Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

"Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε

όπου βρεθούμε κι΄όπου σταθούμε

στήνουμε θέατρα και σκηνικά

όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και μας σαρώνει και τα σαρώνει

και τους θεατρίνους και το θεατρώνη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ήταν σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια. Στη μονάδα που υπηρετούσα οι ώρες παραδόξως κυλούσαν ευχάριστα, καθώς ο Νίκος απολυόταν και είχε στήσει μια μικρή γιορτή. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Κώστας, με τον οποίο μιλάμε κάθε μέρα λέγοντας κυρίως αστεία. Η φωνή του όμως ήταν διαφορετική, κομπιασμένη. "Είναι απίστευτο" μου είπε. "Χθες πέθανε ο Χρήστος Γρηγορίου".
Ο Χρήστος ήταν απλώς ο καλύτερος μπουζουκτσής στην Ελλάδα στην ηλικία του. Ήταν μόνο 28 ετών. Γεννήθηκε στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων. Ξεκίνησε από μικρός τις μουσικές του σπουδές μαθαίνοντας κιθάρα. Τα λαϊκά του όμως ακούσματα τον οδήγησαν στο κατεξοχήν Ελληνικό όργανο, το μπουζούκι. Στα 18 του κατέβηκε στην Αθήνα όπου φοίτησε στη σχολή του κορυφαίου δάσκαλου παραδοσιακής μουσικής, του Αριστείδη Μόσχου. Πολύ σύντομα από μαθητής έγινε καθηγητής. Στη σύντομη πορεία του συνόδευσε με την πενιά του κορυφαίες λαϊκές φωνές, όπως του Λάκη Χαλκιά, του Ανδρεάτου, του Δημητριάδη και του Στέλιου Βαμβακάρη. Θα μπορούσε να παίζει σε οπιαδήποτε από τις λεγόμενες "μεγάλες πίστες". Δεν το έκανε από αισθητική επιλογή. Ο τρόπος που έπαιζε ήταν μοναδικός. Σου έδινε την εντύπωση πως δεν κρατούσε απλά το μπουζούκι, αλλά το αγκάλιαζε. 'Ενιωθε το κάθε χτύπημα της πένας και σε έκανε να το νιώθεις και συ. Του άρεσε να ερμηνεύει και ο ίδιος κάποια τραγούδια. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη "Φάμπρικα", τα "Μπερμπάντικα τα νιάτα" και το "Στην Καλαμπάκα μια βραδιά". Οι επιλογές του και μόνο φανερώνουν το βαθύ του μεράκι και την υψηλή αισθητική του ποιότητα. Τελευταία είχε αρχίσει και να γράφει και δικά του τραγούδια και μάλιστα ένα από αυτά βραβεύθηκε στα "Τσιτσάνεια".
Η περιοχή μας έχει μεγάλη παράδοση στη λαϊκή μουσική. Συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας, στιχουργοί όπως ο τεράστιος Βίρβος και ο Σαμολαδάς (έχει γράψει το "και αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη") και τραγουδιστές όπως ο Μητροπάνος και ο Μαργαρίτης κατάγονται από τα Τρίκαλα. Ο επόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο κατάλογο θα ήταν αναμφίβολα ο Χρήστος. Η μοίρα δυστυχώς είχε άλλα σχέδια.
Μια κοινοτυπία που ακούγεται συχνά είναι πως στον τόπο μας κανείς δεν περισσεύει. Όταν όμως χάνονται άδικα τόσο ξεχωριστοί νέοι άνθρωποι, η αλήθεια της απώλειας γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Ας είναι καλά οι δικοί του για να θυμούνται για πάντα τον Χρήστο τους.