"ΖΗΤΩ" ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΡΑΧΑΣΙ

Ο αγώνας δικαιώθηκε! Η καρδιά μας πήγε στη θέση της! Το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη! Το Βραχάσι είναι πια ελεύθερο, αυτόνομο, απαλλαγμένο από τα δεσμά του Δήμου Νεαπόλεως, στον οποίο ανήκε! Για όσους δεν γνωρίζουν σχετικά, (δεν είναι και απαραίτητο άλλωστε) το Βραχάσι είναι ένα πανέμορφο ιστορικό χωριό, αμφιθεατρικά χτισμένο στη νότια πλευρά του βουνού Ανάβλοχος στο νομό Λασιθίου. Όταν λοιπόν εφαρμόστηκε το «Σχέδιο Καποδίστριας» για τη συνένωση των δήμων και κοινοτήτων, το Βραχάσι εντάχθηκε στο Δήμο Νεαπόλεως. Στο γεγονός αυτό, αντέδρασαν εντονότατα οι κάτοικοι, με δυναμικές κινητοποιήσεις και μπροστάρη το γνωστό καθηγητή κ. Κώστα Ζουράρι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο καθηγητής συνέχισε τον αγώνα, (μέχρι και απεργία πείνας έκανε) και τελικά πριν από λίγες μέρες ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Παυλόπουλος με νόμο κατέστησε το χωριό αυτόνομο. Η απόφαση αυτή δεν εντάχθηκε σε ένα προγραμματισμένο πλαίσιο αλλαγών στο «Σχέδιο Καποδίστριας», αλλά αποτέλεσε ένα σκανδαλώδες προσωπικό ρουσφέτι του κ. Υπουργού προς τον κ. Ζουράρι. Επιπλέον, για ξεκάρφωμα, δύο άλλα χωριά, η Τσαριτσάνη και τα Ζωνιανά, ευεργετήθηκαν εξίσου.
Το ότι το «Σχέδιο Καποδίστριας» αδίκησε πολλές παλιές κοινότητες και χρησιμοποιήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις για την εξυπηρέτηση τοπικών παραγόντων και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ο καιρός όμως πέρασε, οι αρχικές αντιδράσεις ξεθύμαναν, οι δήμοι σιγά σιγά απέκτησαν έναν σταθερό βηματισμό και ήδη είμαστε προ των πυλών των τρίτων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση με την υπάρχουσα νομοθεσία. Η κίνηση αυτή του Υπουργού, το μόνο που ουσιαστικά κατάφερε είναι η αναμόχλευση των παλιών παθών και το ξύπνημα διαφόρων τοπικιστικών ακροτήτων. Ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας έχουν ξεκινήσει εκ νέου αντιδράσεις και μάλιστα με χαρακτήρα ιδιαίτερα δυναμικό. Στο Νέο Μαρμαρά της Χαλκιδικής έχουν καεί αυτοκίνητα και χωριά της Κρήτης ξεκίνησαν βεντέτες με τα διπλανά τους. Το λιγότερο για το οποίο θα μπορούσε να μιλήσει κανείς είναι για πολιτική επιπολαιότητα, αλλά από τον εμπνευστή του εθνικού στραπάτσου του βασικού μετόχου, ας μην έχουμε και πολλές απαιτήσεις.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στην περίπτωση αυτή, που είναι πολιτικά απαράδεκτη και επικίνδυνη: η απόφαση δεν ήταν αποτέλεσμα της πίεσης κάποιων οργανωμένων φορέων ή πολιτικών παραγόντων, αλλά όπως ήδη αναφέραμε, ένα προσωπικό ρουσφέτι. Ο κ. Ζουράρις είναι καθηγητής πολιτειολογίας, συγγραφέας και εκδότης της εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία». Πολιτικά, δεν πρέπει να ξέρει ούτε ο ίδιος που ανήκει, καθώς στις εκλογές του 2000 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, ενώ στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 υποψήφιος νομάρχης Λασιθίου, υποστηριζόμενος από τη Ν.Δ. Ιδεολογικά, είναι θιασώτης ενός απίστευτου μίγματος μαρξισμού, νέο-ορθοδοξίας, αρχαιολατρίας και εθνικισμού. Στο ευρύ κοινό όμως, περισσότερο γνωστός είναι ως θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων, όπου καλείται να πει τη γνώμη του επί παντός επιστητού. Δυστυχώς, απ’ότι φαίνεται, αυτή η τελευταία ιδιότητά του είναι που έπεισε τον υπουργό να του κάνει το χατίρι. Ως τηλεοπτικός καλεσμένος ο κ. Ζουράρις συνήθως αδιαφορεί για τους συνομιλητές του, πολλές φορές τους προσβάλλει και επιχειρηματολογεί χρησιμοποιώντας εννοιολογικές πομφόλυγες με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε πιο πάνω. Σημασία όμως δεν έχει τι λες, αλλά «να τα λες» και τελικά η δύναμη μιας τηλεοπτικής περσόνας που «τα χώνει» είναι πιο ισχυρή από άλλους θεσμικούς παράγοντες. Αλήθεια, πώς να αισθάνονται όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί βουλευτές, που περιμένουν μήνες να συναντηθούν με κάποιον υπουργό, ή να προωθηθούν κάποια αιτήματά τους, βλέποντας μια τέτοια προνομιακή μεταχείριση;
O Υπουργός λοιπόν, με την απόφαση αυτή, σημειολογικά, επιβραβεύει τα τηλεοπτικά κανάλια που αντικατέστησαν τις ειδήσεις με καφενειακού επιπέδου συζητήσεις, κλείνει το μάτι στους πολιτικούς που στη θέση του επιχειρήματος προτάσσουν το ύψωμα της φωνής και τη λαϊκίστικη ρητορική και τέλος δικαιώνει τον ανεπανάληπτο Τζίμη Πανούση, που κάποτε σοφά επισήμανε πως «είμαστε ελεύθεροι με περιοριστικούς φόρους σε τηλεοπτικές φυλακές υψίστης αφελείας».