ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Μια οικογένεια λογοτεχνών τους οποίους δεν μπόρεσα να συμπαθήσω ποτέ ιδιαίτερα, ήταν οι Ρώσοι συγγραφείς. Η λεπτομερής και αναλυτική περιγραφή προσώπων, τοπίων και καταστάσεων, που δε συμβαδίζει με την σύγχρονη εποχή της ταχύτητας και των σύντομων μηνυμάτων, καθιστά την ανάγνωση τέτοιων μυθιστορημάτων κουραστική. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, του οποίου οι δύο τεράστιοι τόμοι βρίσκονται άθικτοι σε πολλές βιβλιοθήκες. Ο ίδιος όμως ο Τολστόι, σε μια σπάνια έξαρση συμπύκνωσης του λόγου, προσπαθώντας να εξηγήσει την επιτυχία ενός έργου είπε ότι: «οι δυστυχισμένες οικογένειες γράφουν τα καλύτερα μυθιστορήματα». Σύμφωνα με το απόφθεγμα αυτό, η οικογένεια του ΠΑΣΟΚ στα Τρίκαλα, ίσως είναι σε θέση να προσφέρει στην παγκόσμια λογοτεχνία μοναδικά αριστουργήματα. Εκλογές δεν ξέρω όμως αν θα κερδίσει ποτέ.
Η ήττα των αυτοδιοικητικών συνδυασμών που στήριξε το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές σε δήμο και νομαρχία, ήταν συντριπτική. Οι επιμέρους αιτίες (για το δεύτερο βαθμό, στις εκλογές του οποίου συμμετείχα) θα αποτυπωθούν και θα αναλυθούν στις επόμενες μέρες, αφού, όπως είναι και το πιο φρόνιμο, συζητηθούν μεταξύ των στελεχών του συνδυασμού. Η κρίση όμως του τοπικού ΠΑΣΟΚ, είναι φαινόμενο διαρκές, κουραστικό, διαλυτικό και η ανάλυσή του θα έπρεπε να είχε γίνει με τρόπο ειλικρινή από καιρό.
Στη μυθολογία του ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν δύο εκφράσεις, που φαίνεται έχουν επηρεάσει βαθύτατα το τοπικό στελεχιακό του δυναμικό. Αυτές είναι η «δεξιά παρένθεση» και «το ΠΑΣΟΚ συσπειρώνεται και ενώνεται πάντα πριν από τις εκλογές». Η εμπειρία του 90-93, που προφανώς οδήγησε σε αυτά τα απόλυτα συμπεράσματα, δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα. Η άγαρμπη, εκδικητική, άκομψα νεοφιλελεύθερη δεξιά του Μητσοτάκη, που είχε στόχο να φυλακίσει τον αντίπαλο αρχηγό και είχε στις τάξεις της στελέχη όπως ο Φρανς Τσαγκάρης δεν έχει καμία σχέση σε επίπεδο επικοινωνιακό με αυτή του Καραμανλή, που στηρίζεται στην αδράνεια, στο μύθο του μεσαίου χώρου και στην άριστη επικοινωνιακή στρατηγική. Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν σε τοπικό επίπεδο ότι ούτε δεξιά παρένθεση υφίσταται, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ ενώθηκε.
Τι έκανε όμως το σύνολο του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ αυτά τα χρόνια; Δυστυχώς αναλώθηκε αποκλειστικά σε ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σχεδόν καθημερινά, κυρίως μέσω του ραδιοφώνου, οι εσωκομματικές κόντρες έδιναν και έπαιρναν, χωρίς να υπάρχει τουλάχιστον κάποιο σημείο ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης, για να πει κανείς πως άξιζαν και τον κόπο. Αυτός ο ιδιότυπος ναρκισσισμός των μικρών διαφορών μεταξύ στελεχών που έχουν πάνω κάτω την ίδια πορεία, παρόμοια ηλικία και αβέβαιο πολιτικό μέλλον, λόγω ουσιαστικών ανεπαρκειών, αποδείχθηκε σε βάθος χρόνου τελικά καταστροφικός. Οι ψηφοφόροι κουράστηκαν, δυσανασχέτησαν και τελικά, με το δίκιο τους, προτίμησαν τη σιγουριά της εξουσίας, μιας εξουσίας μάλιστα άφθαρτης, καθώς δεν της ασκήθηκε καμία κριτική. Το τραγικότερο και προκλητικότερο όμως, παρατηρήθηκε μετά τις εκλογές, όταν τα ίδια στελέχη, που καλλιέργησαν και ωρίμασαν εν τέλει αυτό το κλίμα, ξαναβγήκαν στα ερτζιανά χωρίς αιδώ, κάνοντας μάλιστα και αυτοκριτική περίπου τριών δευτερολέπτων, κατηγορώντας αλλήλους και συνεχίζοντας το διαλυτικό τους έργο.
Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, στόχος των διάφορων «μεγαλοστελεχών» είναι το προς όφελός τους μοίρασμα της «πίτας» των ψηφοφόρων. Οι εκλογές όμως του2002, του 2004 και του 2006, έδειξαν ότι στα Τρίκαλα οι προσωπικές στρατηγικές και οι συλλογικές ανεπάρκειες είχαν ως αποτέλεσμα το άδειασμα του ταψιού. Αν η τακτική αυτή συνεχιστεί, που δυστυχώς έτσι φαίνεται, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το πασοκικό μυθιστόρημα στα Τρίκαλα θα καταλήξει να είναι αστυνομικό, καθώς όλοι θα αναζητούν και πάλι το δολοφόνο.