ΝΗΣΤΕΙΑ

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή συμβαίνει ένα εξαιρετικά παράξενο φαινόμενο που πάντα μου προκαλεί εντύπωση. Υποτίθεται ότι αυτή τη μέρα ο Θεάνθρωπος αφήνει στον σταυρό την τελευταία του πνοή και οι πιστοί του σε ένδειξη πένθους ακολουθούν το έθιμο της νηστείας. Παρόλα αυτά όμως, αμέσως μετά τον επιτάφιο το σύνολο των πιστών κατακλύζει τις ταβέρνες και δεν αφήνει όρθιο καλαμάρι και χταπόδι. Τώρα, πως νηστεύεις και πενθείς τρώγοντας το μισό Παγασητικό συνοδεία ούζου ή τσίπουρου, με το φτωχό μου το μυαλό δεν το καταλαβαίνω. Βέβαια, αν την ίδια μέρα χτυπήσεις κανένα κοντοσούβλι είσαι δαχτυλοδειχτούμενος και πας one way στην κόλαση. Για αυτό μου αρέσει η παράδοση: είναι πάντα ευέλικτη.

ΧΑΖΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Διαβάζοντας προσεχτικά και αναλυτικά την κατάθεση Ζαχόπουλου, μια απορία έχω. Πως αλλιώς θα μπορούσε να τα πει για να καλύψει το Μαξίμου; Τελικά η "Ζαχοπουλιάδα" τελειώνει και το σενάριό της ήταν σαν ταινία του κολλητού του Μυλωνά: απλοϊκό, αφελές, με κακές ερμηνείες, λίγο τσόντα και αναμενόμενο τέλος. Με τις υγείες μας...

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΜΑΣ

Δεν είμαι fun του Λαζόπουλου για δύο λόγους: ο πρώτος είναι, αν θέλετε να το παραδεχτώ, πολιτικός. Για κάποιο λόγο που μόνο ο ίδιος ξέρει, έχει αναγάγει τον κ. Καραμανλή σε ιερή αγελάδα της πολιτικής ζωής και όχι μόνο δεν τον σατιρίζει, αλλά τον προστατεύει με κάθε ευκαιρία. Ποιος ξεχνά ότι τον αποκάλεσε "ηθική μυγοσκοτώστρα" όταν μετά από την πίεση των γεγονότων και σαφώς αργοπορημένα απέπεμψε τον κ. Μαγγίνα. Σε αντίθεση, βουλευτές της ΝΔ που πάνε κόντρα στον αρχηγό (Πολύδωρας) τους περιποιείται κανονικά. Αν λοιπόν ο Πρωθυπουργός είναι "ηθική μυγοσκοτώστρα", ο Λαζόπουλος είναι η προστατευτική του "σίτα" από τις ενοχλητικές "μύγες" της κριτικής και της σάτιρας.
Ο δεύτερος λόγος αφορά στο στυλ του. Στο μεγαλύτερο μέρος της εκπομπής του μας κουνά στη μούρη το δάχτυλο και μας συμβουλεύει σαν ιεροκήρυκας για το τι είναι καλό, ποιοτικό και τι θα πρέπει να μας αρέσει. Ο Κούντερα στην "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" λέει πως το χειρότερο κιτς που έχει συναντήσει είναι το από καθέδρας κούνημα του δαχτύλου. Αυτό το κιτς το βλέπουμε κάθε τρίτη, αποδεικνύοντας πως η ηθικολογία σκοτώνει τη σάτιρα. Και αν αναζητήσουμε την τελευταία εικοσαετία έναν σατιρικό καλλιτέχνη, θα τον βρούμε στη δεύτερη φωτογραφία αριστερά του κειμένου. Tzimakos para siempre!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΒΙΚΗ ΠΑΛΑΜΙΩΤΗ (ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ)

• Πως κρίνετε το έργο της σημερινής νομαρχιακής αρχής;

Θα έλεγα ότι ο κ. Βλαχογιάννης και η παρούσα νομαρχιακή αρχή συνεχίζει να κινείται με τη λογική της ασφάλτου και του τσιμέντου, αφήνοντας πίσω την ανάπτυξη, τον πολίτη και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στο νομό. Επίσης, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα "διακυβέρνησης", που εμφανίζει έντονα σημάδια κόπωσης στη δεύτερη τετραετία της, Μάλιστα, με τα τελευταία δεδομένα η ανεργία στο νομό έχει ανέβει, οι δείκτες ανάπτυξης παραμένουν σε τραγικά χαμηλά επίπεδα, πράγματα για τα οποία δε γίνεται ούτε σοβαρή προσπάθεια, ούτε καν συζήτηση. Με βάση τα δεδομένα των πρώτων δεκαπέντε μηνών της δεύτερης τετραετίας Βλαχογιάννη, είναι σαφές ότι αυτή δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές, λόγω και του ποσοστού που των εκλογών που έλαβε ο συνδυασμός, προσδοκίες των πολιτών.

• Σε ποιους τομείς πιστεύετε ότι πρέπει να δοθεί βαρύτητα, ενόψει της τέταρτης προγραμματικής περιόδου;

Ο βασικός πυλώνας ανάπτυξης του νομού είναι αναμφίβολα ο τουρισμός. Όταν έχουμε τη μοναδική τύχη να υπάρχει στο νομό μας ένα μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως είναι τα Μετέωρα, πρέπει η δράση μας να είναι στοχοκατευθυνόμενη σ΄αυτό. Η τουριστική ανάπτυξη πρέπει να έχει σχέδιο και να αφορά όλες αυτές τις περιοχές που αποτελούν ήδη πόλο έλξης τουριστών από όλη την Ελλάδα. Προσωπικά κρίνω εντελώς απαραίτητη τη δημιουργία Χιονοδρομικού Κέντρου στον Κλεινοβό ή τη Μαρόσα, όπου υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο γειτονικός νομός των Γρεβενών στηρίζεται αποκλειστικά στο αξιοπρεπές Χιονοδρομικό Κέντρο της Βασιλίτσας. Η απάντηση του νομάρχη στο νομαρχιακό συμβούλιο ότι αυτό είναι αποκλειστικά θέμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας, απλώς υποτιμά το ρόλο του.

• Μετά από 15 μήνες παρουσίας στα έδρανα του νομαρχιακού συμβουλίου, ποιες είναι οι εντυπώσεις που έχετε αποκομίσει;

Είμαι το νεότερο μέλος του νομαρχιακού συμβουλίου και ιδίως τον πρώτο καιρό θεώρησα ότι θα ήταν απαραίτητο να ακούω και να μαθαίνω. Η μέχρι τώρα εντύπωση σαφώς επιβεβαιώνει ότι ζούμε σε έναν νομό με συγκριτικά πλεονεκτήματα, με τεράστιες δυνατότητες, αλλά και πολλά προβλήματα, που δυστυχώς με την στάση της νυν νομαρχιακής αρχής, συνεχίζουν να λιμνάζουν. Μιας και όμως βρισκόμαστε προ των πυλών μιας νέας αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, αυτό που κρίνεται εντελώς απαραίτητο είναι η αναβάθμιση του ρόλου τόσο των νομαρχιών, όσο και των νομαρχιακών συμβούλων, στα πλαίσια της αποκέντρωσης. Πάντως σε κάθε περίπτωση, η ενασχόληση με την αυτοδιοίκηση αξίζει τον κόπο.

• Πολλά έχουν λεχθεί για την τύχη της "Αυτοδιοικητικής ενότητας", μιας κίνησης που προήλθε από τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ σε τοπικό επίπεδο. Θεωρείτε ότι αυτό το εγχείρημα έχει μέλλον;

Είναι γεγονός ότι το ποσοστό της "Αυτοδιοικητικής Ενότητας" στις τελευταίες νομαρχιακές εκλογές, δεν ήταν το αναμενόμενο και προκάλεσε έναν εν γένει προβληματισμό όσον αφορά τις συνεργασίες στο χώρο της κεντροαριστεράς. Πρέπει όμως να λαμβάνουμε υπόψη ότι βασική συνιστώσα στην άσκηση της πολιτικής είναι ο κατάλληλος χρόνος, το λεγόμενο "timing". Στη δεδομένη χρονική στιγμή, με βάση τις διεργασίες που αναπτύσσονται γενικότερα στην Κεντροαριστερά και σε σχέση με την τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για κάλεσμα συνεργασίας στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μιλήσουμε για την τύχη της "Αυτοδιοικητικής Ενότητας". Άλλωστε, περισσότερο ο συνδυασμός από το να σκέφτεται το μέλλον του, απαραίτητο είναι να κάνει δυναμική και ουσιαστική αντιπολίτευση. Και αυτό θα κάνει.

ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ

Αν στο κλειστό του Μπάντμιντον γίνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα του αγωνίσματος, οι εξέδρες θα είναι προφανώς άδειες. Αν όμως στον τελικό υπάρχει Έλληνας αθλητής, εισιτήρια δε θα βρίσκεις ούτε για δείγμα. Σ΄αυτή τη χώρα μάθαμε στον αθλητισμό (και στη ζωή μας) να εκτιμούμε μόνο τη νίκη. Το θέαμα αφορά ελάχιστους, ανεξάρτητα από την ποιότητά του. Για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα έγινε ο τελικός για το αντίστοιχο champions league στο βόλεϊ. Αγώνας εντυπωσιακός, με συγκλονιστική εξέλιξη και με τηλεθέαση κάτω του 2%. Αφού δεν υπήρχε ελληνική ομάδα, ποιος ο λόγος...

Δυστυχώς την τακτική αυτή την επικροτεί κυρίως το κράτος. Τα κίνητρα για τους ολυμπιονίκες είναι υπερβολικά. Το χρυσό μετάλλιο π.χ. επιβραβεύεται με περίπου 250.000 ευρώ και η θέση του αξιωματικού περιμένει (ακόμη θυμάμαι ένα πόστερ στην 110 πμ με τον Κεντέρη να ποζάρει μπροστά σε ένα F16). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η χώρα μας να έχει γίνει μια νέα Ανατολική Γερμανία στον αθλητισμό: νίκες με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος, με στόχο να νιώσουμε υπερήφανοι. Είμαστε υπερήφανοι για τους αρχαίους, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, το ΟΧΙ, αλλά και για την Παπαρίζου, το Euro 2004 και το 3-0 επί της Βέρντερ. Πόση υπερηφάνεια να αντέξουμε πια!

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ειλικρινά, απορώ γιατί δεν στείλαμε τον Μητροπολίτη Άνθιμο στο Βουκουρέστι για να διαπραγματευτεί την είσοδο της αβάπτιστης γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ. Όλο και κάποιο από τα μέλη των αντιπροσωπειών των κρατών μελών της συμμαχίας που δεν στήριξαν τα ελληνικά συμφέροντα θα ήταν ομοφυλόφιλος ή straight με ολοκληρωμένο δεσμό χωρίς στεφάνι. Έτσι, με ένα ηρωικό ελληνοχριστιανικό "δε θα αποφασίσουν για μας κίναιδοι και πόρνοι"θα έστελνε κάθε ανθέλληνα κατεργάρη στον πάγκο του. Αλλά αν δεν υπάρχει εθνική στρατηγική...

ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ Ή ΑΛΑΒΑΝΟΣ

Πριν μερικά χρόνια, ο αμίμητος κόουτς Αλέφαντος έδινε τα προγνωστικά του για το επερχόμενο ντέρμπι ΟΣΦΠ-ΠΑΟΚ με τη φοβερή φράση "καλώς τα παιδιά 3-0". Τελικά το ματς έληξε 1-2 υπέρ του ΠΑΟΚ. Σήμερα ο κ. Αλαβάνος σχολιάζοντας την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ είπε, προφανώς ειρωνευόμενος, "καλώς τα παιδιά".
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά να είσαι η φάρσα του Αλέφαντου πάει πολύ. Και που να βρεις και Δούρο να μην σηκώνει το τηλέφωνο...

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Νομικός δεν είμαι, αλλά επιτρέψτε μου να δώσω μια συμβουλή στους δικηγόρους του φερόμενου ως βιαστή των 20 ανηλίκων. Να ψάξουν καλά αν κάποιο από τα παιδιά έχει καταγωγή από τη Βουλγαρία και επομένως σίγουρα, όπως είναι γνωστό, θα κάλεσε το ίδιο το δράστη να ασελγήσει πάνω του. Τι συνήθειες έχουν και αυτοί οι αλλοδαποί...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η αστυνομία αναφέρει ότι ο Κύπριος φοιτητής χτύπησε πάνω σε μια ζαρντινιέρα με αποτέλεσμα να καταλήξει αιμόφυρτος στο νοσοκομείο. Η αλήθεια είναι όμως διαφορετική. Ο άτυχος νέος έμπλεξε τα πόδια του όχι σε κάποια ζαρντινιέρα, αλλά σε μια ζαρτιέρα που φορούσε ένας αστυνομικός από την προηγούμενή του αποστολή, όπου είχε πάει μεταμφιεσμένος να συλλάβει κάποιους τραβεστί στο Βαρδάρη. Με τόση δουλειά, που να προλάβεις να αλλάξεις ρούχα.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

Μια οικογένεια λογοτεχνών τους οποίους δεν μπόρεσα να συμπαθήσω ποτέ ιδιαίτερα, ήταν οι Ρώσοι συγγραφείς. Η λεπτομερής και αναλυτική περιγραφή προσώπων, τοπίων και καταστάσεων, που δε συμβαδίζει με την σύγχρονη εποχή της ταχύτητας και των σύντομων μηνυμάτων, καθιστά την ανάγνωση τέτοιων μυθιστορημάτων κουραστική. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, του οποίου οι δύο τεράστιοι τόμοι βρίσκονται άθικτοι σε πολλές βιβλιοθήκες. Ο ίδιος όμως ο Τολστόι, σε μια σπάνια έξαρση συμπύκνωσης του λόγου, προσπαθώντας να εξηγήσει την επιτυχία ενός έργου είπε ότι: «οι δυστυχισμένες οικογένειες γράφουν τα καλύτερα μυθιστορήματα». Σύμφωνα με το απόφθεγμα αυτό, η οικογένεια του ΠΑΣΟΚ στα Τρίκαλα, ίσως είναι σε θέση να προσφέρει στην παγκόσμια λογοτεχνία μοναδικά αριστουργήματα. Εκλογές δεν ξέρω όμως αν θα κερδίσει ποτέ.
Η ήττα των αυτοδιοικητικών συνδυασμών που στήριξε το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές σε δήμο και νομαρχία, ήταν συντριπτική. Οι επιμέρους αιτίες (για το δεύτερο βαθμό, στις εκλογές του οποίου συμμετείχα) θα αποτυπωθούν και θα αναλυθούν στις επόμενες μέρες, αφού, όπως είναι και το πιο φρόνιμο, συζητηθούν μεταξύ των στελεχών του συνδυασμού. Η κρίση όμως του τοπικού ΠΑΣΟΚ, είναι φαινόμενο διαρκές, κουραστικό, διαλυτικό και η ανάλυσή του θα έπρεπε να είχε γίνει με τρόπο ειλικρινή από καιρό.
Στη μυθολογία του ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν δύο εκφράσεις, που φαίνεται έχουν επηρεάσει βαθύτατα το τοπικό στελεχιακό του δυναμικό. Αυτές είναι η «δεξιά παρένθεση» και «το ΠΑΣΟΚ συσπειρώνεται και ενώνεται πάντα πριν από τις εκλογές». Η εμπειρία του 90-93, που προφανώς οδήγησε σε αυτά τα απόλυτα συμπεράσματα, δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα. Η άγαρμπη, εκδικητική, άκομψα νεοφιλελεύθερη δεξιά του Μητσοτάκη, που είχε στόχο να φυλακίσει τον αντίπαλο αρχηγό και είχε στις τάξεις της στελέχη όπως ο Φρανς Τσαγκάρης δεν έχει καμία σχέση σε επίπεδο επικοινωνιακό με αυτή του Καραμανλή, που στηρίζεται στην αδράνεια, στο μύθο του μεσαίου χώρου και στην άριστη επικοινωνιακή στρατηγική. Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν σε τοπικό επίπεδο ότι ούτε δεξιά παρένθεση υφίσταται, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ ενώθηκε.
Τι έκανε όμως το σύνολο του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ αυτά τα χρόνια; Δυστυχώς αναλώθηκε αποκλειστικά σε ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σχεδόν καθημερινά, κυρίως μέσω του ραδιοφώνου, οι εσωκομματικές κόντρες έδιναν και έπαιρναν, χωρίς να υπάρχει τουλάχιστον κάποιο σημείο ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης, για να πει κανείς πως άξιζαν και τον κόπο. Αυτός ο ιδιότυπος ναρκισσισμός των μικρών διαφορών μεταξύ στελεχών που έχουν πάνω κάτω την ίδια πορεία, παρόμοια ηλικία και αβέβαιο πολιτικό μέλλον, λόγω ουσιαστικών ανεπαρκειών, αποδείχθηκε σε βάθος χρόνου τελικά καταστροφικός. Οι ψηφοφόροι κουράστηκαν, δυσανασχέτησαν και τελικά, με το δίκιο τους, προτίμησαν τη σιγουριά της εξουσίας, μιας εξουσίας μάλιστα άφθαρτης, καθώς δεν της ασκήθηκε καμία κριτική. Το τραγικότερο και προκλητικότερο όμως, παρατηρήθηκε μετά τις εκλογές, όταν τα ίδια στελέχη, που καλλιέργησαν και ωρίμασαν εν τέλει αυτό το κλίμα, ξαναβγήκαν στα ερτζιανά χωρίς αιδώ, κάνοντας μάλιστα και αυτοκριτική περίπου τριών δευτερολέπτων, κατηγορώντας αλλήλους και συνεχίζοντας το διαλυτικό τους έργο.
Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, στόχος των διάφορων «μεγαλοστελεχών» είναι το προς όφελός τους μοίρασμα της «πίτας» των ψηφοφόρων. Οι εκλογές όμως του2002, του 2004 και του 2006, έδειξαν ότι στα Τρίκαλα οι προσωπικές στρατηγικές και οι συλλογικές ανεπάρκειες είχαν ως αποτέλεσμα το άδειασμα του ταψιού. Αν η τακτική αυτή συνεχιστεί, που δυστυχώς έτσι φαίνεται, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το πασοκικό μυθιστόρημα στα Τρίκαλα θα καταλήξει να είναι αστυνομικό, καθώς όλοι θα αναζητούν και πάλι το δολοφόνο.

ΣΗΜΕΡΟΝ 2 ΕΡΓΑ

Ένα από τα πάθη μου κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων ήταν ο κινηματογράφος. Είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στα συνοικιακά σινεμά, όπου δεν παίζονται εμπορικές ταινίες, αλλά ανεξάρτητες δημιουργίες του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ένα τέτοιο σινεμά υπήρχε στο Φάληρο στη Θεσσαλονίκη. Στο αριστερό μέρος της εισόδου του ήταν τοποθετημένη μια ξεφτισμένη πινακίδα που έγραφε «Σήμερον 2 Έργα». Όσες φορές κι αν επισκέφτηκα το συγκεκριμένο χώρο έφυγα απογοητευμένος, καθώς ελάχιστες από τις ταινίες ήταν αξιόλογες. Έπαιζε τις λεγόμενες B-movies.
Η εικόνα αυτή μου έρχεται στο μυαλό συχνά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε. Η παρούσα νομαρχιακή αρχή θεωρεί ως βασικό της επικοινωνιακό χαρτί την παρουσίαση του έργου της. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αγωνιώδη προσπάθεια επίδειξης ενός μέτριου έργου, παρά για την «κοσμογονία» την οποία προκλητικά επικαλείται. Χαρακτηριστικό είναι πρόσφατο ολοσέλιδο ρεπορτάζ τοπικής εφημερίδας, όπου φαίνεται ο κ. Νομάρχης να υπογράφει παρουσία αντινομαρχών και άλλων παραγόντων την προμελέτη(!!!) ενός έργου. Η τακτική αυτή έχει δύο χαρακτηριστικά: από τη μια αποτελεί ευθεία προσβολή στη νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου πολίτη και από την άλλη αποδεικνύει ότι τα έργα που παίζονται στην οθόνη του επικοινωνιακού σινεμά της νομαρχίας είναι κακόγουστα με ξεπερασμένη σκηνοθεσία.
Στην περίπτωση όμως που η επικοινωνιακή πομφόλυγα ξεπεράσει κάποια όρια, τότε αγγίζει τη γελοιότητα. Σε αρκετά σημεία του επαρχιακού οδικού μας δικτύου έχουν αναρτηθεί πινακίδες που γράφουν: «Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Τρικάλων. Έργο: Συντήρηση-Διαγράμμιση Επαρχιακού Οδικού Δικτύου». Πράγματι, ίσως είναι η πιο χρήσιμη πινακίδα που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Μέχρι σήμερα πίστευα ότι έργο της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης είναι η διατήρηση της σταθερής απόστασης των πλανητών στο ηλιακό σύστημα και η πρόσληψη προπονητή στον Παναθηναϊκό. Ειλικρινά, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι είναι δουλειά της να συντηρεί και να βάφει τους δρόμους. Ευτυχώς που οι τεχνικές της υπηρεσίες, με δικά μας έξοδα, μου το υπενθύμισαν.
Μια δεύτερη όμως σκέψη θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη πινακίδα αποτελεί ένα πρωτότυπο μέσο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού της απερχόμενης νομαρχιακής αρχής, καθώς σε αυτή αναγράφεται η λέξη που την χαρακτηρίζει, η λέξη κλειδί της τετραετίας Βλαχογιάννη, η λέξη «ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ».

"ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΑΣΟΚΤΖΗΔΕΣ..."

Ο φίλος μου ο Παναγιώτης ήταν η καλύτερή μου παρέα στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Μορφωμένος, μετρημένος, ασχολούνταν ελάχιστα με την πολιτική και απλώς κάποτε ανέφερε πως ανήκει στην κεντροδεξιά και ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Το μεγάλο πάθος του ήταν το μπάσκετ. Έπαιζε ερασιτεχνικά σε μια ομάδα της συνοικίας του και είχε στη βιβλιοθήκη του ταξινομημένα σαν ευαγγέλιο τα τεύχη του παλιού περιοδικού Τρίποντο. Πριν από μερικά χρόνια, μια άλλη γνωστότερη ομάδα της γειτονιάς του, είχε πουλήσει πολύ ακριβά κάποιον γνωστό παίχτη. Στη συνέχεια η ομάδα αυτή σχεδόν διαλύθηκε. Όταν τον ρώτησα το λόγο και τι έγιναν τόσα χρήματα, μου απάντησε: «ήταν κάτι πασοκτζήδες…».
Τη συνέχεια της απάντησης δεν τη θυμάμαι, ούτε πια με ενδιέφερε. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν η πολιτικά δηλητηριασμένη ψυχή του Παναγιώτη. Ένας συνετός και μετριοπαθής άνθρωπος θεωρούσε ότι η γεννησιουργός αιτία μιας σκανδαλώδους ή παράνομης πράξης ήταν η κομματική τοποθέτηση. Τα αυτονόητα ότι η διαφθορά δεν έχει χρώμα και ότι η όποια παραβατική συμπεριφορά δεν είναι συνάρτηση της ψήφου βρίσκονταν μακριά από τη συλλογιστική του. Είναι τυχαία μια τέτοια εξωφρενική άποψη; Η απάντηση είναι όχι.
Δυστυχώς, η ιδιότυπη προπαγανδιστική λογική της δεξιάς έχει δημιουργήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια δύο γενιές οπαδών της που ενστερνίζονται αυτήν την απαράδεκτη λογική. Κεντρικά συνθήματα των εκλογών του 89 ήταν τα «έξω οι κλέφτες του πασόκ» και «αέρα αέρα να φύγει η χολέρα», ενώ ολόκληρη η αντιπολιτευτική τακτική της περιόδου 2000-2004 στηρίχθηκε στη βάση μια ηθικής ανωτερότητας, που θα έφερνε, με κάποιο μαγικό τρόπο προφανώς, τέλος στα πράγματι πολλά φαινόμενα διαφθοράς. Η εμπέδωση αυτής της νοοτροπίας σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε διπλό αρνητικό αποτέλεσμα. Από τη μια δημιούργησε ένα απαράδεκτο είδος ηθικού διχασμού σε «αδάμαντες» και λαμόγια και από την άλλη άφησε στο περιθώριο την ίδια την πολιτική. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη υπηρεσία που έχει προσφέρει ως τώρα ο κ. Καραμανλής στη χώρα. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς ποια είναι η άποψη του ίδιου του Πρωθυπουργού για ζητήματα όπως η παιδεία, η υγεία, η οικονομία ή ποια είναι η γνώμη του για τη θέση της χώρας στον κόσμο; Μετά από δυόμιση και πλέον χρόνια στην εξουσία το πολιτικό στίγμα απουσιάζει εντελώς. Αντίθετα, σαν σχολικός σύμβουλος περασμένων εποχών, μας κουνάει αυστηρά το δάχτυλο διατάζοντας το τέλος της διαφθοράς και της διαπλοκής και τονίζοντας αυταρχικά πως κάποιοι δεν δικαιούνται να ομιλούν. Και σίγουρα στην κλασική των παλιών συμβούλων ερώτηση «ποιος έκλεψε τα μήλα των εσπερίδων;» η απάντηση που θεωρεί σωστή είναι «ήταν κάτι πασοκτζήδες».
.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Μπορεί να σε οδηγήσει σε άστοχες ενέργειες, σε γκάφες και γενικά σε κινήσεις για τις οποίες αργότερα μετανιώνεις. Ακόμη πιο σπάνια σε οδηγεί σε γελοιότητες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η πρόσφατη δημοσίευση από τον Ελεύθερο Τύπο μιας δημοσκόπησης που υποτίθεται έγινε στο νομό. Για το δημοσίευμα ισχύουν τα ακόλουθα:

• Δεν αναφέρεται η εταιρία που έκανε τη δημοσκόπηση.
• Δεν αναφέρεται η χρονική περίοδος στην οποία υποτίθεται πως έλαβε χώρα.
• Δεν αναφέρεται η μέθοδος.
• Οι θετικές γνώμες για το νομάρχη αγγίζουν το 90%!!! (Τύφλα νάχουν ο Τσαουσέσκου και ο Μπρέζνιεφ).
• Πηγή του δημοσιεύματος είναι η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού της Ν.Δ.

Οι επικοινωνιακές φούσκες είναι σαν το ψέμα: έχουν κοντά ποδάρια. Και όταν σπάνε η δυσωδία τους είναι έντονη.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Η προεκλογική περίοδος άρχισε, το ταξίδι ξεκίνησε. Η καθημερινή επαφή με τους πολίτες σε φέρνει αντιμέτωπο με τον προβληματισμό τους, την αγωνία τους, αλλά και την ελπίδα τους. Το blog που διαβάζετε αποτελεί έναν ξεχωριστό, σύγχρονο και συνάμα ενδιαφέρον τρόπο επικοινωνίας, από τη στιγμή που οι νόμοι περί τύπου δεν επιτρέπουν στους υποψηφίους να αρθογραφούν. Μέσα από το oikonomou.blogspot.com σας προσκαλώ να γίνετε οι συνοδοιπόροι μου στο ταξίδι μου σε όλες τις γωνιές του όμορφου νομού μας. Οι ευχές σας δεκτές, οι κριτικές σας απολύτως απαραίτητες

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Το, ίσως, πιο αδικημένο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού είναι η μυθολογία του. Οι μύθοι των αρχαίων προσπάθησαν να εξηγήσουν συμβολικά τα μεγάλα μυστήρια της ζωής, όπως τη γέννηση, τον έρωτα, τον πόνο, τη φιλία, την προδοσία, την ανδρεία, την εξουσία και το θάνατο. Μια ενδελεχής ανάλυση των ακραίων κάποτε ιστοριών των ηρώων, των ημίθεων και των θεών, δίνει πολλές φορές ενδιαφέρουσες εξηγήσεις σε απορίες για την ανθρώπινη και την κοινωνική συμπεριφορά. Δυστυχώς, η εφαρμογή των αυστηρών ηθικοπλαστικών κανόνων του παράξενου εννοιολογικού μίγματος, που ονομάζεται ελληνοχριστιανισμός, απώθησε την αρχαία μυθολογία από την συλλογική μνήμη. Ακόμα και σήμερα όμως, κάθε λαός και κάθε έθνος, για να μπορέσει να καλύψει κενά, λάθη και ανασφάλειες, δημιουργεί τους δικούς του μύθους. Οι μύθοι αυτοί, δημιουργούν τελικά στερεότυπα, τα οποία πολλές φορές αναφέρονται σε πραγματικότητες που δεν υπάρχουν, σε πραγματικότητες φανταστικές και εικονικές.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, οι μύθοι και τα στερεότυπα είναι περισσότερα και από τους άνεργους πτυχιούχους. Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό με τα υβριστικά συνθήματα των μελών της ΔΑΠ εναντίον του Γ. Παπανδρέου, θυμήθηκα μια φράση που αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους νεοελληνικούς μύθους: « Το επαναστατικό και προοδευτικό φοιτητικό κίνημα». Όπως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, δεν υπάρχει και μύθος χωρίς αιτία. Η συγκλονιστική, θυσιαστική και μοναδική μαζική στη διάρκεια της δικτατορίας εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου και της Νομικής, προσέδωσε ιδιότητες στο φοιτητικό κίνημα που ποτέ δε δικαίωσε.
Το να ζητάς από νέους ανθρώπους να βρίσκονται σε μια διαρκώς επαναστατική και ανατρεπτική διάθεση είναι ουτοπικό. Να έχεις όμως την απαίτηση να φέρνουν νέες ιδέες και να αυξάνουν το κοινωνικό βηματισμό προς τα μπρος είναι απλώς αυτονόητο. Υπάρχουν όμως στα ελληνικά πανεπιστήμια οι συνθήκες εκείνες που βοηθούν την ανάπτυξη ιδεών, που προάγουν τη γνώση και την καινοτομία; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Οι γκρίζες αίθουσες και τα άθλια και βρώμικα αμφιθέατρα σε κάνουν να θες να σηκωθείς να φύγεις. Οι σχέσεις καθηγητών και φοιτητών είναι πολλές φορές ανύπαρκτες. Υπάρχουν στρατιές άριστων και επιμελών φοιτητών, που πέρασαν απαρατήρητοι από τους καθηγητές τους γιατί δεν ανήκαν σε κανέναν κομματικό φορέα, ή δεν ήταν παιδιά συναδέλφων τους. Η οικογενειοκρατία στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ίσως μια από τις απογοητευτικότερες καταστάσεις που μπορεί να συναντήσει κανείς νέος και φιλόδοξος άνθρωπος. Δεκάρια, μεταπτυχιακά και διδακτορικά μοιράζονται αφειδώς και χωρίς αιδώ σε συγγενείς και κομματικά ημέτερους. Από την άλλη, οι φοιτητικές παρατάξεις, που είναι ένα παραμορφωμένο συχνά αντικαθρέφτισμα των κομμάτων, διαγωνίζονται στο ποιος θα κάνει το καλύτερο πάρτυ, όταν οι αρχηγοί τους δεν συμμετέχουν σε διάφορες συναλλαγές με τους καθηγητές. Στους κόλπους τους δεν αναπτύσσεται τίποτα καινούργιο και απλώς αναμασώνται ιδεολογικά σχήματα άλλων εποχών. Η συνθηματολογία τους δεν είναι πολιτική αλλά αμιγώς χουλιγκάνικη (ο Βουλγαράκης πάντως ήταν καταπληκτικός στο ρόλο του Τσουκαλά, με μια καλή περούκα θα ήταν τέλειος). Αποκορύφωμα της κατάντιας του φοιτητικού κινήματος είναι βέβαια η παγκόσμια πατέντα της ανικανότητας εδώ και πολλά χρόνια να ανακοινώσει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα στις εκλογές του. Αποτέλεσμα αυτού του νεοελληνικού πανεπιστημιακού καρακιτσαριού είναι η αποστασιοποίηση της πλειοψηφίας. Η αποστασιοποίηση γεννά αδιαφορία και η αδιαφορία συντηρητισμό.
Έτσι λοιπόν, το φοιτητικό κίνημα όχι απλά δεν είναι προοδευτικό, αλλά εύκολα θα χαρακτηριζόταν οπισθοδρομικό. Διάφορες δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει τελευταία, δείχνουν πως οι νέοι εμπιστεύονται περισσότερο από όλα τον στρατό και την εκκλησία. Η ιδεολογία της επταετίας φαίνεται πως εμπνέει και οδηγεί ακόμη. Φυσικά για αυτό δεν φταίνε σίγουρα οι νέοι. Αυτά ακούνε από τους γονείς, τους δάσκαλους και τους καθηγητές όταν τους κουνάνε το δάκτυλο για να τους διδάξουν «ηθικές αξίες» και με τέτοιες αντιλήψεις είναι εμποτισμένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Οι καθημερινές κορώνες των πολιτικών για διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, σήψη, (αλήθεια, αυτούς δεν αφορούν;) δημιουργούν φοβικά και συνάμα απαξιωτικά συναισθήματα για την πολιτική, που καλώς ή κακώς παραμένει καθοριστικός χώρος δράσης και σκέψης. Αν προσθέσει κανείς στα παραπάνω και τον ιδιαίτερα προστατευτικό τρόπο ανατροφής των παιδιών στην ελληνική οικογένεια, την υψηλότατη ανεργία μεταξύ των νέων και την εν γένει ανασφάλεια για το μέλλον, που συχνά δεν ορίζεται από εμάς τους ίδιους, εύκολα ερμηνεύει την ανάπτυξη μηχανισμών οπισθοδρόμησης και συντήρησης.
Οι φοιτητές είναι το είδωλο στον καθρέφτη της κοινωνίας. Είναι το αποτέλεσμα της οικογένειας, της εκπαίδευσης και των καταπιεστικών αντιλήψεων του πάντοτε αντιδραστικού μέσου όρου. Το ανάθεμα δεν είναι για αυτούς, αλλά για μας. Και αν τον μύθο τους τον γκρέμισαν, εμείς πρέπει να τους δώσουμε τα υλικά για να τον ξαναχτίσουν. Μπορούμε;

Η ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας ήταν πράγματι απολαυστικό. Η δημοσιογράφος Έλλη Στάη φιλοξενούσε στην εκπομπή της τον μοναδικό τα τελευταία είκοσι χρόνια πραγματικό εγχώριο σατυρικό καλλιτέχνη, τον Τζίμη Πανούση. Το χιούμορ του Πανούση είναι αυτοσαρκαστικό, βλάσφημο, ανατρεπτικό, ακομπλεξάριστο, κυνικό και σουρεαλιστικό. Το τελευταίο στοιχείο είναι και το πιο σημαντικό και ίσως είναι το όριο, όπου το αστείο ξεπερνά το όριο της πλάκας και γίνεται γνήσιο χιούμορ. Έτσι λοιπόν η ώρα κυλούσε ευχάριστα, (όσο επέτρεπε ο καθωσπρεπισμός της Στάη) με πολύ γέλιο και άφθονο σουρεαλισμό. Κάποια στιγμή, ένα «απαραίτητο» διαφημιστικό διάλειμμα με έκανε να αλλάξω κανάλι. Τότε, γεμάτος έκπληξη, διαπίστωσα ότι κάπου αλλού ο σουρεαλισμός είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία.
Στο Mega και στην εκπομπή του «ΑΝΑΤΡΟΠΗ», ο Γιάννης Πρετεντέρης παρουσίαζε την τελευταία δημοσκόπηση της εταιρίας GPO. Σε κάποιο σημείο και αφού είχαν αναλυθεί τα συνηθισμένα συμπεράσματα (δημοφιλίες, πρόθεση ψήφου, καταλληλότητα για πρωθυπουργός), ο δημοσιογράφος, ανάφερε ένα αξιοσημείωτο στοιχείο: Η θετικές γνώμες του πρωθυπουργού στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ ήταν κοντά στο 50%, περισσότερο από κάθε άλλο αρχηγό. Το άθροισμα των ποσοστών του Αλαβάνου και του Παπανδρέου δεν έφταναν καν αυτό του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Αρχικά, παρασυρμένος από την όλη ευχάριστη διάθεση, ενέταξα το γεγονός στην σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της βραδιάς. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, πολλοί προφανώς αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί, του ασκούσανε εντονότατη κριτική για εφαρμογή δεξιών πολιτικών. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό πράγματι συνέβαινε, καθώς είναι επόμενο ότι ένα κόμμα που δέχεται να διαχειρίζεται τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, απομακρύνεται από λογικές και πρακτικές σοσιαλιστικού τύπου. Το ζητούμενο στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η κριτική, αλλά ποιοι την έκαναν αυτή την κριτική. Συνεχώς επί πολλά χρόνια, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Παπαθεμελής, ο Αρσένης και ο Κεδίκογλου, αγωνιούσαν για τη χαμένη αριστερή ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή ο πρώτος είναι βουλευτής της ΝΔ, ο δεύτερος θεωρείται προνομιακός συνομιλητής του Πρωθυπουργού (υπήρχαν μάλιστα δημοσιεύματα ότι θα αναλάμβανε και υπουργός στον πρόσφατο ανασχηματισμό) και ο γιος του τρίτου είναι επίσης βουλευτής της συμπολίτευσης. Το ότι οι ίδιοι βρήκαν, έστω και στα πολιτικά τους στερνά, το δρόμο τους, δε σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι γίνανε απαραίτητα δεξιοί.
Στην περίπτωση όμως του ΚΚΕ, η λογική όχι απλά παραμερίζεται, αλλά κακοποιείται βάναυσα. Διαχρονικά, όποιος πολιτικός σχηματισμός βρίσκεται στο χώρο της κεντροαριστεράς, υφίσταται από το ΚΚΕ μια μορφή πολιτικής λοιδορίας. Χαρακτηριστικό είναι το σύνθημα της δεκαετίας του 50 «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» και το πιο πρόσφατο «τι ΠΑΣΟΚ τι δεξιά». Η συνθηματολογία αυτή δεν εμπόδισε το ιστορικό αυτό κόμμα να συνεργαστεί υπόγεια με την ίδια τη δεξιά στις δημοτικές εκλογές του 86, να συγκυβερνήσει μαζί της στην αλήστου μνήμης (και σουρεαλισμού βέβαια) «Κυβέρνηση Τζαννετάκη» το 89, να συνεργαστεί ανοιχτά πια στις δημοτικές του 2002 ( περίπτωση Καρδίτσας) και να θαυμάζει σήμερα τις ηγετικές ικανότητες του κ. Καραμανλή. Χαρακτηριστική είναι επίσης η αγωνία των κυβερνητικών στελεχών, μετά την πρόσφατη απόφαση για επιστράτευση των λιμενεργατών, να μη χαλάσει η καλή σχέση των δύο κομμάτων.
Οι επιλογές κάθε κόμματος είναι φυσικά δικός του λογαριασμός. Εμείς κρίνοντάς τες, μπορούμε απλά να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τα στελέχη του ΚΚΕ λοιπόν, δεν είναι σε θέση πια να θεωρούνται οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της αριστεράς στη χώρα μας. Η έννοια «αριστερά», από τη στιγμή που διαμορφώθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, εκτός των άλλων, εμπεριέχει τις παραμέτρους της αυτοκριτικής, της προόδου και του νεωτερισμού. Ένα κόμμα που τα θεωρεί την αυτοκριτική προδοσία και απορρίπτει ασυζητητί κάθε τι το καινούργιο, δεν ξέρω που ανήκει, αλλά αριστερό δεν είναι. Αλήθεια, ποια ήταν η θέση του ΚΚΕ σε ιδεολογικής και κοινωνικής φύσης ζητήματα, όπως η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, η καύση των νεκρών, η συμβίωση των ομοφυλόφιλων και η κατάργηση των παρελάσεων; Άκρα του τάφου σιωπή σε θέματα που αποτελούν προνομιακό πεδίο για ένα προοδευτικό κόμμα. Ο τελευταίος έρωτας με τον Πρωθυπουργό και ο σχηματισμός μιας ιδιότυπης Καραμανλικής «αριστεροδεξιάς» αποδεικνύει ότι τελικά δεν είναι ο γιαλός που είναι στραβός. Δυστυχώς, το ιστορικότερο κόμμα της χώρας μετατράπηκε από κόμμα ιδεολογίας σε κόμμα αντίδρασης και βαθιάς συντήρησης.
Υ.Γ. Το παραπάνω άρθρο είναι αφιερωμένο στη μνήμα του κομμουνιστή παππού μου Αχιλλέα Οικονόμου, που πέθανε σαν χθες πριν 12 χρόνια. Τα παραμύθια του δεν είχαν δράκους, μάγισσες και φαντάσματα, αλλά ιστορίες από το αντάρτικο, τον εμφύλιο και την πολύχρονη εξορία του. Για αυτό ίσως ο ήχος της απομυθοποίησης είναι καμιά φορά εκκωφαντικός.

ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Παρακολουθώντας κανείς την επικαιρότητα (κυρίως από τον γραπτό τύπο, όπου η καταγραφή της δεν έχει έντονα χαρακτηριστικά θεάματος) μπορεί να αλιεύσει ειδήσεις που αφορούν κοινωνικές συμπεριφορές και είναι αναπάντεχα αισιόδοξες. Αυτή τη στιγμή παγκόσμια, υπάρχουν εκατοντάδες μη κυβερνητικές εθελοντικές οργανώσεις που αγωνίζονται ενάντια στη φτώχια, στην πείνα, στην αρρώστια, στην περιθωριοποίηση, στον πόνο και στην κάθε είδους εκμετάλλευση. Τα συχνά θετικά αποτελέσματα της δράσης τους, μας δίνουν μια χειροπιαστή ελπίδα της αισθητικής και πνευματικής προόδου της ανθρωπότητας. Αντίθετα, υπάρχουν άλλες συμπεριφορές, που μας δίνουν την αίσθηση της επιστροφής στο μεσαίωνα. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η πρόσφατη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με την οποία αναστέλλεται η δημιουργία ξενώνα φιλοξενίας πρώην ασθενών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.
Η είδηση είναι πράγματι σοκαριστική. Τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια μιας προσπάθειας ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, εφαρμόζεται το πρόγραμμα «ΨΥΧΑΡΓΩ» που έχει ως στόχο την κοινωνική επανένταξη πρώην ασθενών ψυχιατρικών κλινικών. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν πανελλαδικά 112 ξενώνες, οικοτροφεία και προστατευόμενα διαμερίσματα, όπου φιλοξενούνται περίπου 800 άτομα. Το «ΨΥΧΑΡΓΩ» είναι ένα φιλόδοξο μεν πρόγραμμα, που απαιτεί όμως τεράστια οικονομική ενίσχυση, τη συνδρομή και τη βοήθεια εθελοντών και η αποτελεσματικότητά του αμφισβητείται έντονα από πολλούς ψυχιάτρους.
Σκοπός μας βέβαια δεν είναι η ανάλυση του προγράμματος, αλλά η κριτική της αντίδρασης των κατοίκων του Δήμου Ευόσμου. Οι πολίτες αυτοί λοιπόν, μόλις άκουσαν για τη δημιουργία του ξενώνα αντέδρασαν έντονα, δυναμικά, πρωτόγονα και κυρίως φασιστικά. Χαρακτηριστικό είναι το πλάνο των ειδήσεων, όπου συμπολίτης τους λιντσάρεται και τελικά πετάγεται κλοτσηδόν έξω από τη συνεδρίαση, διότι είχε το θράσος (άκουσον) να ψελλίσει αντίθετη με αυτούς άποψη. Βρισκόμενοι σε ωκεανούς άγνοιας και πνιγμένοι από τις ενστικτώδεις μικροαστικές φοβίες τους, στερούν από υγιείς πλέον συνανθρώπους τους το δικαίωμα στην ελπίδα, το δικαίωμα στη ζωή. Ως δικαιολογία, αναφέρουν τη μόνιμη σε παρόμοιες περιπτώσεις επωδό, ότι ανησυχούν για τα παιδιά τους. Σε αυτό το σημείο συμφωνώ μαζί τους και τους συμπαρίσταμαι ολόψυχα: και εγώ ανησυχώ για όποιο παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που του διδάσκουν το μίσος, την απανθρωπιά, τη βία και το φασισμό.
Μια άλλη διάσταση της είδησης που προσωπικά με στενοχωρεί ιδιαίτερα είναι ότι ένα ακόμη τέτοιο γεγονός συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη αυτή, πολλοί από εμάς, ζήσαμε, σπουδάζοντας, τα πιο ωραία χρόνια της ζωής μας. Οι ατέλειωτες ομορφιές της, οι σπάνιες γεύσεις της, οι αμέτρητες μουσικές της σκηνές, τα ξακουστά καφέ της και κυρίως αυτό το ορμητικό ποτάμι των νέων ανθρώπων που την κατακλύζει καθημερινά, σε κάνουν γρήγορα να την αγαπήσεις. Τα τελευταία όμως χρόνια, η πόλη βρίσκεται σε πολιτιστική νηνεμία και σε βαθιά πολιτική παρακμή. Το ξεκίνημα αυτής της παρακμής εντοπίζεται στη αρχή της δεκαετίας του 90, όπου εμφανίστηκε το Μακεδονικό ζήτημα. Μεγάλο μέρος της ένοιωσε απειλούμενο, με αποτέλεσμα το ξύπνημα φόβων, εθνικισμών, εσωστρέφεια και συντηρητισμό. Περιστατικά όπως ο Ο.Κ.Α.Ν.Α. που δε βρίσκει στέγη, το κάψιμο βιβλίων, οι αντιδράσεις στο «ΨΥΧΑΡΓΩ», οι απίθανοι τύποι που εμφανίζονται στα κανάλια της και προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι Έλληνες είναι εξωγήινοι, το βρίσιμο αλλοδαπών σημαιοφόρων και το σχεδόν 10% του Καρατζαφέρη, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η πόλη που καμάρωνε τα άξια μουσικά της τέκνα, όπως ο Σαββόπουλος, ο Παπάζογλου, οι Τρύπες, ο Ζερβουδάκης, ο Μάλαμας, τα Ξύλινα Σπαθιά, η Κανά , η Καλημέρη, οι Άγαμοι Θύται, τώρα θαυμάζει τον τηλεοπτικό της νομάρχη να προσπαθεί να πετάξει το μεγαλύτερο χαρταετό των Βαλκανίων. Τελικά, ο αετός έπεσε στο κεφάλι του νομάρχη, όπως μάλλον θα πέσει, αν συνεχιστούν τέτοια φαινόμενα, το μέλλον στο κεφάλι της Θεσσαλονίκης. Και δε θα φταίει ούτε το αθηνοκεντρικό κράτος, ούτε βέβαια ο θρύλος και ο Πειραιάς.

"ΖΗΤΩ" ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΡΑΧΑΣΙ

Ο αγώνας δικαιώθηκε! Η καρδιά μας πήγε στη θέση της! Το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη! Το Βραχάσι είναι πια ελεύθερο, αυτόνομο, απαλλαγμένο από τα δεσμά του Δήμου Νεαπόλεως, στον οποίο ανήκε! Για όσους δεν γνωρίζουν σχετικά, (δεν είναι και απαραίτητο άλλωστε) το Βραχάσι είναι ένα πανέμορφο ιστορικό χωριό, αμφιθεατρικά χτισμένο στη νότια πλευρά του βουνού Ανάβλοχος στο νομό Λασιθίου. Όταν λοιπόν εφαρμόστηκε το «Σχέδιο Καποδίστριας» για τη συνένωση των δήμων και κοινοτήτων, το Βραχάσι εντάχθηκε στο Δήμο Νεαπόλεως. Στο γεγονός αυτό, αντέδρασαν εντονότατα οι κάτοικοι, με δυναμικές κινητοποιήσεις και μπροστάρη το γνωστό καθηγητή κ. Κώστα Ζουράρι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο καθηγητής συνέχισε τον αγώνα, (μέχρι και απεργία πείνας έκανε) και τελικά πριν από λίγες μέρες ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Παυλόπουλος με νόμο κατέστησε το χωριό αυτόνομο. Η απόφαση αυτή δεν εντάχθηκε σε ένα προγραμματισμένο πλαίσιο αλλαγών στο «Σχέδιο Καποδίστριας», αλλά αποτέλεσε ένα σκανδαλώδες προσωπικό ρουσφέτι του κ. Υπουργού προς τον κ. Ζουράρι. Επιπλέον, για ξεκάρφωμα, δύο άλλα χωριά, η Τσαριτσάνη και τα Ζωνιανά, ευεργετήθηκαν εξίσου.
Το ότι το «Σχέδιο Καποδίστριας» αδίκησε πολλές παλιές κοινότητες και χρησιμοποιήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις για την εξυπηρέτηση τοπικών παραγόντων και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ο καιρός όμως πέρασε, οι αρχικές αντιδράσεις ξεθύμαναν, οι δήμοι σιγά σιγά απέκτησαν έναν σταθερό βηματισμό και ήδη είμαστε προ των πυλών των τρίτων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση με την υπάρχουσα νομοθεσία. Η κίνηση αυτή του Υπουργού, το μόνο που ουσιαστικά κατάφερε είναι η αναμόχλευση των παλιών παθών και το ξύπνημα διαφόρων τοπικιστικών ακροτήτων. Ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας έχουν ξεκινήσει εκ νέου αντιδράσεις και μάλιστα με χαρακτήρα ιδιαίτερα δυναμικό. Στο Νέο Μαρμαρά της Χαλκιδικής έχουν καεί αυτοκίνητα και χωριά της Κρήτης ξεκίνησαν βεντέτες με τα διπλανά τους. Το λιγότερο για το οποίο θα μπορούσε να μιλήσει κανείς είναι για πολιτική επιπολαιότητα, αλλά από τον εμπνευστή του εθνικού στραπάτσου του βασικού μετόχου, ας μην έχουμε και πολλές απαιτήσεις.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στην περίπτωση αυτή, που είναι πολιτικά απαράδεκτη και επικίνδυνη: η απόφαση δεν ήταν αποτέλεσμα της πίεσης κάποιων οργανωμένων φορέων ή πολιτικών παραγόντων, αλλά όπως ήδη αναφέραμε, ένα προσωπικό ρουσφέτι. Ο κ. Ζουράρις είναι καθηγητής πολιτειολογίας, συγγραφέας και εκδότης της εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «Μακεδονία». Πολιτικά, δεν πρέπει να ξέρει ούτε ο ίδιος που ανήκει, καθώς στις εκλογές του 2000 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ, ενώ στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 υποψήφιος νομάρχης Λασιθίου, υποστηριζόμενος από τη Ν.Δ. Ιδεολογικά, είναι θιασώτης ενός απίστευτου μίγματος μαρξισμού, νέο-ορθοδοξίας, αρχαιολατρίας και εθνικισμού. Στο ευρύ κοινό όμως, περισσότερο γνωστός είναι ως θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων, όπου καλείται να πει τη γνώμη του επί παντός επιστητού. Δυστυχώς, απ’ότι φαίνεται, αυτή η τελευταία ιδιότητά του είναι που έπεισε τον υπουργό να του κάνει το χατίρι. Ως τηλεοπτικός καλεσμένος ο κ. Ζουράρις συνήθως αδιαφορεί για τους συνομιλητές του, πολλές φορές τους προσβάλλει και επιχειρηματολογεί χρησιμοποιώντας εννοιολογικές πομφόλυγες με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε πιο πάνω. Σημασία όμως δεν έχει τι λες, αλλά «να τα λες» και τελικά η δύναμη μιας τηλεοπτικής περσόνας που «τα χώνει» είναι πιο ισχυρή από άλλους θεσμικούς παράγοντες. Αλήθεια, πώς να αισθάνονται όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί βουλευτές, που περιμένουν μήνες να συναντηθούν με κάποιον υπουργό, ή να προωθηθούν κάποια αιτήματά τους, βλέποντας μια τέτοια προνομιακή μεταχείριση;
O Υπουργός λοιπόν, με την απόφαση αυτή, σημειολογικά, επιβραβεύει τα τηλεοπτικά κανάλια που αντικατέστησαν τις ειδήσεις με καφενειακού επιπέδου συζητήσεις, κλείνει το μάτι στους πολιτικούς που στη θέση του επιχειρήματος προτάσσουν το ύψωμα της φωνής και τη λαϊκίστικη ρητορική και τέλος δικαιώνει τον ανεπανάληπτο Τζίμη Πανούση, που κάποτε σοφά επισήμανε πως «είμαστε ελεύθεροι με περιοριστικούς φόρους σε τηλεοπτικές φυλακές υψίστης αφελείας».

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Είναι μάλλον ψέμα, ότι το Λύκειο δε σου δίνει τα απαραίτητα εφόδια για σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από νωρίς συνηθίζουμε να διαβάζουμε για τις εξετάσεις με βάση τα λεγόμενα «SOS», πράγμα που κάνει πολύ πιο εύκολη αργότερα τη φοιτητική μας ζωή. Έτσι, κάποια χρονιά και συγκεκριμένα στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, τα δύο «SOS» ποιήματα για τις προαγωγικές εξετάσεις του Ιουνίου, ήταν το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» του Καβάφη και «Οι Μοιραίοι» του Βάρναλη. Μετά από τόσα χρόνια έχω την εντύπωση, ότι κάποιοι από τους παλιούς μου συμμαθητές πιστεύουν ότι αυτά είναι τα μόνα ελληνικά ποιήματα, εκτός βέβαια από τον Εθνικό Ύμνο. Και τα δύο ποιήματα είναι από τα αγαπημένα μου. Το αίσθημα της αναίτιας προσμονής που αποπνέει το πρώτο και η απελπισία μπροστά στην αναμονή του θαύματος για καλύτερη ζωή, που εν τέλει δεν έρχεται, του δεύτερου, είναι ανεπανάληπτα.
Οι θεωρητικοί της ποίησης λένε ότι αυτή μπορεί να επηρεάσει τον αναγνώστη. Αυτό ακούγεται λογικό. Αυτό που ίσως δε θα περιμέναμε, είναι τα δυο προαναφερθέντα ποιήματα να έχουν επηρεάσει τόσο βαθιά την πολιτική ζωή των Τρικάλων.
Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, σε κάθε κυβερνητικό ανασχηματισμό, στα Τρίκαλα επαναλαμβάνεται σαν φυσικό φαινόμενο η ίδια πάντα ιστορία: οι τοπικοί υποψήφιοι υφυπουργοί και υπουργοί διοχετεύουν στον τύπο την αισιοδοξία τους, δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι και θαρραλέοι από καιρό και αναμένουν τη δικαίωση. Δυστυχώς, το story ποτέ δεν έχει happy end. Από τα χείλη του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου δεν ακούγεται ποτέ κάποιο οικείο όνομα και η φράση «είναι μια απόφαση του Πρωθυπουργού και πρέπει να τη σεβαστούμε» τείνει να γίνει το απαραίτητο συνοδευτικό της έννοιας «Τρικαλινός Κυβερνητικός Βουλευτής».
Είναι πράγματι τόσο απαραίτητο για έναν νομό να έχει εκπροσώπους στην κυβέρνηση; Εξαρτάται. Υπάρχουν νομοί που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία στο έπακρο, (Φλώρινα επί Λιάνη, Καρδίτσα επί Αναγνωστόπουλου) και άλλοι όχι. Ας μην ξεχνάμε ότι πιο αδικημένοι από όλους αισθάνονται οι Θεσσαλονικείς, που και πολλούς υπουργούς είχαν, (Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος) και ο σημερινός Πρωθυπουργός επί χρόνια εκλεγόταν εκεί. Ένας νομός λοιπόν, χρειάζεται πιο πολύ από τους υπουργούς του, κάτι σημαντικότερο: Στόχους.
Για το νομό Τρικάλων, τι περίπου έχουμε στο μυαλό μας; Θέλουμε ανάπτυξη τουριστική, αγροτική, βιομηχανική, εμπορική, κάποια από όλα αυτά, τι περισσότερο και τι λιγότερο; Πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μαξιμαλιστικούς στόχους, όπως η Ε-65, ή σε μικρότερους και ίσως πιο προσιτούς; Αυτά και άλλα ερωτήματα πρέπει να αναδυθούν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των νομαρχιακών εκλογών. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει τα δύο κόμματα εξουσίας να καταλήξουν έγκαιρα στους υποψήφιούς τους.
Στο ΠΑΣΟΚ, η εσωστρέφεια που αφορά το Δήμο Τρικκαίων, αν συνεχιστεί για πολύ, μοιραία θα έχει αρνητικό αντίκτυπο και στις νομαρχιακές εκλογές. Όταν η συζήτηση αναλώνεται για καιρό στα πρόσωπα, η πολιτική αναστέλλεται ή καταργείται. Τα ίδια τα πρόσωπα φθείρονται, συμμετέχουν σε ψυχοφθόρες εσωκομματικές συγκρούσεις και ο προγραμματικός λόγος θα είναι ίσως βιαστικός και πιθανώς επιφανειακός. Η ΝΔ από την άλλη, θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει για νομάρχη κάποιον που η σκέψη του, όπως αφήνει σαφέστατα να εννοηθεί, βρίσκεται στο κοινοβούλιο και όχι στο κακόγουστο κτήριο της οδού Τσιτσάνη. Ο επόμενος νομάρχης πρέπει να έχει έντονα αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά, σαφές σχέδιο και προοπτική οχταετίας. Το να περιμένουμε σαν τους καβαφικούς ήρωες στην «αγορά συναθροισμένοι» να γίνει μάταια κάποιος συμπατριώτης μας υπουργός, είναι ίσως γραφικό. Το να προσμένουμε όμως «μοιραίοι και άβουλοι» το αναπτυξιακό μας θαύμα, είναι μιζέρια. Και η μιζέρια δεν μας ταιριάζει.

ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ


Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ πριν κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όταν, φοιτητής ακόμη, αποφάσισα να παρακολουθήσω στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» την παρουσίαση του καινούργιου τότε βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη, «Μν». Δυστυχώς, επειδή τα παραλιακά καφέ δικαιώνουν πλήρως τις θεωρίες περί της σχετικότητας του χρόνου, έφτασα αρκετά καθυστερημένα. Το θέαμα που αντίκρισα έξω από το χώρο της παρουσίασης, θα ταίριαζε γάντι με την εποχή, καθώς σε λίγες μέρες έρχονται οι αποκριές: μαυροντυμένες γυναίκες, ηλικιωμένοι με στολή μακεδονομάχου, κοντοκουρεμένοι νεαροί και βουλευτές, που αργότερα γίνανε νομάρχες, διαδηλώνανε με κεντρικό σύνθημα «έξω αλήτη απ’ τη Θεσσαλονίκη». Επειδή το κρύο ήταν τσουχτερό, κάποιοι ανάψανε και μια ωραία φωτιά, με καύσιμη ύλη το προς παρουσίαση βιβλίο. Με προσποιητή αφέλεια ρώτησα κάποιον από το πλήθος τι συμβαίνει. « Ο Ανδρουλάκης βρίζει το Χριστό», μου απάντησε.. Και στο ερώτημα τι ακριβώς γράφει η απάντηση ήταν: «σιγά να μη διάβασα αυτό το σίχαμα».
Αν στην Ελλάδα τα πράγματα παίρνουν, ως συνήθως, κωμικοτραγικές διαστάσεις, αλλού η κατάσταση είναι τραγική. Όπως είναι γνωστό, σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις με αφορμή τη δημοσίευση ορισμένων σκίτσων του Μωάμεθ από τη δανέζικη εφημερίδα “Jyllands-Posten”. Δυστυχώς, οι αντιδράσεις αυτές δεν έχουν μείνει στο επίπεδο των διαμαρτυριών και των ειρηνικών διαδηλώσεων, αλλά έχουν στοιχίσει ως τώρα τη ζωή 11 ανθρώπων στο Αφγανιστάν και ενός καθολικού ιερέα στην Τουρκία από τις σφαίρες 16χρονου φανατικού. Η κατάσταση είναι έκρυθμη και μετά βίας ελέγχεται από τις κυβερνήσεις. Το ερώτημα που τίθεται σχεδόν πάντα σε παρόμοιες καταστάσεις σύγκρουσης, είναι εάν πρόκειται για έναν μεγάλο πόλεμο πολιτισμών. Είναι έτσι τα πράγματα;
Αν υπήρχε ένας ακριβής ορισμός της έννοιας «πολιτισμός», αναμφίβολα θα εμπεριείχε τον παράγοντα της γνώσης. Υπάρχει λοιπόν αυτή η γνώση στη προκειμένη περίπτωση; Κατά πάσα πιθανότητα όχι.
Τα κεντρικά συνθήματα των διαδηλώσεων, όπως αυτά μεταδίδονται από τα ΜΜΕ, είναι: «Ζήτω το Ισλάμ! Καταστρέψτε τη Δανία! Καταστρέψτε το Ισραήλ! Καταστρέψτε τον Μπους! Καταστρέψτε την Αμερική!». Φαίνεται λοιπόν καθαρά, ότι η αντίδραση των διαδηλωτών δεν επικεντρώνεται στο γεγονός της δημοσίευσης των σκίτσων, αλλά επεκτείνεται στους συνήθεις υπόπτους κάθε φορά ( ΗΠΑ και Ισραήλ). Παρασυρμένοι από τα (δικαιολογημένα κάποιες φορές) αντιδυτικά στερεότυπα, θολωμένοι από μίσος, αναμασούν την ίδια συνθηματολογία, ανεξαρτήτου αιτίας. Άλλωστε, πόσοι από αυτούς έχουν δει τα «καταραμένα σκίτσα»; Η άγνοια λοιπόν, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και η αντιδυτική ρητορική των καθεστώτων που τους κυβερνούν, οδηγούν με ασφάλεια στο μίσος και στο φανατισμό.
Στην Ευρώπη, τη θέση του φανατισμού παίρνουν πολλές φορές ο ρατσισμός και η αλαζονεία. Ας θεωρήσουμε ότι τα σκίτσα καλώς δημοσιεύτηκαν, αφού αυτό επιβάλλει και η ελευθερία της έκφρασης του καθενός μας. Η Μουσουλμανική θρησκεία όμως απαγορεύει όλες τις απεικονίσεις του Προφήτη. Αμέσως μετά τη δημοσίευση των σκίτσων στη μικρή δανέζικη εφημερίδα, οι εκπρόσωποι της Μουσουλμανικής κοινότητας στη χώρα, διαμαρτυρήθηκαν με επιστολές. Η απάντηση ήταν του στυλ «δημοσιεύω ότι θέλω». Στη συνέχεια ζήτησαν να δουν τον Πρωθυπουργό. Αυτός απαξίωσε να τους δεχθεί. Βλέπουμε πως και στις δύο περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε ευγένεια, ούτε διπλωματία και κανενός είδους ευελιξία. Οι μουσουλμάνοι αντιμετωπίστηκαν αλαζονικά, σχεδόν ρατσιστικά. Η άγνοια του τι θα επακολουθούσε ήταν δεδομένη, αφού οι περισσότεροι Δανοί γνωρίζουν το Ισλάμ μόνο μέσα από τα ΜΜΕ.
Πρακτικές σαν την προηγούμενη συμβαίνουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και είναι αποτέλεσμα της παρεξήγησης της έννοιας «αφομοίωση». Αφομοίωση των μεταναστών δεν σημαίνει ότι θα γίνουν σαν και μας, θα ασπαστούν τα ήθη μας, θα πιστέψουν στη θρησκεία μας και θα ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής μας. Η άγνοια των πολιτιστικών τους χαρακτηριστικών και ο εθνοκεντρικός αυτισμός, οδηγούν στη μη κατανόηση του γεγονότος, ότι το αυτονόητο του ενός, μπορεί να είναι προσβλητικό για τον άλλον. Έτσι, είναι φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο πολιτισμών, αλλά με έναν πόλεμο αγνοιών, φόβων και αμάθειας, ή αν θέλετε, με έναν πόλεμο απολίτιστων. Οι αλαζόνες και ρατσιστές της μιας πλευράς πολεμούν με τους φανατικούς και μισαλλόδοξους της άλλης, με θύματα την λογική, την ειρήνη και την πρόοδο. Το να καις ένα βιβλίο που δεν διάβασες, να σκοτώνεις για ένα σκίτσο που δεν είδες, να καταριέσαι μια ταινία που δεν παρακολούθησες, να μισείς και να προσβάλλεις έναν πολιτισμό που δεν γνωρίζεις, είναι πάνω από όλα βλακεία. Και δυστυχώς αυτή παραμένει ακόμη ανίκητη.

ΚΑΝ’ΤΟ ΟΠΩΣ Ο ΣΑΛΠΙΓΓΙΔΗΣ


Του Αχιλλέα Οικονόμου
Σε μια από τις προηγούμενες αγωνιστικές του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα στο παιχνίδι μεταξύ του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης, οι οπαδοί των γηπεδούχων έβριζαν αναίτια και χυδαία τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους. Όταν ο σέντερ φορ του ΠΑΟΚ Σαλπιγγίδης πέτυχε γκολ, έτρεξε προς το μέρος τους και με μια χαρακτηριστική κίνηση τους κάλεσε να σωπάσουν. Οι πάντες εξεπλάγησαν. Από τότε ο ποδοσφαιριστής δέχεται απειλές από «αγανακτισμένους» οπαδούς και έντονη κριτική από ραδιόφωνα και εφημερίδες. Δεν γνωρίζω αν η καθημερινή του ζωή έγινε δυσκολότερη, ή αν έκανε καλό στην καριέρα του. Εκείνο όμως που πρέπει να παραδεχτούμε είναι ότι έδειξε πως πρέπει να φέρεται ο αρχηγός, ο ηγέτης, που βάζει το πιστεύω του πάνω από το «θέλω» του κοινού και αντιδρά στο παράλογο της μάζας.
Αυτά με το ποδόσφαιρο. Στην εγχώρια πολιτική σκηνή υπάρχουν άραγε αυτοί οι ηγέτες που θα έκαναν κάτι αντίστοιχο; Υπάρχουν αυτοί οι αρχηγοί που θα στήριζαν τις προσωπικές τους απόψεις ακόμα και αν αυτές ήταν αντίθετες με πλειοψηφικά ή με δυναμικά μειοψηφικά ρεύματα; Που θα διαμόρφωναν τις απόψεις του συνόλου, ώστε τελικά αυτό να υιοθετήσει τις αλλαγές εκείνες που θα μας οδηγούσαν κάποια βήματα μπροστά; Επειδή δεν έχουμε τη δυνατότητα να αναζητήσουμε διεξοδικά τους κατά Ανδρουλάκη «αλχημιστές», θα περιοριστούμε στην κριτική των δύο πυλώνων του δικομματικού ελληνικού πολιτικού συστήματος, τον Πρωθυπουργό και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Ο Πρωθυπουργός προεκλογικά πολιτεύτηκε εξαπολύοντας κορόνες κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, υποσχόμενος ένα είδος διακυβέρνησης που θα στηρίζονταν στην ηθική. Μετά την μεγάλη του νίκη της 7ης Μαρτίου συνέχισε ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Οι πρώτες του συμβουλές προς τα κυβερνητικά πλέον στελέχη είχαν να κάνουν με κανόνες καλής συμπεριφοράς, που συνοψίστηκαν στη ανεκδοτολογικού περιεχομένου πια φράση «σεμνά και ταπεινά». Η πολιτική όμως απουσίαζε και απουσιάζει εντελώς. Ποιο είναι το προσωπικό του στίγμα σχετικά με τους κρίσιμους τομείς της πολιτικής; Ποιος γνωρίζει τις απόψεις του για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία και την υγεία; Ποιο είναι το όραμα του για την σύγχρονη Ελλάδα και με ποιες πολιτικές το στηρίζει; Μάλλον χάθηκε και αυτό (αν υπήρχε ποτέ) μαζί με τα καμιά πενηνταριά στελέχη που ερμήνεψαν κατά το δοκούν τις ηθικοπλαστικές αυτές συμβουλές. Η παραπάνω πρακτική, αποτέλεσμα της άσκησης πολιτικής αφού μελετηθούν πρώτα τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, είναι φανερά διαχειριστική. Τα πολιτικά ηγετικά χαρακτηριστικά απουσιάζουν, με αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση στασιμότητα και συνήθως οπισθοδρόμηση.
H περίπτωση του Γ.Α. Παπανδρέου είναι διαφορετική. Αν και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά δεν είναι ακόμη σαφώς διαμορφωμένα, οι θέσεις του σε μεγάλο μέρος των τομέων άσκησης πολιτικής είναι από καιρό γνωστές. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις δε δίστασε να αγνοήσει τα πρόσκαιρα πλειοψηφικά ρεύματα, όπως με τις σταθερές απόψεις του για το σχέδιο Ανάν, το χωρισμό κράτους εκκλησίας την μεταναστευτική πολιτική και την ανανέωση του ΠΑΣΟΚ. Οι δημοσκοπήσεις όμως, που δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, έχουν φέρει τον ίδιο σε μια κατάσταση αμηχανίας. Έτσι, φαίνεται πολλές φορές να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα πράγματι καινοτόμα και προοδευτικά πιστεύω του και σε κατεστημένες δήθεν αριστερές και παλαιοκομματικές αντιλήψεις που μεγάλη μερίδα του ΠΑΣΟΚ αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει, αν και αυτές ήταν ήδη παρωχημένες και στην εποχή Σημίτη. Το στοίχημά του είναι να πάρει από το χέρι το ΠΑΣΟΚ πηγαίνοντας το μπροστά χωρίς οπισθοδρομήσεις αλλά και χωρίς αποκλεισμούς. Οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενες, αλλά μην ξεχνάμε ότι ο Σημίτης στο ξεκίνημα της πρωθυπουργίας του δεν είχε μαζί του σχεδόν κανένα από τα παραδοσιακά στελέχη. Μια άτολμη και διαχειριστική αντιμετώπιση της εσωκομματικής μουρμούρας απλώς θα καπελώσει κάθε ουσιαστική προσπάθεια ανανέωσης. Όταν το πολιτικό στίγμα είναι εμφανές και με καινοτόμα κατεύθυνση, η δικαίωση, έστω και αργά, θα έρθει. Άλλωστε, διαχειριστές υπάρχουν πολλοί (κάθε πολυκατοικία έχει και από έναν), ηγέτες χρειαζόμαστε. Ο δρόμος σίγουρα είναι δύσκολος, αλλά ο συμπαθής Σαλπιγγίδης τον έδειξε.
Ο Αχιλλέας Οικονόμου είναι γιατρός.