Στα τέλη του 19ου αιώνα οι τότε υπεύθυνοι αποφασίσανε να κόψουν τις ακακίες που υπήρχανε στην οδό Σταδίου. Σε μια εποχή, που η οικολογία ίσως να μην υπήρχε ούτε ως έννοια, ο σατυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τους ακόλουθους στίχους:
"Προς χάριν της κυκλοφορίας
των ευγενών μας των ποδών
εκόψανε τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.
-
Ήσαν οι δόλιες ακακίες
και θεωρούντο περιττές
αν ήτανε κι αυτές κακίες
δε θα τις κόβανε ποτές".
των ευγενών μας των ποδών
εκόψανε τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.
-
Ήσαν οι δόλιες ακακίες
και θεωρούντο περιττές
αν ήτανε κι αυτές κακίες
δε θα τις κόβανε ποτές".
Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο Δήμαρχος Αθηναίων κόβει νύχτα και με τη βοήθεια των ΜΑΤ 40 δέντρα για να γίνει υπόγειο πάρκινγκ. Τελικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η πολιτική μυωπία παραμένει δυστυχώς αναλλοίωτη.
4 comments:
διαχρονική η ποίηση, διαχρονική και η πολιτική μυωπία....
μπράβο που βρήκες αυτό το ποίημα...είναι τόσο εύστοχο
Τα περισσότερα διαμαντάκια τα έχω βρει στην ποιητική ανθολογία του Περάνθη. Στις επόμενες ανθολογίες που θα κυκλοφορήσουν, στο "Π" ξέρω τι θα βρω...
δεν γνωρίζω τον Περάνθη....θα έπρεπε ε; Τι θα βρεις;
Στους ποιητές που το επίθετό τους αρχίζει από "Π", ποιον εύχομαι να βρω;
Post a Comment