ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Είναι μάλλον ψέμα, ότι το Λύκειο δε σου δίνει τα απαραίτητα εφόδια για σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από νωρίς συνηθίζουμε να διαβάζουμε για τις εξετάσεις με βάση τα λεγόμενα «SOS», πράγμα που κάνει πολύ πιο εύκολη αργότερα τη φοιτητική μας ζωή. Έτσι, κάποια χρονιά και συγκεκριμένα στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, τα δύο «SOS» ποιήματα για τις προαγωγικές εξετάσεις του Ιουνίου, ήταν το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Καβάφη και «Οι Μοιραίοι» του Βάρναλη. Μετά από τόσα χρόνια έχω την εντύπωση, ότι κάποιοι από τους παλιούς μου συμμαθητές πιστεύουν ότι αυτά είναι τα μόνα ελληνικά ποιήματα, εκτός βέβαια από τον Εθνικό Ύμνο. Και τα δύο ποιήματα είναι από τα αγαπημένα μου. Το αίσθημα της αναίτιας προσμονής που αποπνέει το πρώτο και η απελπισία μπροστά στην αναμονή του θαύματος για καλύτερη ζωή, που εν τέλει δεν έρχεται, του δεύτερου, είναι ανεπανάληπτα.
Οι θεωρητικοί της ποίησης λένε ότι αυτή μπορεί να επηρεάσει τον αναγνώστη. Αυτό ακούγεται λογικό. Αυτό που ίσως δε θα περιμέναμε, είναι τα δυο προαναφερθέντα ποιήματα να έχουν επηρεάσει τόσο βαθιά την πολιτική ζωή των Τρικάλων.
Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, σε κάθε κυβερνητικό ανασχηματισμό, στα Τρίκαλα επαναλαμβάνεται σαν φυσικό φαινόμενο η ίδια πάντα ιστορία: οι τοπικοί υποψήφιοι υφυπουργοί και υπουργοί διοχετεύουν στον τύπο την αισιοδοξία τους, δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι και θαρραλέοι από καιρό και αναμένουν τη δικαίωση. Δυστυχώς, το story ποτέ δεν έχει happy end. Από τα χείλη του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου δεν ακούγεται ποτέ κάποιο οικείο όνομα και η φράση «είναι μια απόφαση του Πρωθυπουργού και πρέπει να τη σεβαστούμε» τείνει να γίνει το απαραίτητο συνοδευτικό της έννοιας «Τρικαλινός Κυβερνητικός Βουλευτής».
Είναι πράγματι τόσο απαραίτητο για έναν νομό να έχει εκπροσώπους στην κυβέρνηση; Εξαρτάται. Υπάρχουν νομοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία στο έπακρο, (Φλώρινα επί Λιάνη, Καρδίτσα επί Αναγνωστόπουλου) και άλλοι όχι. Ας μην ξεχνάμε ότι πιο αδικημένοι από όλους αισθάνονται οι Θεσσαλονικείς, που και πολλούς υπουργούς είχαν, (Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος) και ο σημερινός Πρωθυπουργός επί χρόνια εκλεγόταν εκεί. Ένας νομός λοιπόν, χρειάζεται πιο πολύ από τους υπουργούς του, κάτι σημαντικότερο: Στόχους.
Για το νομό Τρικάλων, τι περίπου έχουμε στο μυαλό μας; Θέλουμε ανάπτυξη τουριστική, αγροτική, βιομηχανική, εμπορική, κάποια από όλα αυτά, τι περισσότερο και τι λιγότερο; Πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μαξιμαλιστικούς στόχους, όπως η Ε-65, ή σε μικρότερους και ίσως πιο προσιτούς; Αυτά και άλλα ερωτήματα πρέπει να αναδυθούν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των νομαρχιακών εκλογών. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει τα δύο κόμματα εξουσίας να καταλήξουν έγκαιρα στους υποψήφιούς τους.
Στο ΠΑΣΟΚ, η εσωστρέφεια που αφορά το Δήμο Τρικκαίων, αν συνεχιστεί για πολύ, μοιραία θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και στις νομαρχιακές εκλογές. Όταν η συζήτηση αναλώνεται για καιρό στα πρόσωπα, η πολιτική αναστέλλεται ή καταργείται. Τα ίδια τα πρόσωπα φθείρονται, συμμετέχουν σε ψυχοφθόρες εσωκομματικές συγκρούσεις και ο προγραμματικός λόγος θα είναι ίσως βιαστικός και πιθανώς επιφανειακός. Η ΝΔ από την άλλη, θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει για νομάρχη κάποιον που η σκέψη του, όπως αφήνει σαφέστατα να εννοηθεί, βρίσκεται στο κοινοβούλιο και όχι στο κακόγουστο κτήριο της οδού Τσιτσάνη. Ο επόμενος νομάρχης πρέπει να έχει έντονα αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά, σαφές σχέδιο και προοπτική οχταετίας. Το να περιμένουμε σαν τους καβαφικούς ήρωες στην «αγορά συναθροισμένοι» να γίνει μάταια κάποιος συμπατριώτης μας υπουργός, είναι ίσως γραφικό. Το να προσμένουμε όμως «μοιραίοι και άβουλοι» το αναπτυξιακό μας θαύμα, είναι μιζέρια. Και η μιζέρια δεν μας ταιριάζει.