχασμού σε «αδάμαντες» και λαμόγια και από την άλλη άφησε στο περιθώριο την ίδια την πολιτική. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη υπηρεσία που έχει προσφέρει ως τώρα ο κ. Καραμανλής στη χώρα. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς ποια είναι η άποψη του ίδιου του Πρωθυπουργού για ζητήματα όπως η παιδεία, η υγεία, η οικονομία ή ποια είναι η γνώμη του για τη θέση της χώρας στον κόσμο; Μετά από δυόμιση και πλέον χρόνια στην εξουσία το πολιτικό στίγμα απουσιάζει εντελώς. Αντίθετα, σαν σχολικός σύμβουλος περασμένων εποχών, μας κουνάει αυστηρά το δάχτυλο διατάζοντας το τέλος της διαφθοράς και της διαπλοκής και τονίζοντας αυταρχικά πως κάποιοι δεν δικαιούνται να ομιλούν. Και σίγουρα στην κλασική των παλιών συμβούλων ερώτηση «ποιος έκλεψε τα μήλα των εσπερίδων;» η απάντηση που θεωρεί σωστή είναι «ήταν κάτι πασοκτζήδες».
.
