Sunday, September 28, 2008

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ



Η τελευταία φορά που μίλησα με τον Αντώνη Δασκαλόπουλο ήταν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αμέσως μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Ήταν μια ομιλία πολυαναμενόμενη, καθώς ο πρόσφατα τότε εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε ένα προσωπικό πολιτικό limit up: οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο κόμμα του ποσοστά κοντά στο 20% και η δική του δημοφιλία βρισκόταν στα ύψη. Ρώτησα λοιπόν τον αείμνηστο Αντώνη, πώς του φάνηκε ο λόγος του cool Alexis. Μέσα σε ένα κλίμα διάχυτης «τσιπρολαγνείας», ο Αντώνης, αν και πάντα χαμογελαστός, φαίνονταν προβληματισμένος και ελαφρώς εκνευρισμένος. Τον είχε πειράξει μια αποστροφή στο λόγο του Τσίπρα, που έλεγε ότι «με χαρά είδα επιτέλους στο πεζοδρόμιο τον Πρόεδρο και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να αγωνίζονται μαζί μας». Θεωρούσε αλαζονικό και προκλητικό ένα κόμμα που εκλογικά έως τώρα κυμαίνεται από 3% έως 5% να διεκδικεί αφ’ υψηλού τη μαζικότητα κινητοποιήσεων με κοινούς στόχους. Και προφανώς είχε δίκιο. Άλλωστε, η οξυδέρκεια και η εμπειρία του Αντώνη δε θα επέτρεπαν ένα στιγμιαίο ευφορικό κλίμα να επηρεάσει την κρίση του.

Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε στις συνεχόμενες προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για συνεργασία αρνητικά, έχοντας υπόψη την ευνοϊκή για αυτόν συγκυρία. Τα πράγματα όμως τελευταία έχουν αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ μετά από πολλά χρόνια φαίνεται να αποκτά δυναμική, να είναι πρώτο κόμμα, με σχεδόν αδύνατη όμως την προοπτική αυτοδυναμίας και τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται κοντά στο 10%. Επίσης, στις δημοσκοπήσεις ως πιο επιθυμητή συνεργασία εμφανίζεται αυτή μεταξύ των δυο προαναφερθέντων κομμάτων. Επομένως , ο διάλογος για μετεκλογική συνεργασία καθίσταται εξαιρετικά απαραίτητος.

Ικανές και αναγκαίες συνθήκες κάθε συνεργασίας είναι αφενός η θέληση για αυτήν και αφετέρου οι αμοιβαίες υποχωρήσεις. Οι πρόσφατες προτάσεις έξι σημείων του κ. Αλαβάνου για συζήτηση πάνω σε θέματα που είναι γνωστό ότι εκ των προτέρων υπάρχει διαφωνία, δείχνουν πως από την πλευρά του ιδιαίτερη διάθεση για συνεργασία δεν υπάρχει. Η λογική λέει πως πρώτα βρίσκεις τους κοινούς τόπους συμφωνίας και μετά προχωράς στα ζητήματα που διαφωνείς. (Φαντάζεστε την τακτική Αλαβάνου να την εφάρμοζαν τα γραφεία συνοικεσίων; Θα είχε γλυτώσει το γάμο πολύς κόσμος). Από την άλλη στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλές απόψεις που θεωρούν ότι η αυτοδυναμία πρέπει να είναι μονόδρομος και απορρίπτουν κάθε είδους συνεργασία. Η αμείλικτη όμως πραγματικότητα ξεπερνάει τις παραπάνω απόψεις. Το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα είναι πιθανότατο να απαιτήσει συνεργασίες και αν τα δύο αυτά κόμματα δεν έχουν έτοιμο ένα μίνιμουμ πεδίο συνεννόησης, τότε θα αποδείξουν απλώς πως η πολιτική τους ατένιση είναι αρκετά μυωπική. Και η τελευταία ευκαιρία δε θα είναι του ΠΑΣΟΚ, καθώς ένας περισσότερο πλειοψηφικός εκλογικός νόμος μπορεί να του εξασφαλίσει αυτοδυναμία, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ και της απλής αναλογικής που δεκαετίες ο χώρος αυτός ευαγγελίζεται.

Από τον Ενεργό Πολίτη

2 comments:

Albus Genius said...

Οι συνεργασίες δεν μπορεί να είναι προϊόντα εγωισμού.Η μη αυτοδυναμία οδηγεί σε ένα εκλεπτυσμένο εκβιασμό όπως παρατηρήθηκε παλιότερα και οι συνεργασίες δεν στέριωσαν ποτέ. Ούτε στην ουσία και επί Ε.Κ. με τον Γ. Παπανδρέου τον πρεσβύτερο. Η συνεργασία απαιτεί να δίδονται οι δυνατότητες διαλόγου και να είναι εμφανής η ικανότητα του σχήματος να συνθέτει απόψεις.Αυτή η ικανότητα σύνθεσης που είχε το ΠΑΣΟΚ και οδηγήθηκε στην εξουσία και ήταν πλειοψηφικό ρεύμα. Η κάθε εξουσία είναι σύμβαση,επομένως η ικανότητα σύνθεσης θα πρέπει να εμφανισθεί στην προσπάθεια αντιμετώπισης προβλημάτων. ΄Ενα καλό βήμα έγινε στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να γίνουν ή να μη γίνουν άλλα. Είτε κάποιος είναι οπαδός του ΠΑΣΟΚ ή δεν είναι θα πρέπει να δεί την ικανότητα σύνθεσης στη πράξη. Αλλιώς ούτε η συνεργασία ευοδώνεται και ούτε υπάρχει με πραγματικούς όρους. Τί θα γίνει λόγου χάριν με το περιβάλλον. Τα λόγια καλά αλλά ο σχεδιασμός καλύτερος.

axilleas said...

Σίγουρα μια συνεργασία δεν είναι κάτι εύκολο. Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ, αλλά δε μου λέει τίποτα να ξανακυβερνήσει με τα ίδια πρόσωπα και την ίδια νοοτροπία. Μια συνεργασία θα ανέβαζε την εγρήγορσή του και την αποδοτικότητά του. Αλλά μάλλον ο Τσίπρας παραμένει κνίτης. Κρίμα.