Πόσο απέχει η χαρά από τη λύπη, η έκσταση από την τραγωδία. Αν ο Τέρι έβαζε το πέναλτι θα ήταν ο ήρωας, ο άνθρωπος που έσωσε την ομάδα του στην παράταση, ο μεγάλος αρχηγός που με την ψυχραιμία του έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Η μπάλα όμως πήγε στο δοκάρι και το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά το σήκωσε ο παρά κάτι μοιραίος Ρονάλντο. Το ποδόσφαιρο πολλές φορές μοιάζει με θεατρικό έργο με κάθε λογής ήρωα. Και όσο πιο συγκλονιστικό είναι το φινάλε του, τόσο πιο δημοφιλές και οικουμενικό γίνεται.
2 comments:
είδαμε ότι δεν τραβάει η ποίηση και το ρίξαμε στα θεάματα? όπως και να χει θεωρώ κορυφαία ποδοσφαιρική στιγμή την ισοφάριση του Κεφαλοβρυσιακού μέσα στη Ράξα στο ΄89 από τον Καραπέτσουλα, στιγμή ασύγκριτου contrast με τη χτεσινή του Τέρρυ.
Οι αναγνώστες σου (όπως μαθαίνω στα chat rooms)περιμένουν εναγωνίως την άποψή σου για την 'παράδοση'.
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει φίλε τον ήρωα των παιδικών σου χρόνων Καραπέτσουλα, που το ποστερ του κοσμούσε τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι σου. Ακόμη και ο Γιώργος ο Μαλιώρας δεν έζησε τέτοιες στιγμές. Το post για την παράδοση αργότερα. Σήμερα βρισκεται άλλος σε bloogικό οργασμό.
Post a Comment