ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ

Στα τέλη του 19ου αιώνα οι τότε υπεύθυνοι αποφασίσανε να κόψουν τις ακακίες που υπήρχανε στην οδό Σταδίου. Σε μια εποχή, που η οικολογία ίσως να μην υπήρχε ούτε ως έννοια, ο σατυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τους ακόλουθους στίχους:

"Προς χάριν της κυκλοφορίας
των ευγενών μας των ποδών
εκόψανε τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.
-
Ήσαν οι δόλιες ακακίες
και θεωρούντο περιττές
αν ήτανε κι αυτές κακίες
δε θα τις κόβανε ποτές".

Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο Δήμαρχος Αθηναίων κόβει νύχτα και με τη βοήθεια των ΜΑΤ 40 δέντρα για να γίνει υπόγειο πάρκινγκ. Τελικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η πολιτική μυωπία παραμένει δυστυχώς αναλλοίωτη.

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Μια από τις αγαπημένες παροιμίες του Χαρίλαου Φλωράκη ήταν αυτή που λέει ότι: "όταν κατουράς τη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι". Δείτε στο παρακάτω βίντεο την πρακτική της εφαρμογή:
http://www.youtube.com/watch?v=JKxKqsbrUJY

TABULA RASA

Η πολιτική έχει κάποιες βασικές αρχές. Μια από αυτές είναι ότι η ανάληψη κάποιας υπεύθυνης και ιδιαίτερα μιας κυβερνητικής θέσης προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός στοιχειώδους προγράμματος. Αυτά βέβαια ήταν αυτονόητα μέχρι την υπουργοποίηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου. Ο νέος Υπουργός Παιδείας ανέλαβε τη νέα του θέση λέγοντας ότι δεν υπάρχει από μέρους του κανένα πρόγραμμα, κανένα συγκεκριμένο σχέδιο και ότι θα αρχίσει νέος διάλογος από την αρχή, tabula rasa, όπως ανέφερε.
Το να ομολογήσεις την ασχετοσύνη σου για έναν τομέα είναι πράγματι ειλικρινές. Το να αναλάβεις όμως αυτή τη θέση, όντας άσχετος, είναι επικίνδυνο. Έτσι, ενδιαφέρουσες απόψεις όπως η κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων, που απαιτούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και επίπονη επεξεργασία, θα καταλήξουν πυροτέχνημα. Και δυστυχώς μετά την υγεία (Κακλαμάνης και Αβραμόπουλος με μηδενικό έργο) και ο πολύπαθος χώρος της παιδείας περνά σε αμιγώς επικοινωνιακή διαχείριση (ο επικοινωνιακός Άρης).
Υ.Γ. Η αναφορά στη λέξη rasa ίσως δημιουργεί αρνητικούς βατοπεδινούς συνειρμούς. Πως και ξέφυγε αυτό από τον ευφυή Άρη; Ή μήπως ευφυώς ξέφυγε;

ΜΝΗΜΗ 80s

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο. Μου άρεσε και το αναπαράγω:
"Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν
υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας
αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν
γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει
τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα

και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο

ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε
τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να

παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα
μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.

Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,

όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν

ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους

φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους

γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε

να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές
όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ
για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα
κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί... "

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Το να κρύβεσαι και να πυροβολείς 21 χρονους αστυνομικούς με Καλάσνικοφ και χειροβομβίδες είναι φτηνή ανανδρία Οι δημοσιογράφοι ανησυχούν και ονομάζουν τους δολοφόνους νέα γενιά τρομοκρατών. Προσωπικά θα τους ονόμαζα νέα γενιά άνανδρων.
Υ. Γ. Πόσο μυαλό πρέπει να κουβαλά κάποιος για να πιστεύει ακόμη στο αντάρτικο πόλεων;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Καλή χρονιά σε όλους.

ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ

Φοβερή φωτογραφία από κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αυτή η πόλη πράγματι είναι μια διαρκής έκπληξη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλους.

ΚΑΤΑΡαμένοι...

Πριν από μερικά χρόνια ο Άρης Θεσσαλονίκης ήταν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Τότε, εμφανίστηκε ένας άραβας επενδυτής και εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την αγορά των μετοχών της ομάδας. Ο μάγκας ήρθε, τον τάισαν, τον πότισαν, χρεώθηκε σε εστιατόρια και ξενοδοχεία και στο τέλος έγινε Λούης. Επίσης, πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η φήμη, ότι άραβες είναι έτοιμοι να επενδύσουν στον ΠΑΟΚ για να του δώσουν την παραπάνω οικονομική ώθηση που χρειάζεται για να κατακτήσει τον τίτλο. Στη συνέχεια όμως ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

Στο ποδόσφαιρο μερικά πράγματα επιτρέπονται, σε κυβερνητικό επίπεδο όμως όχι. Πριν από δύο περίπου μήνες ο Πρωθυπουργός ήταν επικεφαλής πολυμελούς αντιπροσωπίας που πήγε στο Κατάρ για να διαπραγματευτεί την πώληση της Ολυμπιακής. Με την επιστροφή καλλιεργήθηκε η εντύπωση ότι οι συνομιλίες ήταν πετυχημένες και το τέλος θα ήταν αναμφίβολα αίσιο. Χθες όμως ανακοινώθηκε ότι το πολυπόθητο deal τελικά δεν έγινε. Αν υπήρχε μια συντονισμένη προσπάθεια με πρόγραμμα και στόχο θα ήταν άδικο να γίνει η οποιαδήποτε κριτική. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση οι συζητήσεις χρησιμοποιήθηκαν επικοινωνιακά για να ξεφύγει τότε η συζήτηση από τα του Βατοπαιδίου. Για μια ακόμη όμως φορά αποδείχθηκε ότι τα επικοινωνιακά τερτίπια χωρίς πολιτικό περιεχόμενο είναι σαν το ψέμα: έχουν κοντά ποδάρια.

Dr Jekyll...

Δε γίνεται να περάσει ο Σώκρατες ένα νόμο να παίζουμε μόνο στο Καραϊσκάκη; Μέχρι και Champions League σηκώνουμε.

Ω ΝΑΙ, Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ 68

Ένα από τα παγκόσμια γεγονότα που έχει αφήσει αναμφίβολα θετική την αύρα του και στο Ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο είναι ο Μάης του 68 στη Γαλλία. Ο όρος Μάης του '68 (γνωστός και ως Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μηνών Μαΐου και Ιουνίου. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης. Χαρακτηριστικό των γεγονότων ήταν η ιδιαίτερα μεγάλη έντασή τους με φωτιές, οδοφράγματα και βία κατά των αστυνομικών. Ήταν ένα κίνημα απρόβλεπτο, αυθόρμητο , χωρίς ηγέτες και έξω από τη χειραγώγηση συνδικάτων και κομμάτων. Συμβολικές μορφές χάρη στα μέσα ενημέρωσης οι Ρούντι Ντούτσκε και Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Μερικοί φιλόσοφοι και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η εξέγερση ήταν το σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20ου αιώνα, επειδή δεν πραγματοποιήθηκε από μεμονωμένο πλήθος, όπως οι εργαζόμενοι ή οι φυλετικές μειονότητες, αλλά ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση, άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων. Κάποια από τα συνθήματα που έμειναν στην ιστορία ήταν:

"Η φαντασία στην εξουσία"

"Να ονειρευόμαστε το αδύνατο"

" Η ουτοπία είναι εφικτή"

"Η υπερβολή είναι η αρχή της έμπνευσης"

"Επιτιθέμενος δεν είναι αυτός που εξεγείρεται αλλά αυτός που καταστέλλει"

"Τα οδοφράγματα κλείνουν δρόμους και ανοίγουν μονοπάτια"

Τα τελευταία γεγονότα στην χώρα μας έχουν αρκετά κοινά και σημαντικές διαφορές με το Μάη του 68. Ο ξένος τύπος πάντως κάνει άφοβα τη σύγκριση τους και Γαλλικές εφημερίδες τα ονόμασαν ο Μάης της Ελλάδας. Τα εδώ γεγονότα είχαν συγκεκριμένη αφορμή (η δολοφονία του Αλέξη) σαφέστερο περιεχόμενο (εκπαιδευτικό, ανεργία, προκλητικά χαμηλοί μισθοί) και άμεση επέκτασή τους στις περισσότερες μεγάλες πόλεις. Στη Γαλλία οι κινητοποιήσεις εκφυλίστηκαν από το χρόνο, εδώ προσπάθησαν να τις ακυρώσουν οι καταστροφές των κουκουλοφόρων. Στη Γαλλία οι μεγάλοι διανοητές ήταν δίπλα στους εξεγερμένους, εδώ μάλλον δεν υπάρχει υποψία διανόησης γενικώς.

Συγκρίνοντας τα ξένα και τα Ελληνικά ΜΜΕ, διαπιστώνει κανείς ότι στο εξωτερικό εμβάθυναν περισσότερο στο περιεχόμενο των κινητοποιήσεων, ενώ τα εγχώρια μέσα έμειναν περισσότερο στη δολοφονία και στις καταστροφές. Χαρακτηριστική επίσης ήταν και η προσπάθεια απαξίωσης των κινητοποιήσεων και των αιτημάτων των μαθητών από γνωστούς αρθρογράφους, που παλαιότερα μυθοποίησαν τη σημειολογία του Μάη του 68. Φαντάζεστε αν τα συνθήματα των Ελλήνων μαθητών αναφερόταν σε ουτοπία και φαντασία τι θα είχαν ακούσει; Για κάποιους λοιπόν οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις είναι καλές και άγιες, αρκεί να είναι μακριά από μας.

ΡΑΔΙΟ BLOG

Μια και κάποτε ήμουν ραδιοπειρατής, επιτρέψτε μου να αφιερώσω δύο τραγουδάκια του μέγιστου καλλιτέχνη και αναρχικού Νικόλα Άσιμου.
Το πρώτο στους συντηρητικούς υποκριτές που "αφουγκράζονται" λέει τις αγωνίες των νέων. Λέγεται "Μπλουζ Μπουζ" και λέει:

" Άγια κατανάλωση, μη θες να με κουφάνεις
Η φρίκη είναι όμορφη και μένα δε με πιάνεις
Τα δεκαεξάχρονα κι αν εξευμενείς
Με τρυπάρες και υγρά θα στη φέρουνε.
Αλλού τα κακαρίσματα, κι αλλού γεννάν οι κότες".

Το δεύτερο λέγεται "Της επανάστασης" και αφιερώνεται στους κουκουλοφόρους "επαναστάτες":

"Είπαμε πως θα καταργήσουμε τα σύνορα.
Είπαμε πως θα διαλύσουμε το κράτος.
Κι αφήσαμε τους εαυτούς τους ίδιους μας.
Μες στο γλοιώδικο περίβλημά τους.
Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
Μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία.
Διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας.
Μ’ επαναστατική φρασεολογία".

Αυτά προς το παρόν και καλή σας ακρόαση.

...

Τελικά οι αξιότιμοι "νοικοκυραίοι" που επιμένουν να προσπαθούν μέσα από μισόλογα να δικαιολογήσουν την δολοφονική πράξη του βαρύμαγκα ειδικού φρουρού έχουν σε ένα πράγμα δίκιο. Ο Αλέξης ήταν παλιόπαιδο. Άλλωστε, αποδεικνύεται ότι ήταν πολύ εκδικητικός χαρακτήρας. Δεν τους έκανε τη χάρη να ήταν κουκουλοφόρος, δεν ήταν γνωστός άγνωστος. Δεν πέταγε μολότοφ, δεν ήταν θαμώνας των Εξαρχείων. Ήταν ένα παιδί 15 χρονών σαν τα δικά τους. Ήταν από καλή οικογένεια, όπως και αυτοί θεωρούν τις δικές τους. Μα πάνω απ' όλα ήταν όμορφος σαν άγγελος. Σαν τους αγγέλους που ζωγραφίζουν τα παιδιά στα τετράδιά τους. Το φτερούγισμά του για το στερνό του ταξίδι ας ταρακουνήσει την αυτιστική μας σκέψη. Ο κόσμος δεν είμαστε εμείς και ο καναπές μας. Ο κόσμος είναι η ίδια η ζωή, η μόνη αλήθεια που υπάρχει μαζί με το θάνατο. Η ζωή με τα προβλήματά της και τα αδιέξοδά της. Που είναι όμως μία και μοναδική.
Διαβάστε ένα προφητικό άρθρο του Νίκου Δήμου πριν 23 χρόνια.
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=9&time_id=142&cat_id=16

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

"Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε

όπου βρεθούμε κι΄όπου σταθούμε

στήνουμε θέατρα και σκηνικά

όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και μας σαρώνει και τα σαρώνει

και τους θεατρίνους και το θεατρώνη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ήταν σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια. Στη μονάδα που υπηρετούσα οι ώρες παραδόξως κυλούσαν ευχάριστα, καθώς ο Νίκος απολυόταν και είχε στήσει μια μικρή γιορτή. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Κώστας, με τον οποίο μιλάμε κάθε μέρα λέγοντας κυρίως αστεία. Η φωνή του όμως ήταν διαφορετική, κομπιασμένη. "Είναι απίστευτο" μου είπε. "Χθες πέθανε ο Χρήστος Γρηγορίου".
Ο Χρήστος ήταν απλώς ο καλύτερος μπουζουκτσής στην Ελλάδα στην ηλικία του. Ήταν μόνο 28 ετών. Γεννήθηκε στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων. Ξεκίνησε από μικρός τις μουσικές του σπουδές μαθαίνοντας κιθάρα. Τα λαϊκά του όμως ακούσματα τον οδήγησαν στο κατεξοχήν Ελληνικό όργανο, το μπουζούκι. Στα 18 του κατέβηκε στην Αθήνα όπου φοίτησε στη σχολή του κορυφαίου δάσκαλου παραδοσιακής μουσικής, του Αριστείδη Μόσχου. Πολύ σύντομα από μαθητής έγινε καθηγητής. Στη σύντομη πορεία του συνόδευσε με την πενιά του κορυφαίες λαϊκές φωνές, όπως του Λάκη Χαλκιά, του Ανδρεάτου, του Δημητριάδη και του Στέλιου Βαμβακάρη. Θα μπορούσε να παίζει σε οπιαδήποτε από τις λεγόμενες "μεγάλες πίστες". Δεν το έκανε από αισθητική επιλογή. Ο τρόπος που έπαιζε ήταν μοναδικός. Σου έδινε την εντύπωση πως δεν κρατούσε απλά το μπουζούκι, αλλά το αγκάλιαζε. 'Ενιωθε το κάθε χτύπημα της πένας και σε έκανε να το νιώθεις και συ. Του άρεσε να ερμηνεύει και ο ίδιος κάποια τραγούδια. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη "Φάμπρικα", τα "Μπερμπάντικα τα νιάτα" και το "Στην Καλαμπάκα μια βραδιά". Οι επιλογές του και μόνο φανερώνουν το βαθύ του μεράκι και την υψηλή αισθητική του ποιότητα. Τελευταία είχε αρχίσει και να γράφει και δικά του τραγούδια και μάλιστα ένα από αυτά βραβεύθηκε στα "Τσιτσάνεια".
Η περιοχή μας έχει μεγάλη παράδοση στη λαϊκή μουσική. Συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας, στιχουργοί όπως ο τεράστιος Βίρβος και ο Σαμολαδάς (έχει γράψει το "και αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη") και τραγουδιστές όπως ο Μητροπάνος και ο Μαργαρίτης κατάγονται από τα Τρίκαλα. Ο επόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο κατάλογο θα ήταν αναμφίβολα ο Χρήστος. Η μοίρα δυστυχώς είχε άλλα σχέδια.
Μια κοινοτυπία που ακούγεται συχνά είναι πως στον τόπο μας κανείς δεν περισσεύει. Όταν όμως χάνονται άδικα τόσο ξεχωριστοί νέοι άνθρωποι, η αλήθεια της απώλειας γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Ας είναι καλά οι δικοί του για να θυμούνται για πάντα τον Χρήστο τους.

ΡΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Τι μπαλάρα ήταν αυτή! Και αυτός ο Ντιόγο μεγάλη κλάση. Τελικά είτε Έλληνας είσαι είτε αλλοδαπός, χωρίς τη μάνα εδώ δεν πας πουθενά. Από τον μπαμπά Χούτο στη μαμά Ντιόγο η απόσταση είναι τεράστια.
(Ελπίζω Kwtse να γράψεις κάτι μετά από τέτοιο θρίαμβο. Αναμένουμε...)

ΝΟΜΑΡΧΙΑΔΗΣ

Έχει κερδίσει με το σπαθί του την πανελλήνια αναγνωρισιμότητα: είναι ο Εθνικός μας Νομάρχης. Άλλοτε ως Ζορό, άλλωτε ως βλάχος, ως ποδοσφαιριστής, ως ότι του καπνίσει γενικώς προσφέρει άφθονο γέλιο και χαρά στο φιλοθέαμον κοινό, καθώς και πιασάρικα θέματα στα δελτία ειδήσεων. Αυτή είναι η κωμική του διάσταση. Υπάρχει όμως και η περισσότερο πολιτική: αδυνατεί να κάνει διάλογο, πετάει επικοινωνιακές πομφόλυγες μεγαλομανιακού περιεχομένου όταν ζορίζεται και πάνω απ' όλα το παίζει λαϊκό παιδί, υπερπατριώτης και βαρύς άντρας. Τόσο βαρύς που μετά από κάθε του εμφάνιση οι καθαρίστριες των στούντιο σφουγγαρίζουν το γεμάτο τεστοστερόνη πάτωμα.
Το αντριλίκι όμως δε θέλει λόγια, αλλά πράξεις. Στην υπόθεση του βατοπεδίου ο νομάρχης είναι στριμωγμένος και προσπαθεί με κάθε τρόπο να διώξει από πάνω του και την παραμικρή υποψία ευθύνης. Ο τρόπος που το κάνει όμως είναι ο πλέον άνανδρος. Ο μέγας πατριώτης δεν διστάζει να χωρίσει την Ελλάδα σε βόρειους και νότιους λέγοντας πως τον κυνηγάει η παράγκα των Αθηνών. Τρεις φαγούρες έχουν οι Αθηναίοι, η μια είναι να ξεφορτωθούν τον Ψωμιάδη. Ίσα ίσα, που βλέποντάς τον, απλώς θεωρούν πως επιβεβαιώνουν και αυτοί διάφορα ανόητα συμπλέγματα ανωτερότητας που διάφοροι αμαθείς μηρυκάζουν.

ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ

Είναι σκέτη κοινοτυπία να πω πως τα χρόνια περνούν γρήγορα. Θα το πω όμως. Πάνε ήδη 10 χρόνια από τότε που φοιτούσα στο 6ο έτος της Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Είναι το έτος των κλινικών, εκεί που δείχνει ο καθένας τα πρώτα σημάδια της αποτελεσματικότητας του αποθέματος της γνώσης του και εκεί που εν τέλει φαίνεται και η ικανότητα του κάθε φοιτητή.
Ένα από τα αστέρια της σχολής ήταν ο Χ. Πανέξυπνος άνθρωπος, ιδιαίτερα μορφωμένος, τυπικότατος στις υποχρεώσεις του και άριστος φοιτητής. Με ταπεινή καταγωγή και σεμνή πορεία σε όλα τα έτη. (Δεν ήταν ανάγκη δηλαδή να του πει ο Καραμανλής πως να φέρεται). Ήταν από αυτούς που θα περίμενες σε μια χώρα ίσων ευκαιριών και αισθήματος δικαίου να ακολουθήσει Ακαδημαϊκή καριέρα. Το άξιζε άλλωστε απόλυτα.
Τα πρώτα χρόνια τα λέγαμε αραιά. Τελευταία είχαμε χαθεί. Πριν από κάποιους μήνες όμως με ανακάλυψε στο facebook. Έμαθα λοιπόν πως είναι μια χαρά και έχει ανοίξει ιατρείο σε παραμεθόρια περιοχή στη βόρεια Ελλάδα. Την ίδια ώρα όμως μαθαίνω ότι πρώην συμφοιτητές μας, τέκνα καθηγητών του Πανεπιστημίου ή μέλη φοιτητικών νεολαιών, που δεν έφταναν ούτε τον ίσκιο του Χ. κάνουν τα διδακτορικά τους και ετοιμάζουν το λαμπρό τους μέλλον.
Από τη μια πλευρά θα μπορούσε να πει κάποιος πως μακάρι κάθε απομακρυσμένη περιοχή να είχε την ευλογία ενός γιατρού σαν τον Χ. Από την άλλη όμως αυτή η κατάσταση προκαλεί μόνο οργή και αηδία. Ποιος θα μορφώσει στα ευαγή μας ιδρύματα τις επόμενες γενεές γιατρών; Ας μην το σκέφτομαι καλύτερα.
Βοήθειά σας…

(Για να μην διαμαρτύρεσαι όταν καθυστερώ να γράψω...)

THE REVENGE

Ο μπαρμπα-Λάκης ήταν για 8 χρόνια πρόεδρος στο χωριό της μητέρας μου στη Λάκκα Σούλι. Ένα βράδυ στο καφενείο μιλώντας πολιτικά με την παρέα του δέχτηκε ένα κριτικό ερώτημα από έναν συγχωριανό του: "για πες μας ρε Λάκη, τι έργα έκανες τόσα χρόνια πρόεδρος; Τί άφησες πίσω σου;". Ο παλιός πρόεδρος μιλούσε για κανένα τέταρτο περίπου για να απαντήσει στο ερώτημα. Δεν ξέρω αν έπεισε, απαντήσεις πάντως είχε.
Ελπίζω το παραπάνω ερώτημα να μην το δεχτεί ποτέ στο μέλλον ο Πρωθυπουργός. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση ηγέτη της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, που αφήνει πίσω του το απόλυτο τίποτα. Αλήθεια, όσο καλοπροαίρετοι και αν είμαστε, ποια είναι η πολιτική παρακαταθήκη του Πρωθυπουργού; Για ποιο λόγο πιστεύει ότι θα μείνει στην ιστορία; όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, καλές οι κακές, αφήσαν ένα στίγμα, ένα πολιτικό σημάδι τέλος πάντων. Η σημερινή όμως φαίνεται να αποτελεί τη μοναδική θλιβερή εξαίρεση.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο βασικός λόγος της απότομης κατάρρευσης της Κυβέρνησης Καραμανλή είναι τα σκάνδαλα και τα άσχημα αποτελέσματα στην οικονομική πολιτική. Προσωπικά πιστεύω πως τα αίτια είναι βαθύτερα. Τα τελευταία 8 χρόνια η Ν.Δ. αγνόησε την ίδια την πολιτική. Αντιπολιτεύτηκε εκπέμποντας συνεχώς κηνσορικά μηνύματα ηθικοπλαστικού τύπου. Στη συνέχεια κυβέρνησε αμιγώς επικοινωνιακά. Όλες οι μεγάλες αποφάσεις της δεν εξυπηρετούσαν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, αλλά την επικοινωνιακή πραγματικότητα της στιγμής.
Δυστυχώς όμως η πολιτική είναι και αυτή σαν τα γεγονότα: είναι αμείλικτη. Και όταν αφήνεται για καιρό στην άκρη κάνει σαν την απατημένη σύζυγο: εκδικείται. Και εκδικείται σκληρά.

Χθες έγινε γενική απεργία. Ο στόχος κάθε απεργίας είναι διπλός: αφενός από την έλλειψη υπηρεσιών τη συγκεκριμένη μέρα να γίνει εμφανής η δυναμική μιας τάξης εργαζόμενων και αφετέρου να γίνουν γνωστά τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις. Μαζί όμως με όλους τους άλλους απεργούσαν και οι δημοσιογράφοι. Στη σημερινή μιντιακή πραγματικότητα, δυστυχώς τα πράγματα που δεν προβάλλονται είναι σαν να μην έγιναν. Οι νέες ειδήσεις και η αμείλικτη επικαιρότητα της καινούργιας μέρας ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τη χθεσινή πραγματικότητα. Έτσι, αιτήματα, συμμετοχή και άλλα γεγονότα που αφορούν μια απεργία περνούν εν πολλοίς απαρατήρητα. Μια απεργία λοιπόν ενός κλάδου ακυρώνει ουσιαστικά αυτή των υπόλοιπων. Οι παλαιοί κομμουνιστές θα τη λέγαν προβοκάτσια. Εμείς πως να την πούμε;

ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Η Αγία Πετρούπολη είναι μια από τις εντυπωσιακότερες πόλεις στον κόσμο. Ένα ταξίδι προς τα εκεί είναι αναμφίβολα μια εμπειρία ζωής. Μέχρι τώρα, με εκνεύριζε το όνομά της, καθώς νόμιζα πως αναφέρεται στον ιδρυτή της, τον Μέγα Πέτρο, του οποίου η αγιοποίηση μέσω του ονόματος της πόλης μου φαινόταν γελοία. Τελικά είχα λάθος, καθώς το όνομα είναι αφιερωμένο στον Άγιο Πέτρο, αφού ο συνονόματός του Μέγας, ήθελε η πόλη του να αποτελεί την πύλη του παραδείσου της Ρωσίας. Με το θάνατο του Λένιν ονομάστηκε Λένινγκραντ (πόλη του Λένιν) και στις αρχές της περασμένης δεκαετίας με δημοψήφισμα ξαναπήρε το παλιό της όνομα. Οι κάτοικοί της όμως θεωρούν πως θα σε λίγα χρόνια θα έχουν και πάλι καινούργιο όνομα, καθώς ως γενέτειρα του Πούτιν, η μετονομασία της σε Πούτινγκραντ φαντάζει εξαιρετικά πιθανή.

Μια παροιμία που κατάντησε κοινοτυπία είναι ότι μια εικόνα αξίζει όσες χίλιες λέξεις. Στην περίπτωση της Αγίας Πετρούπολης καμιά εικόνα και καμιά περιγραφή ( ακόμα και με χιλιάδες λέξεις) δεν μπορεί να περιγράψει το αισθητικό μεγαλείο της πόλης. Παρόλα αυτά, δείτε μερικές φωτογραφίες:

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η τελευταία φορά που μίλησα με τον Αντώνη Δασκαλόπουλο ήταν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αμέσως μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Ήταν μια ομιλία πολυαναμενόμενη, καθώς ο πρόσφατα τότε εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε ένα προσωπικό πολιτικό limit up: οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο κόμμα του ποσοστά κοντά στο 20% και η δική του δημοφιλία βρισκόταν στα ύψη. Ρώτησα λοιπόν τον αείμνηστο Αντώνη, πώς του φάνηκε ο λόγος του cool Alexis. Μέσα σε ένα κλίμα διάχυτης «τσιπρολαγνείας», ο Αντώνης, αν και πάντα χαμογελαστός, φαίνονταν προβληματισμένος και ελαφρώς εκνευρισμένος. Τον είχε πειράξει μια αποστροφή στο λόγο του Τσίπρα, που έλεγε ότι «με χαρά είδα επιτέλους στο πεζοδρόμιο τον Πρόεδρο και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να αγωνίζονται μαζί μας». Θεωρούσε αλαζονικό και προκλητικό ένα κόμμα που εκλογικά έως τώρα κυμαίνεται από 3% έως 5% να διεκδικεί αφ’ υψηλού τη μαζικότητα κινητοποιήσεων με κοινούς στόχους. Και προφανώς είχε δίκιο. Άλλωστε, η οξυδέρκεια και η εμπειρία του Αντώνη δε θα επέτρεπαν ένα στιγμιαίο ευφορικό κλίμα να επηρεάσει την κρίση του.

Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε στις συνεχόμενες προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για συνεργασία αρνητικά, έχοντας υπόψη την ευνοϊκή για αυτόν συγκυρία. Τα πράγματα όμως τελευταία έχουν αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ μετά από πολλά χρόνια φαίνεται να αποκτά δυναμική, να είναι πρώτο κόμμα, με σχεδόν αδύνατη όμως την προοπτική αυτοδυναμίας και τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται κοντά στο 10%. Επίσης, στις δημοσκοπήσεις ως πιο επιθυμητή συνεργασία εμφανίζεται αυτή μεταξύ των δυο προαναφερθέντων κομμάτων. Επομένως , ο διάλογος για μετεκλογική συνεργασία καθίσταται εξαιρετικά απαραίτητος.

Ικανές και αναγκαίες συνθήκες κάθε συνεργασίας είναι αφενός η θέληση για αυτήν και αφετέρου οι αμοιβαίες υποχωρήσεις. Οι πρόσφατες προτάσεις έξι σημείων του κ. Αλαβάνου για συζήτηση πάνω σε θέματα που είναι γνωστό ότι εκ των προτέρων υπάρχει διαφωνία, δείχνουν πως από την πλευρά του ιδιαίτερη διάθεση για συνεργασία δεν υπάρχει. Η λογική λέει πως πρώτα βρίσκεις τους κοινούς τόπους συμφωνίας και μετά προχωράς στα ζητήματα που διαφωνείς. (Φαντάζεστε την τακτική Αλαβάνου να την εφάρμοζαν τα γραφεία συνοικεσίων; Θα είχε γλυτώσει το γάμο πολύς κόσμος). Από την άλλη στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλές απόψεις που θεωρούν ότι η αυτοδυναμία πρέπει να είναι μονόδρομος και απορρίπτουν κάθε είδους συνεργασία. Η αμείλικτη όμως πραγματικότητα ξεπερνάει τις παραπάνω απόψεις. Το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα είναι πιθανότατο να απαιτήσει συνεργασίες και αν τα δύο αυτά κόμματα δεν έχουν έτοιμο ένα μίνιμουμ πεδίο συνεννόησης, τότε θα αποδείξουν απλώς πως η πολιτική τους ατένιση είναι αρκετά μυωπική. Και η τελευταία ευκαιρία δε θα είναι του ΠΑΣΟΚ, καθώς ένας περισσότερο πλειοψηφικός εκλογικός νόμος μπορεί να του εξασφαλίσει αυτοδυναμία, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ και της απλής αναλογικής που δεκαετίες ο χώρος αυτός ευαγγελίζεται.

Από τον Ενεργό Πολίτη

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

Λόγω μετακόμισης και κυρίως κωλυσιεργίας του ευέλικτου ΟΤΕ έχω μείνει χωρίς σύνδεση και για αυτό η αποχή. Μέχρι να επανέλθω ξεχαρμανιάστε με kwtso (kafeneio after). Καλές βουτιές!

ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΤΑ ΚΑΛΑ...

Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, αν και καλά αμειβόμενος ποδοσφαιριστής, παραμένει πάντα ένας εργαζόμενος. Η δουλειά του είναι να προπονείται καθημερινά, να είναι τυπικός στις υποχρεώσεις απέναντι στον εργοδότη του και μια ή δύο φορές την εβδομάδα να αγωνίζεται σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Εργοδότης του είναι η ποδοσφαιρική ομάδα "ΆΡΗΣ". Η διάρκεια της συνεργασίας τους καθώς και οι αποδοχές του καθορίζονται βάσει συμβολαίου. Η διαφορά με τους υπόλοιπους εργαζόμενους είναι ότι ο εργοδότης του έχει δικαίωμα να τον πουλήσει σε άλλον έναντι αντιτίμου, όσο διαρκεί το συμβόλαιό τους.

Το συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή λήγει σε ένα χρόνο. Ο εργοδότης του του προτείνει να το ανανεώσουν με αυξημένες αποδοχές και ο εργαζόμενος αρνείται, ζητώντας να πωληθεί σε άλλο σύλλογο. Ο εργοδότης αποφασίζει, αφού δε συμμορφώνεται προς "τας" υποδείξεις, να τον αφήσει εκτός εργασίας για ένα χρόνο, δρώντας φυσικά εκβιαστικά.

Το περιστατικό αυτό συμβαίνει σε κάποιον διάσημο, που οι θιασώτες του αθλήματος (που δεν είναι και λίγοι) γνωρίζουν καλά και συνάμα αποτελεί και στοιχείο ανανέωσης της Εθνικής ομάδας, για το οποίο πολύς λόγος έγινε τελευταία. Φαντάζεστε λοιπόν, τι λαμβάνει χώρα σε διάφορες επιχειρήσεις τις χώρας με πολλούς εργαζόμενους. Πολλοί εργοδότες, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από τα κεφάλια τους, κακοπληρώνουν τους υπαλλήλους τους, δεν τους αποδίδουν τα απαιτούμενα ένσημα και συχνά τους βάζουν να δουλεύουν υπερωριακά χωρίς επιπλέον αμοιβή. Το ταμείο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα είναι το ΙΚΑ, που οι παροχές υγείας και σύνταξης είναι απλώς ντροπιαστικές. Έτσι, δεν είναι παράξενο που οι περισσότεροι νέοι, προτιμούν το δημόσιο, που παρ όλες τις αγκυλώσεις του και τη γραφειοκρατία του, παραμένει αρκετά καλός εργοδότης. Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς, που άφησαν ιδιωτικές επιχειρήσεις με τις ίδιες αποδοχές και με καλύτερες συνθήκες εργασίας, για να εξασφαλίσουν καλύτερο ταμείο για αυτούς και τα παιδιά τους (ΥΠΑΔ), εφάπαξ και καλύτερη σύνταξη.

Ο μεγαλύτερος νταβατζής που πνίγει, φορολογεί άδικα και καθυστερεί την ανάπτυξη πολλών μικρομεσαίων κυρίως επιχειρήσεων, είναι αναμφίβολα το κράτος. Για να πάψει όμως να αποτελεί σύντομο ανέκδοτο η έννοια "ελληνική επιχειρηματικότητα", η δράση πρέπει να είναι αμφίδρομη. Και οι κανόνες ξεκάθαροι.

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΣΕΙΣΜΟΛΟΓΟΣ

Μια από τις φιγούρες που μας διασκέδαζαν στα παιδικά μας χρόνια ήταν ο Καραγκιόζης. Αν και η παιδαγωγική του ιδιότητα αμφισβητείται από πολλούς (ο πονηρός καταφερτζής που τα έβγαζε πέρα κοροϊδεύοντας και χωρίς να δουλεύει) αποτελούσε αναμφίβολα έναν ευχάριστο τηλεοπτικό ήρωα. Υπήρχαν ιστορικές και χαρακτηριστικές περιπέτειες του Καραγκιόζη, όπως π.χ. "Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι", οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές να στηρίξουν το είδος για χρόνια. Έτσι, οι καραγκιοζοπαίχτες δημιουργούσαν νέες ιστορίες, βάζοντας τον ήρωα να ασχολείται με διάφορα επαγγέλματα, επηρεαζόμενοι κυρίως από την επικαιρότητα (Ο Καραγκιόζης αστροναύτης, βουλευτής, γιατρός, δικηγόρος, κ.ο.κ.). Στο διάβα του χρόνου όμως, το θέατρο σκιών ενδιαφέρει πια όλο και λιγότερο.

Ένας απαράβατος φυσικός νόμος, είναι ότι η φύση και η ζωή δεν δέχονται το κενό και σπεύδουν με διάφορους τρόπους να το καλύψουν. Οι ιστορίες του Καραγκιόζη λοιπόν, αντικαταστάθηκαν επάξια από την ελληνική πατέντα των σχολιαστών των δελτίων ειδήσεων. Σε κάθε θέμα της επικαιρότητας ο δημοσιογράφος-σχολιαστής έχει άποψη. Αν κρίνουμε μάλιστα από το ύφος του και τον τρόπο που συνήθως απαξιώνει τους κακόμοιρους ειδικούς που θα προσπαθήσουν ανάμεσα σε κραυγές να πουν τη γνώμη τους, η άποψη αυτή είναι απόλυτη και αναμφίβολα η σωστή. Προχτές γνωστός άνκορμαν (ωραία λέξη) έδινε συμβουλές για το πως έπρεπε να κινητοποιηθούν τα πυροσβεστικά αεροσκάφη σε αξιωματικό της πυροσβεστικής. Ανάλογα με το θέμα της επικαιρότητας το θέατρο σκιών των δελτίων μας παρουσιάζει κάθε φορά και διαφορετικό έργο, όπως "ο σχολιαστής σεισμολόγος, διασώστης, αστυνομικός, ντετέκτιβ, πλοίαρχος, προπονητής, χειρουργός, έμπορος στην κρεαταγορά, σύμβουλος γάμου (straight ή ομοφύλων δεν έχει σημασία) κ.ο.κ."

Θα πρότεινα λοιπόν στους ελάχιστους εναπομείναντες καραγκιοζοπαίχτες, ένα από τα επόμενα έργα που θα ανεβάσουν να είναι το "Ο Καραγκιόζης σχολιαστής ειδήσεων". Και επίκαιρο είναι και αμέτρητες συνέχειες μπορεί να έχει. Μόνο που από το κλασικό "θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε" καλό θα ήταν να αφαιρέσουν το τρίτο μέρος.

Ο "ΦΕΛΛΟΣ"

Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία της ενασχόλησης με την πολιτική, είναι η επαφή με πολλούς τύπους ανθρώπων. Η λεγόμενη πολιτική κοινωνική ανθρωπογεωγραφία αποτελεί έναν τεράστιο ωκεανό, στον οποίο ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργια ψάρια. Ο αποκρουστικότερος για μένα τύπος, είναι αυτός που ονομάζω "φελλός". Είναι ο άνθρωπος εκείνος, που στερείται πολιτικής κουλτούρας και άποψης, μαγεύεται από τους μηχανισμούς και προσκολλάται σε κάποιο άλλο πρόσωπο, συνήθως βουλευτή, δημιουργώντας μια σχέση κυρίως υποτακτική. Είναι ο άνθρωπος που θα βγάλει τη λεγόμενη "βρώμικη δουλειά", δηλαδή θα χρησιμοποιήσει στο έπακρο τη Μακιαβελική ρήση πως ο "σκοπός αγιάζει τα μέσα" μαζεύοντας χρήματα, εκβιάζοντας όπου μπορεί και δυσφημώντας εσωκομματικούς κυρίως αντιπάλους.

Όταν ο "φελλός" αποκτήσει εξουσία (πάντα αρχικά μέσω τρίτου) μετατρέπεται συνήθως σε "λαμόγιο". Ξέρει τα όριά του, τις προοπτικές του και προσπαθεί να προσκομίσει και το παραμικρό όφελος που απορρέει από τη θέση του. Και μάλιστα όσο πιο σύντομα γίνεται.

Ο πρώτος που γνωρίζει τη δράση και της πρακτικές του είναι ο πολιτικός του μέντορας (αφού συνήθως αυτές τον εξυπηρετούν). Έτσι, μου φαίνεται γελοίο και προκλητικό πρώην και νυν Πρωθυπουργοί να εκπλήσσονται από ενέργειες και καμώματα δουλικών υποτακτικών τους. Είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τις επιλογές τους και έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης.

Επιπλέον, εξίσου υποκριτική είναι και η έκπληξη διάφορων μεγαλοδημοσιογράφων, όταν μαθαίνουν για την ύπαρξη πολιτικού μαύρου χρήματος, λες και σημαντικό μέρος από αυτό δεν καταλήγει σε αυτούς (μέσω των "φελλών που περιγράφουμε) για να προβάλλουν τους πολιτικούς χρηματοδότες τους.

Αν η πολιτική είναι ένα μπουκάλι, αυτό από μέσα έχει βρομίσει και η διατήρηση του φελλού επιτείνει απλώς τη δυσωδία. Έτσι, απαξιώνεται τελικά η ίδια η πολιτική και τότε τα αποτελέσματα είναι συνήθως καταστροφικά (π. χ. μεσοπόλεμος, ιουλιανά, απριλιανά). Την ευθύνη να καθαρίσουν το σπίτι τους την έχουν οι ίδιοι οι πολιτικοί πετώντας από δίπλα τους τυχοδιωκτικά στοιχεία. Και είναι μάλλον η τελευταία τους ευκαιρία.

ΜΕΣ' ΣΤΗ ΧΛΙΔΑ

Τελικά η φιλολογία για τη γενιά των 700 ευρώ αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά μια άθλια προπαγάνδα εναντίον της φιλολαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Απόδειξη: Το υπουργείο παιδείας πήρε μια απόφαση, σύμφωνα με την οποία οι καθηγητές που θα διορίζονται ως ωρομίσθιοι δεν θα έχουν δικαίωμα να δουλεύουν σε φροντιστήρια. Ένας ωρομίσθιος μπορεί να εργαστεί το πολύ έως 12 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή περίπου 48 ώρες το μήνα. Τα μεικτά χρήματα που παίρνει είναι περίπου 10 ευρώ την ώρα, δηλαδή 480 ευρώ το μήνα. Το κυβερνητικό επιτελείο λοιπόν, αφού τα έβαλε κάτω, πήρε κομπιουτεράκι χαρτί και μολύβι, διαπίστωσε ότι με 300 ευρώ το μήνα περίπου ένας καθηγητής την περνάει ζάχαρη και δεν του επιτρέπεται να δουλεύει σε φροντιστήριο. Οι καθηγητές που πηγαίνουν ωρομίσθιοι δεν το κάνουν για τα χρήματα, αλλά για τα ελάχιστα μόρια προϋπηρεσίας που παίρνουν. Άλλωστε, αν συνυπολογίσουμε και τα έξοδα μετακίνησης, δεν πρέπει να τους μένει και τίποτα. Οι περισσότεροι προσπαθούν δουλεύοντας σε φροντιστήρια ή κάνοντας κάποιο ιδιαίτερο να τα βγάλουν πέρα. Φαίνεται όμως ότι αυτό ήταν για την κυβέρνηση κάποιο είδος κοινωνικής πρόκλησης, γιατί θα έφταναν και αυτοί το αστρονομικό ποσό των 700 ευρώ, που άλλωστε αποτελεί και το όνειρο κάθε νέου που τελειώνει το πανεπιστήμιο. Ας μην διαμαρτύρεται λοιπόν η αχάριστη αυτή γενιά, που πήρε στο λαιμό της και τον Κούλογλου. Αν ζεις βασιλικά με 300 ευρώ, με 700 χτίζεις και εξοχικό π.χ. στην Τήνο, δίπλα σε αυτό της πρώην συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Πέρασαν ήδη 21 χρόνια από τότε που η Εθνική του μπάσκετ πήρε το πανευρωπαϊκό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Αυτή ήταν και η πρώτη κορυφαία αθλητική εθνική επιτυχία. Η διαφορά της από άλλες που ακολούθησαν (π. χ. euro 2004) ήταν η πρωτόγνωρη έως τότε αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος που κάνει κάτι καλύτερα από τους ξένους. Αυτός φυσικά ήταν ο τεράστιος Νίκος Γκάλης, ο αθλητής που έκανε το αδύνατο να μοιάζει δυνατό και το αφύσικο να φαίνεται φυσικό. Από τις 14/06/ 87, τίποτα στον αθλητισμό της χώρας δεν είναι το ίδιο. Και επειδή το μπάσκετ πάντα έλκυε έξυπνους και ικανούς ανθρώπους, η επιτυχία εκείνη δεν έμεινε αναξιοποίητη. Οι διακρίσεις συνεχίστηκαν και επαναλαμβάνονται ακόμη. Πάντως, όποια αθλητική χαρά και αν έχουμε νοιώσει από τότε, η ανάταση της πρώτης νίκης είναι αξέχαστη. Και ανεκτίμητη.

Δείτε και θυμηθείτε: http://www.youtube.com/watch?v=9tOJwTk79ew

ΚΑΥΤΑ ΣΟΡΤΣ

Στην Ολλανδία επιτρέπονται οι γάμοι ομοφύλων, πράγμα που διαπιστώσαμε στον αγώνα του euro Γαλλία-Ολλανδία. Αφού ο Κόιτ έκανε το 1-0, φίλησε τη βέρα του και σήκωσε το χέρι ψηλά. Ο ανεπανάληπτος Αλέκος Θεοφιλόπουλος είπε ότι ο Κόιτ κάπου αφιερώνει το γκολ. Τότε οι κάμερες έδειξαν τον μύθο του ολλανδικού ποδοσφαίρου, τον Γιόχαν Κρόϊφ. Και ο Αλέκος λέει: "Α ναι, το αφιερώνει στο Κρόϊφ".

ΑΝΤΙΟ ΑΝΤΩΝΗ

"...μ' ένα χαμόγελο ζεστό, θα σε καλωσορίσω".

Νίκος Γκάτσος

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΙΔΕΑΣΜΟΣ

Πριν από μερικούς μήνες, ο κατηγορούμενος και προφυλακισμένος για την υπόθεση Ζαχόπουλου δικηγόρος Νικολιτσόπουλος, εξετάστηκε από ψυχίατρο του Αιγινήτιου μετά από αίτησή του. Ο γιατρός διαπίστωσε κατάθλιψη με συνοδό αυτοκτονικό ιδεασμό, που είναι το πιο ύπουλο και επικίνδυνο σύμπτωμά της. Πολύς κόσμος ήταν καχύποπτος με τη συγκεκριμένη γνωμάτευση, καθώς θεώρησε ότι ήταν ένα τέχνασμα του δικηγόρου σε συνεργασία με το γιατρό, ώστε να γλυτώσει την προφυλάκιση.

Η καχυποψία είναι και απαραίτητη και δικαιολογημένη. Υπάρχουν άλλωστε περιπτώσεις (ο γνωστός φυματικός με το πούρο, το ατύχημα των αθλητών του στίβου με τη μηχανή) που προκάλεσαν τουλάχιστον θυμηδία. Φτάνει μόνο, επειδή πρόκειται για ζητήματα υγείας, οι όποιοι προβληματισμοί να εκφράζονται με τη μέγιστη δυνατή διακριτικότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η προχθεσινή απόπειρα αυτοκτονίας του Νικολιτσόπολου στη φυλακή (βρέθηκε κρεμασμένος με καλώδιο), απλώς επιβεβαίωσε την αρχική διάγνωση. Όταν όμως είχε γίνει η διάγνωση γνωστή, ψυχίατρος που είναι περισσότερο γνωστός ως μαϊντανός στις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου, είχε με ειρωνεία και βεβαιότητα θεωρήσει ότι ο Νικολιτσόπουλος ήταν υγιής.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε οι γιατροί είναι ότι δεν γίνονται διαγνώσεις από μακριά και κυρίως από το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει διάγνωση χωρίς κλινική εξέταση. Ο εν λόγω ψυχίατρος όμως, έκανε διάγνωση από την τηλεόραση και ξεφτιλίστηκε μεγαλοπρεπώς. Δεν πειράζει όμως. Η μεγάλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ που λέγεται λήθη, θα μας τον ξαναφέρει στις οθόνες μας για να ξαναπεί τις περισπούδαστες απόψεις του, να κρίνει εκ του μακρόθεν συναδέλφους του και να κάνει νέες τηλεοπτικές διαγνώσεις.