ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΣΧΑΛΗ

Στο ερώτημα σχετικά με τον ορισμό για το τι είναι ποίηση, ο Παλαμάς είχε απαντήσει ότι «ποίηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπύκνωση». Αν λοιπόν η ίδια η ποίηση εμπεριέχει τη λιτότητα, τη δωρικότητα και τη συμπύκνωση, ένας πρόλογος σε μια ποιητική παρουσίαση πρέπει αναμφίβολα να είναι σύντομος και περιεκτικός, γιατί αυτό που είναι αναγκαίο να μιλήσει είναι η ίδια η ποίηση.
Ήταν αναπάντεχη και εξαιρετικά ευχάριστη η έκπληξη, όταν πριν από μερικά χρόνια διάβασα την πρώτη ποιητική συλλογή της Χριστίνας. Η έκπληξη αυτή είχε ένα διττό χαρακτήρα. Ο πρώτος είχε να κάνει με την ίδια την ασχολία με την ποίηση. Ο δεύτερος με την εξαιρετική δυναμική του ποιητικού έργου. Διαβάζοντας τα ποιήματα της Χριστίνας η πρώτη αίσθηση που εισπράττεται είναι η αμεσότητα και η ειλικρίνειά τους. Αυτό όμως που δίνει στην πρώτη της συλλογή ξεχωριστό ενδιαφέρον και συνάμα δυναμική είναι ο σύγχρονος τρόπος γραφής με τον οποίο αποτυπώνονται εξαιρετικά σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμοί δημιουργώντας ένα υψηλού επιπέδου αισθητικό αποτέλεσμα.
Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία σαν απλός αναγνώστης που έχει μπροστά του έναν δημιουργό, να τον ρωτήσω το κλασικό ερώτημα των αδαών περί της συγγραφής, δηλαδή «πως γράφει». Η απάντηση της Χριστίνας μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ανέφερε ότι δεν προετοιμάζει κανένα ποίημα από πριν και ότι αυτό προκύπτει ως κατακλυσμιαία έμπνευση της στιγμής, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προσχέδιο. Δίνεται λοιπόν η αρχική εντύπωση, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν συνειρμικό τρόπο γραφής, όπου σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα πηγάζουν από το ασυνείδητο και αποτυπώνονται σχεδόν αυτόματα στο χαρτί, δημιουργώντας εν τέλει ένα ποιητικό αποτέλεσμα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Η εν λόγω ποιητική συλλογή, σε συνέχεια της πρώτης αποδεικνύει ότι η ποίηση της Χριστίνας είναι καθαρά βιωματική. Η ποιήτρια αντιμετωπίζει τη δική της ζωή , την αγωνία της, τους φόβους της, τον προβληματισμό της, τις ζωές των άλλων, με το βλέμμα ενός ακούραστου και ευαίσθητου παρατηρητή. Με την απόχη των μοναδικών αυτών αισθητικών υποδοχέων που πάντα κάνουν ξεχωριστούς τους καλλιτέχνες, εγκλωβίζει κάθε ακριβό συναίσθημα, το κάνει σκέψη, προβληματισμό, αγωνία και τελικά με τρόπο ειλικρινή και καθαρό το μετουσιώνει σε τέχνη, έχοντας πετύχει δύο πράγματα: αρχικά τη δική της λύτρωση, καθώς η ίδια η ποίηση λειτουργεί καθαρτικά, λυτρωτικά και εξαγνιστικά και στη συνέχεια τη δημιουργία αισθήματος υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής απόλαυσης στον αναγνώστη.
Ένα δεύτερο ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί είναι το «τι γράφει» η Χριστίνα, ποιος είναι δηλαδή ο βασικός πυλώνας του προβληματισμού της; Θυμάμαι δύο παλαιότερες συνεντεύξεις δύο κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών, του σκηνοθέτη Θ. Αγγελόπουλου και του συνθέτη Θ. Μικρούτσικου, που και οι δύο κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι γυρίζουν συνεχώς την ίδια ταινία και γράφουν συνεχώς το ίδιο τραγούδι αντίστοιχα. Προσωπικά πιστεύω ότι η Χριστίνα κινείται σε παρόμοιο μοτίβο. Ο κεντρικός πυρήνας της θεματολογίας της ποίησης της έχει να κάνει με την έννοια του χρόνου και συγκεκριμένα με την τεράστια αξία της στιγμής. Ο ποιητής αναλογιζόμενος την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο διάβα του χρόνου, μπροστά στην ξεχωριστή μοναδικότητα της κάθε στιγμής, στέκεται με αγωνία μπροστά της. Αγωνία που πηγάζει ακριβώς από αυτή τη μοναδικότητα. Η βίωση μιας κορυφαίας προσωπικής στιγμής, μιας στιγμής έκστασης, πάθους, ή έκπληξης, προκαλεί αμέσως μετά ένα πολλές φορές δυσβάσταχτο συναίσθημα κενού ή ματαιότητας, καθώς η γνώση του χρόνου που κυλά αδυσώπητα και αποσυνθετικά είναι αναμφίβολα σκληρή. Η Χριστίνα στην προσπάθειά της να επιμηκύνει τον χρόνο μιλά για διεσταλμένη στιγμή, γνωρίζοντας όμως τη ματαιότητα και την ουτοπικότητα της προσπάθειας. Σε αυτό ακριβώς όμως το σημείο συνίσταται και η αληθινή αξία της ποίησης ή αν θέλετε της τέχνης γενικότερα. Μέσα από το στίχο, η στιγμή όχι μόνο διαστέλλεται, αλλά γίνεται τελικά αθάνατη. Και το σημαντικότερο, επειδή σε μεγάλο βαθμό τα ανθρώπινα βιώματα είναι κοινά εισπράττεται από τον αναγνώστη είτε ως θύμηση είτε ανάλογα ως ελπίδα.
Τι καινούργιο φέρνει η ποίηση της Χριστίνας; Το πρώτο που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε είναι ότι καταρρίπτει ένα μακροχρόνιο και άδικο στερεότυπο για τους ποιητές. Είναι γνωστό ότι τα στερεότυπα δημιουργούνται από την χωρίς σκέψη γενίκευση μιας μισής αλήθειας. Ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής κάποιων ποιητών έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για απομονωμένες, μοναχικές και σε πολλές περιπτώσεις τραγικές προσωπικότητες. Η γνωστή εικόνα της «λάμπας του ποιητή» του Παλαμά, όπου δίνει την εντύπωση του μοναχικού και με συντροφιά τα βιβλία του ανθρώπου, η καταθλιπτικότητα των ιδανικών αυτόχειρων Καρυωτάκη και Λαπαθιώτη, η βαθιά μελαγχολία του ποιητή Μίνου Ζώτου που γράφει για αυτόν ο Ορέστης Λάσκος στο ποιήμα του μπάγκειον: «ο Μίνος Ζώτος ποιητής με τη θλιμμένη φάτσα, κάποιο τραγούδι πένθιμο απαγγέλει με λυγμούς», η αυτοκαταστροφικότητα της Πολυδούρη ή και η τραγική αυτοκτονία ενός από τους πιο ευαίσθητους βαλκάνιους ποιητές του Πεϊο Ιάβοροφ συνέτειναν σε αυτήν την αντίληψη. Ως όρο για να την προλογήσω η Χριστίνα μου έθεσε να μην μιλήσω πολύ για την ίδια αλλά μόνο για την ποίησή της. Επειδή όμως οι όροι καμιά φορά τίθενται για να μην τηρούνται και από την άλλη η ζωή και το έργο, ιδίως για μας τους ψυχίατρους είναι άρρηκτα συνυφασμένα, αυτό που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι η Χριστίνα γράφει ούσα απόλυτα κοινωνικοποιημένη, αγαπώντας τη δουλειά της και τα παιδιά στα οποία η δουλειά αυτή απευθύνεται, γράφει ως άνθρωπος της δράσης και της περιπέτειας.
Το δεύτερο και σημαντικότερο που μας κομίζει η Χριστίνα έχει να κάνει με την ίδια την ποίησή της. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι καιροί που ζούμε δε χαρακτηρίζονται από την ηρωικότητά τους. Επομένως και η τέχνη έχει αφήσει από καιρό πίσω της στρατεύσεις και ηρωισμούς και έχει γίνει βιωματική και προσωπική. Έτσι, αδειανή από εντυπωσιασμούς και ιδεολογικά φορτία, καλείται να συγκινήσει, να προβληματίσει και να προκαλέσει αισθητικές ανατάσεις αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και η ποίηση της Χριστίνας είναι βαθιά ανθρωποκεντρική.
Εν κατακλείδι, με τη δεύτερη ποιητική της συλλογή η Χριστίνα κατορθώνει αναμφίβολα να αφήσει το στίγμα της στη σύγχρονη εγχώρια ποιητική πραγματικότητα. Έχει διαμορφώσει το δικό της τρόπο γραφής, ο οποίος είναι όντως ελκυστικός, με αποτέλεσμα ένας έμπειρος αναγνώστης να αναγνωρίζει ότι αυτό το ποίημα είναι Πασχάλη από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. Έχει κατακτήσει όμως μια θέση στον Ελληνικό ποιητικό Παρνασσό; Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο και ο μόνος που θα το αποδείξει αυτό είναι και ο βασικός της αντίζηλος στη ζωή και στην τέχνη: ο χρόνος. Της ευχόμαστε με την τέχνη της να κατακτήσει της απάτητες περιοχές της ψυχής της αλλά και το κοινό της. Αν το καταφέρει κανείς δε γνωρίζει. Άλλωστε, όπως είπε και ο ποιητής που κατέκτησε από την Αλεξάνδρεια ολόκληρο τον κόσμο: «οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γενόμενα, τα μέλλοντα τα κρίνουν οι Θεοί».

ΤΑΥΤΙΣΗ

Σχετικά με τις χθεσινές εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου στη ΝΔ, δύο πράγματα αξίζει τον κόπο να σχολιαστούν: το πρώτο έχει να κάνει με την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, που απέδειξε ότι οι κεντρικές επιτροπές και τα προκαθορισμένα συνέδρια αποτελούν πια αυτιστικές και απαρχαιωμένες πολιτικές ομφαλοσκοπήσεις. Το δεύτερο έχει να κάνει με την "αυτοκτονία" της Ντόρας. Η απεγνωσμένη της προσπάθεια να μη θεωρηθεί ότι υπονόμευσε τον Καραμανλή την έκανε να φαίνεται ως κακόγουστη συνέχειά του. Για το 33% δεν μπορεί παρά να μην ευθύνεται κύρια ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός. Και στο πρόσωπο της Ντόρας οι ψηφοφόροι της ΝΔ τον αποδοκίμασαν μία ακόμη φορά.
Η κριτική και η αποστασιοποίηση από προηγούμενες πολιτικές μέσα στο ίδιο κόμμα, ούτε ντροπή είναι, ούτε αναγκαία βλάπτει. Για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε και τον Σημίτη...

ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΦΡΑΝΚΙ

Αρκετοί άνθρωποι συνδυάζουν τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους με ένα τραγούδι. Θυμάμαι σαν τώρα ότι τη στιγμή που μου τηλεφώνησε ο συμφοιτητής μου ο Πέτρος για να μου πει ότι πέρασα το τελευταίο μάθημα στη σχολή, στο CD player έπαιζε Πορτοκάλογλου και το “τι έχει μείνει απ'τη φωτιά”. Επίσης ένας φίλος μου ορκίζεται σε ό,τι έχει ιερό, ότι την ώρα που ξεκινούσε να πάει στο πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα του, από το ραδιόφωνο ακουγόταν Κηλαηδόνης και το “φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...”. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, χαρακτηριστική είναι η στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες αποχαιρετούν τον περήφανο και συγκινημένο Σρέντερ μετά την οριακή προ τετραετίας ήττα του με το “My Way” του Frank Sinatra.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να έχει μια πετυχημένη θητεία, το τραγούδι του Sinatra πρέπει να είναι η καθημερινή του επωδός. Η νίκη του Πρωθυπουργού στις 4 του Οκτώβρη ήταν αρκετά προσωπική. Από την επόμενη της ήττας του 2007, είχε ξαφνικά απέναντί του όχι μόνο την εσωκομματική γκρίνια, αλλά και σύσσωμο τον λεγόμενο προοδευτικό τύπο. Ποιος δε θυμάται το αλήστου μνήμης πρωτοσέλιδο “παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε” αλλά και την καθημερινή ανελέητη κριτική γνωστών τηλεσχολιαστών. Το θέμα βέβαια δεν ήταν η κριτική, που είναι πάντα απαραίτητη, αλλά οι αστείοι έως χυδαίοι υπαινιγμοί ότι “ο άνθρωπος απλώς δεν μπορεί”. Ο Παπανδρέου τελικά μπόρεσε, γιατί στο διάστημα αυτό των 2 ετών είχε ένα σταθερό γνώρισμα: τη συνέπεια. Έμεινε σταθερός στην τακτική του, στις πολιτικές του θέσεις και πάνω απ'όλα στο προσωπικό του στυλ.
Το μεγάλο του στοίχημα είναι να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Τα εμπόδια είναι πολλά και κυρίως εσωκομματικά, καθώς η Ν.Δ. με τα τεράστια προβλήματα μετά την εκλογική πανωλεθρία, είναι δύσκολο να αποκτήσει σύντομα σταθερό πολιτικό βηματισμό. Το λεγόμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ” του έστειλε το πρώτο μήνυμα στις εκλογές για την ανάδειξη του γραμματέα. Ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες γιατί δεν αξιοποιούνται κομματικά στελέχη σε θέσεις αιχμής. Ο Γιώργος προς το παρόν αντιστέκεται. Η εφαρμογή του ΑΣΕΠ σε κάθε είδους πρόσληψη εκμηδενίζει την επέλαση κομματικών στο κράτος. Η διακοπή του προσβλητικού θεσμού των stage καταργεί την ομηρία νέων ανθρώπων από πολιτικά γραφεία. Η επιλογή γραμματέων με πλούσια βιογραφικά εμπεδώνει αισθήματα αξιοκρατίας.
Η πολιτική όμως είναι μια δυναμική κατάσταση κατά την οποία το παρελθόν δεν εγγυάται μελλοντικές συμπεριφορές (κάπως σαν τις τραπεζικές αποδόσεις). Η πολιτική της Κυβέρνησης σε ζητήματα αξιοκρατίας πρέπει να είναι σταθερή και απόλυτη. Το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε σχέση με το κράτος είναι αυτό της αδικίας. Να θεωρεί δηλαδή ότι οι ικανότητές του, οι κόποι του, οι γνώσεις του, η επάρκειά του δεν αποτελούν εφόδια αλλά πουκάμισο αδειανό. Αν η Κυβέρνηση δεν επιμείνει σε τολμηρές αξιοκρατικές τομές δε θα κάνει κακό μόνο στον εαυτό της, αλλά θα πλέξει το σάβανο της ίδιας της πολιτικής. Και δυστυχώς η χώρα δε φημίζεται για την υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητα ώστε οι εκπρόσωποί της να αντικαταστήσουν τους πολιτικούς. Είναι συμπερασματικά η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής για να δείξει ότι έχει περιθώρια προσφοράς.
Η εγχώρια και διεθνής πολιτική εμπειρία έχει αποδείξει ότι κάθε Κυβέρνηση και κάθε Πρωθυπουργός έχουν πεπερασμένα όρια. Μετά από δύο, το πολύ τρεις θητείες, οι ψηφοφόροι τους αποστρατεύουν, στο πλαίσιο της εναλλαγής εξουσίας, που είναι και βασικό δημοκρατικό κύτταρο. Επομένως, σε κάποια από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι εκλογείς θα διαλέξουν κάποιον άλλον αντί του Γιώργου. Αν συμβιβαστεί στα θέλω του κομματισμού, θα έχει την τύχη του Καραμανλή, ενός Πρωθυπουργού χωρίς καμιά προσωπική πολιτική παρακαταθήκη. Αν επιμείνει στο δρόμο που πορεύθηκε και συνεχίζει, σε μια μελλοντική ήττα, θα μπορεί συγκινημένος να σιγοτραγουδάει το “Ι deed it my way” του Φράνκι, που άρεσε πολύ και στον πατέρα του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".

ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ

Κάθε αγόρι καλείται από πολύ μικρό να κάνει κάποιες επιλογές. Μια από αυτές είναι η ποδοσφαιρική ομάδα που θα υποστηρίζει σε όλη του τη ζωή, καθώς όπως είναι γνωστό, φίλους, γυναίκα και κόμμα είναι πιθανό να αλλάξεις, ομάδα όμως όχι. Πολλές φορές, εκτός από την ομάδα της καρδιάς τους, οι οπαδοί συμπαθούν και μια συνήθως μικρότερης δυναμικότητας, π.χ. ένας Ολυμπιακός μπορεί να υποστηρίζει και τη Λάρισα. Στην πολιτική, αν και πιο σπάνια, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Μιλώντας σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, μπορώ να παραδεχτώ πως (εκτός από το ΠΑΣΟΚ του οποίου είμαι μέλος) τρέφω μια συμπάθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μικρή πολιτική παρέκκλιση οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: ο πρώτος είναι οι πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με το συγκεκριμένο χώρο, με αποτέλεσμα να συμφωνώ αρκετές φορές με τις απόψεις κάποιων στελεχών του (ιδίως του ανανεωτικού ρεύματος), και ο δεύτερος η άριστη και δημιουργική συνεργασία που είχα με το κορυφαίο στέλεχός του στο νομό, το Σάκη Παπαδόπουλο.
Η παρακολούθηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ενδιαφέρουσα και συνάμα εκπαιδευτική. Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η πορεία από την προ διετίας δημοσκοπική έκρηξη μέχρι την προσγείωση στα συνήθη εκλογικά ποσοστά. Στο χρονικό αυτό όμως διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μέρος στη μόνη εκτεταμένη ιδεολογική μάχη που έγινε τελευταία στην Ελλάδα, με αντίπαλο το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Το καλό για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι με τη συμμετοχή του σε αυτή τη μάχη απέδειξε ότι εκπροσωπεί συγκεκριμένες ιδέες και διαθέτει επαρκές ιδεολογικό οπλοστάσιο. Το κακό ήταν ότι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί συγκρούστηκαν σε τρία επίπεδα. Τα δύο πρώτα αφορούσαν αντιμετώπιση συγκεκριμένων κοινωνικών θεμάτων και το τρίτο την πολιτική διαχείριση σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αντίστοιχα.
Η πρώτη σύγκρουση αφορούσε τη μεταναστευτική πολιτική. Η σαφώς πιο ανθρωποκεντρική θέση του ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε από τη ραγδαία αύξηση των λαθρομεταναστών στη χώρα και από τις χωρίς ουσιαστική απόδειξη κραυγές ότι αυτοί ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας. Ταυτόχρονα, οι γενικόλογες απόψεις δε συνοδεύονταν από συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το μήνυμα του ΛΑΟΣ ήταν σαφέστερο και ήχησε καλύτερα στα αυτιά των «νοικοκυραίων»: να μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται. Βέβαια πόσοι , που, για πόσο και σε ποιον χρειάζονται δεν απαντήθηκε, αλλά η ελκυστικότητα του αφορισμού ήταν πρόδηλη.
Η δεύτερη είχε να κάνει με τον προηγούμενο Δεκέμβρη και τις «νύχτες του Αλέξη». Η δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικούς προκάλεσε δίκαια οργή και διαδηλώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως άργησε να ξεχωρίσει τον αυθορμητισμό των πρώτων εκδηλώσεων με τη βία και τις καταστροφές που ακολούθησαν. Η αυτονόητη καταδίκη αυτών των συμπεριφορών είτε δεν έγινε ή όταν έγινε συνοδεύτηκε με πολλά «αλλά».Στην αντίπερα όχθη ο ΛΑΟΣ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός και εκφράζοντας (πράγμα σπάνιο) σε μεγάλο βαθμό την κοινή λογική έκανε στα τηλεοπτικά παράθυρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζουν ως εκπρόσωποι αναρχικών και καταστροφέων. Η συμπεριφορά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι πρόκειται για ένα αστικό κόμμα με εντελώς αθηνοκεντρική συμπεριφορά, καθώς δεν αντιλήφθηκε ότι οι ψηφοφόροι του δεν εξαντλούνται μόνο στα στενά όρια των Εξαρχείων και των γύρω περιοχών.
Στη διαχείριση των σχετικά κοντινών πολιτικών χώρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑΟΣ αντίστοιχα) ο κ. Καρατζαφέρης παρέδωσε απλά μαθήματα πολιτικής. Την ώρα που ο κ. Τσίπρας έκλεινε το μάτι στην κάμερα και έλεγε πονηρά «για να δούμε ποιο θα είναι δεύτερο κόμμα στις εκλογές» και ο κ. Αλαβάνος μιλούσε απαξιωτικά για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με εκφράσεις τύπου Αλέφαντου όπως «καλώς τα παιδιά» ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αναφερόταν στη μεγάλη κεντροδεξιά και στην πολυκατοικία που μένει μαζί με τη ΝΔ. Την ώρα δηλαδή που ο ένας καλούσε, οι άλλοι έδιωχναν. Τα αποτελέσματα των πιο πάνω τακτικών φάνηκαν στις ευρωεκλογές, όπου η πορεία των δύο κομμάτων ήταν αντίθετη.
Στις πρόσφατες όμως εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και πέτυχε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπείται από κάποια υψηλού επιπέδου στελέχη (όπως π.χ. ο δικός μας Φώτης Κουβέλης), να ακούγονται προοδευτικές απόψεις που όντως αναπτύσσονται στους κόλπους του, παρά στις ακολουθούμενες τακτικές και την πολυγλωσσία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ευτυχώς που το αποτέλεσμα ήταν έτσι, γιατί ένας κριτικός και με προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει ένα ηθικό αριστερό αντίβαρο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, για «επαναστάσεις» και κραυγές χωρίς προτάσεις υπάρχει και το ΚΚΕ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ο λαός συνηθίζει να λέει ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ο Γιάνης Αγγελάκας σε ένα τραγούδι του αντίθετα, αναφέρει ότι ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Ανεξάρτητα με το πόσο καλός ή όχι συνάδελφος είναι ο χρόνος, έχει αναμφισβήτητα μια μοναδική ιδιότητα: η απόσταση από ένα γεγονός δημιουργεί συνθήκες αντικειμενικότητας στη θεώρηση και στην ανάλυση του. Έτσι, θαρρώ πως είναι μια καλή στιγμή για κάποιες σκέψεις σχετικά με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η παράταξη της ΝΔ, ήταν αναμφισβήτητα ο μεγάλος, αν όχι ο μόνος χαμένος των εκλογών. Δεν υπέστη μια απλή ήττα, αλλά μια συντριβή, καθώς “πέτυχε” το χαμηλότερο ιστορικό ποσοστό της. Ποιες ήταν όμως οι αιτίες αυτής της ανεπανάληπτης εκλογικής καθίζησης; Οι περισσότεροι επικεντρώνουν την κριτική τους στα σκάνδαλα της πενταετίας. Γεγονότα όπως οι υποκλοπές, τα δομημένα ομόλογα και το βατοπέδι είναι πιθανώς ικανά από μόνα τους να επιφέρουν μια ήττα. Μια εκλογική πανωλεθρία όμως όχι.
Μια Αράβική παροιμία λέει ότι όταν προχωράς με το σπαθί, πεθαίνεις από το σπαθί. Στα αντιπολιτευτικά χρόνια από το 2000 έως το 2004, η ΝΔ στήριξε την επικοινωνιακή της τακτική σε μια ιδιότυπη πολιτική ηθικολογία. Δεν προέταξε θέσεις, ιδεολογικό πλαίσιο και πολιτικούς στόχους, αλλά υποσχέθηκε εντιμότητα, σεμνότητα, ηθική και τάξη. Έννοιες χρήσιμες και απαραίτητες για εκκλησιαστικά κηρύγματα, αλλά αυτονόητες για την πολιτική και ιδιαίτερα για την κυβερνητική λειτουργία, άσχετα βέβαια με το πόσο ακολουθούνται. Η μόνη καινοτομία της ήταν η ανακάλυψη ενός καινοφανούς πολιτικού μορφώματος, που ονομάστηκε μεσαίος χώρος. Κατά τη διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης, το δόγμα της επικοινωνίας κάλυπτε τα πάντα. Οι περισσότερες αποφάσεις είχαν ως οδηγό τις δημοσκοπήσεις, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν στόχοι εναλλακτικός σχεδιασμός, και έλεγχος αποτελεσματικότητας. Κεντρικός πυρήνας αυτής της τακτικής δεν ήταν η χρηστή διακυβέρνηση, αλλά το πως θα κερδηθούν οι επόμενες εκλογές.
Το σχέδιο δούλεψε με επιτυχία έως τις εκλογές του 2007. Η επικοινωνία όμως από μόνη της δεν μπορεί να σε σώζει στο διηνεκές (π.χ. πυρκαγιές της Ηλείας). Κάποτε έπρεπε να έρθει και η ώρα της πολιτικής. Σε αυτό το ραντεβού όμως η ΝΔ δεν εμφανίστηκε ποτέ. Η τραγική εμφάνιση του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ απλώς διέλυσε έναν επικοινωνιακό γυάλινο πύργο, ο οποίος δεν στηριζόταν σε κανένα υποστήλωμα. Όταν η επικοινωνία εξαντλεί τα όρια και τις δυνατότητές της, τελευταίο ανάχωμα είναι η πολιτική. Και η ΝΔ δεν είχε ακριβώς αυτό: δεν προέταξε ποτέ ένα πολιτικό διακύβευμα. Αλήθεια, πως μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη διακυβέρνησή της; κεντροδεξιά; φιλελεύθερη; λαϊκή δεξιά; Υπάρχει ένα μεγάλο έργο ή κάποια σημαντική μεταρρύθμιση που να χαρακτηρίζει αυτή την πενταετία; Ο ευρών αμοιφθήσεται...
Κάθε πολιτικός φορέας, δεν μπορεί να μην έχει ως βασικό του πυλώνα την ίδια την πολιτική. Αυτή είναι σαν τα γεγονότα ξεροκέφαλη και απαιτεί αργά η γρήγορα να έρθει στο προσκήνιο Όταν μένει στην άκρη και τη θέση της παίρνουν άλλες “ερωμένες” όπως η ηθικολογία και η επικοινωνία, συμπεριφέρεται σαν απατημένη σύζυγός: εκδικείται και μάλιστα σκληρά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΈΡΕΥΝΑ".

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

Χθες απεβίωσε η Έλλη Παππά, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Σμύρνη και μετά τη μικρασιατική καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα. Αδερφή της ήταν η Διδώ Σωτηρίου. Έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο όταν καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με το σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη. Δεν εκτελέστηκε επειδή ο γιος της ήταν μόλις 7 μηνών (σήμερα ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε πως "πέθανε το τριαντάφυλλο του ανθρώπου με το γαρύφαλλο"). Υπήρξε μια ελεύθερη, δυναμική και εξαιρετικής αισθητικής ποιότητας γυναίκα.
Η ίδια έλεγε για τη ζωή της: «Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές». Από τα γυμνασιακά της χρόνια ήταν οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο Κ.Κ.Ε.
Διέτρεξε όλo τον εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία. Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Σε εποχές που η θέση της γυναίκας ήταν εξαιρετικά υποτημιμένη, η Έλλη Παππά υπήρξε ρηξικέλευθη πρωτοπόρος των αγώνων, της ζωής και των γραμμάτων. Δήλωνε ότι ήταν δίπλα στο Μπελογιάννη γιατί πάνω απ'όλα τον ερωτεύτηκε. Και επέλεξε να ταφεί δίπλα του στο 3ο νεκροταφείο.


Τα βιογραφικά στοιχεία είναι από το www.athina984.gr

...then we take Berlin.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη με 3.5 εκατομμύρια κατοίκους, αλλά με τριπλάσια έκταση από την Αθήνα. Τεράστια πάρκα πνιγμένα στο πράσινο υπάρχουν παντού, τα πεζοδρόμια τους είναι μεγάλα, καθαρά και με λειτουργικούς ποδηλατόδρομους, ενώ στο κεντρικότερο σημείο της πόλης υπάρχει μια έκταση με χορτάρι, όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε να απολαύσει τον ήλιο (που η εμφάνισή του είναι ένα ζητούμενο). Αλήθεια, δεν μαρτύρησε ακόμη κανείς σε αυτούς τους ανόητους γερμαναράδες τη βασική ατμομηχανή της ανάπτυξης που είναι η αντιπαροχή; Τι εξυπηρετεί επιτέλους ο τόσος ελεύθερος χώρος; Ως πότε θα κοιμούνται σαν τον Ρεχάγκελ στον πάγκο;

Στη φωτογραφία, με τους καλούς συντρόφους Μάρξ και Ένγκελς.

ΠΕΣ ΤΑ ΛΑΚΗ!

Ο Λ.Λαζόπουλος ήταν χθες ένας γνήσιος σατυρικός καλιιτέχνης. Αιχμηρός, καυστικός και ανελέητος απέναντι στην εξουσία, όπως άλλωστε οφείλει να είναι κάθε επίγονος του Αριστοφάνη. Αν έκανε το ίδιο και τα τελευταία πεντέμιση χρόνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτός από ταλαντούχος είναι και συνεπής. Ή μήπως είναι;

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ

Όπως ήταν αναμενόμενο, γίνεται από χθες μεγάλη κουβέντα για το ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις στο πολυαναμενόμενο debate των δύο βασικών μονομάχων. Για να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα, ας μιλήσουμε μεταφορικά:
Σε κάθε παρτίδα πόκερ, πόκας ή οποιουδήποτε άλλου χαρτοπαιγνίου, ο χαμένος είθισται να ζητά ένα δεύτερο γύρο μπας και ρεφάρει. Ο κ. Καραμανλής στο τέλος της "μονομαχίας" ζήτησε από τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αυτή να επαναληφθεί.
Με χαρτοπαιχτικούς όρους ο νικητής είναι αναμφισβήτητος. Και για πολλούς η πολιτική είναι υψηλού επιπέδου πόκερ...

ΤΟΥΜΠΕΣ

Διαβάστε το editorial του Φώτη Γεωργελέ από την τελευταία Athens Voice. Χωρίς άλλα σχόλια...
"Εποχές όπως η τωρινή, είναι από τις πιο διασκεδαστικές στη ζωή αυτής της χώρας. Ξεκινάει το γελοιωδέστερο φαινόμενο της μικρής μας κοινωνίας. Αρχίζει με τρόπο η κωλοτούμπα. Εφημερίδες πρέπει ν’ αλλάξουν τίτλους, δημοσιογράφοι να βρουν νέους εργοδότες, πνευματικοί άνθρωποι να ανακαλύψουν τους νέους σπόνσορες. Ξαφνικά, η παντοδύναμη κυβέρνηση γίνεται ένας θίασος πελιδνών ανθρώπων που ετοιμάζουν τα πράγματά τους για τη μετακόμιση. Δεν είναι χρήσιμοι πια σε κανέναν.

Τώρα όλοι ανακαλύπτουν τα «κενά χρόνια», όλοι θεωρούν δεδομένο πως 6 χρόνια αυτή η κυβέρνηση δεν παρήγαγε κανένα έργο. Περίεργο πώς δεν το ’βλεπαν όλον αυτό τον καιρό. Ξαφνικά, ο πανίσχυρος ηγέτης, αυτός που θα κυβερνούσε μια 20ετία, αυτός που θ’ άφηνε τη σφραγίδα του στη χώρα, μετατρέπεται σ’ έναν κουρασμένο άνθρωπο, που δεν έκανε γι’ αυτή τη δουλειά, δεν είχε τα εφόδια, ένας ηθοποιός ήταν που κουνούσε τηλεοπτικά τα χέρια του με στόμφο μπροστά σε πρόθυμους να πιστέψουν οτιδήποτε τηλεθεατές.

Οι εφημερίδες που «στήριξαν τη δημοκρατική παράταξη», που την υπονόμευσαν στη συνέχεια, που ανακάλυψαν το λαϊκό ηγέτη της «σεμνότητας και της ταπεινότητας», θα τον οδηγήσουν τώρα στη σύνταξη, έρχεται ξανά το «πλατύ ποτάμι της αλλαγής». Οι σχολιαστές που εκτέθηκαν τόσα χρόνια με τους γλοιώδεις ύμνους για τον ανθρώπινο, λαϊκό ηγέτη της Ραφήνας που τρώει σουβλάκια σαν κι εμάς, θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά την περιστροφή, τώρα η δοξολογία θα ’χει άλλον αποδέκτη. Χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης χωρίς κοινό που ζουν από την κρατική διαφήμιση, επιχειρηματίες που ξέρουν να συναλλάσσονται μόνο με το δημόσιο, διαπλεκόμενοι των κρατικών προμηθειών και των δημοσίων έργων, δημοσιογράφοι που έχουν μετατραπεί σε δημοσίους υπαλλήλους, με εργοδότη τους το κράτος, τις κρατικές εταιρείες, τα κόμματα, τις δημοτικές επιχειρήσεις, τα υπουργικά γραφεία. Καλλιτέχνες που ζουν από τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, αθλητές που ενισχύονται από τις επιδοτήσεις, σωματεία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιτροπές, ξέρουν πια καλά το παιχνίδι, η εποχή αλλάζει, αναζητούν τον καινούργιο χορηγό. Το κλωνοποιημένο όνομα, η «Ντόλυ της πολιτικής», το εύσωμο παιδί που κλωτσάει τη μπάλα και σπάει το πόδι του, μεταμορφώθηκε στο δημοφιλή πολιτικό, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη, τον «καταλληλότερο», τον πρωθυπουργό, με το λαϊκό έρεισμα και την αποδοχή της αριστεράς, αυτόν που τα έβαλε με τους «νταβατζήδες». Για να μετατραπεί πάλι τους τελευταίους μήνες σε βαρίδι, που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, που οδήγησε την παράταξη στις μοιραίες εκλογές της ήττας για να απαλλαγεί από το βαρύ έργο της διακυβέρνησης που δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ο δρόμος της εξόδου περιγράφεται με σαφήνεια στα πρωτοσέλιδα. Κι όταν τα προπαγανδιστικά ηχεία στα παράθυρα των τηλεοράσεων, αυτά που τον στήριξαν και δημιούργησαν την πλαστή εικόνα, του λένε, «το θέμα, αγορίνα μου, είναι να φύγουμε παντελονάτοι και όχι στριγκάτοι», όλοι παίρνουν το μήνυμα. Game over, ο ρόλος σας τελείωσε, νέο έργο προσεχώς.
Τώρα γίνονται οι νέες επενδύσεις και πρέπει να γίνουν βιαστικά και λίγο άκομψα, γιατί οι εθνικοί διασκεδαστές, οι εθνικοί εκβιαστές, οι εθνικοί καταδότες, οι εθνικοί δικαστές εκτέθηκαν πολύ αυτά τα χρόνια, η κωλοτούμπα θα γίνει απότομα. Το «παιντί» που δεν μιλάει καλά ελληνικά, ο προδότης που «χορεύει ζεϊμπέκικα με τους Τούρκους», που κάνει ποδήλατο και σπάει το χέρι του, πρέπει γρήγορα να γίνει ο ηγέτης που έρχεται από το μέλλον, κυρίες και κύριοι ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, Ελληνίδες Έλληνες ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι εδώ.

Η πραγματικότητα των media είναι εικονική. Δημοσκόποι, παπαγαλάκια, έμμισθοι υπάλληλοι κομμάτων, σιτιζόμενοι από τα κρατικά ταμεία, φτιάχνουν έναν πλαστό κόσμο. Ενημερώνουν χωρίς να πληροφορούν, μιλάνε για πολιτική μέσα σε κενό πολιτικής. Έχουν μετατρέψει την πολιτική από παραγωγή προτάσεων και λύσεων σε παιχνίδι εξουσίας, ποιος νικάει. Γιατί το ποιος νικάει είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Ποιος μοιράζει το χρήμα, ποιος διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, τα ειδικά κονδύλια των υπουργείων, τις επιχορηγήσεις του ΟΠΑΠ, τις επιδοτήσεις, την κρατική διαφήμιση, τα δάνεια των κρατικών τραπεζών. Σ’ αυτή τη χώρα ο μεγαλύτερος πελάτης, ο μεγαλύτερος εργοδότης, είναι πάντα το κράτος.
Αυτή η κυβέρνηση αποχωρεί άσχημα, αδύνατη, ηττημένη. Ήταν πάντα ηττημένη. Όλα αυτά τα 6 χρόνια ήταν ηττημένη. Ακόμα και όταν ήταν πανίσχυρη, όταν όλα τα Μέσα ενημέρωσης την υποστήριζαν, όταν είχε την υστερόβουλη ανοχή της αριστεράς, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι, προοδευτικοί πάντα, δήλωναν γοητευμένοι από το τίμιο, λαϊκό παιδί της Ραφήνας που διαβάζει Κική Δημουλά. Ήταν αδύναμη γιατί δεν παρήγαγε καμία πολιτική, γιατί δεν έλυνε κανένα πρόβλημα, γιατί είχε μόνο ένα στόχο, κάθε 2, 3, 4 χρόνια να νικάει το ΠΑΣΟΚ και να κερδίζει την εξουσία. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι ισχυρή μόνο αν παράγει πολιτική, αν λύνει τα προβλήματα, αν επιτύχει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται αυτή η χώρα. Αλλιώς, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις οθόνες των τηλεοράσεων θα είναι παντοδύναμη, ο νέος πρωθυπουργός θα δοξάζεται όπως δοξάστηκε και ο τωρινός, αλλά στ’ αλήθεια θα είναι ανίσχυρη, ένα αναλώσιμο εργαλείο για τη διανομή του δημόσιου χρήματος. Ελπίζω να το έχει καταλάβει.

Στα Μέσα ενημέρωσης ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στο θέμα της νίκης στις εκλογές, όμως το πραγματικό πρόβλημα, η υστέρηση της χώρας, η αιτία των προβλημάτων, απουσιάζει. Δεν παύει όμως να είναι διασκεδαστικός. Παρακολούθησε με προσοχή αυτές τις μέρες, τέτοιες εποχές συμβαίνουν μια φορά κάθε μερικά χρόνια. Η εκπαιδευμένη κοινή γνώμη μπορεί τώρα να αξιολογήσει την αξιοπιστία όλων, τώρα φαίνονται καθαρότερα οι απότομες στροφές, οι κρυφοί στόχοι, ο χαρακτήρας. Προκαλεί λίγη ναυτία, αλλά είναι εκπαιδευτικό. Άσε που έχει και πλάκα".

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Ορισμένες φορές στα ομαδικά παιχνίδια μια πάσα είναι τόσο αιφνιδιαστική που βρίσκει απροετοίμαστους όχι μόνο τους αντιπάλους, αλλά και τους συμπαίκτες. Ο κ. Καραμανλής κατάφερε με την αναπάντεχη για πολλούς απόφασή του να προκυρήξει εκλογές να μεταφέρει αυτού του είδους τον αιφνιδιασμό στην πολιτική. Αντί να βρει απροετοίμαστη την αντιπολίτευση, έπιασε στον ύπνο τα ίδια του τα στελέχη. Έτσι, για πρώτη φορά στη μεταπολευτική πολιτική ιστορία, ένα κόμμα εξουσίας αδυνατεί να συμπληρώσει σε αρκετούς νομούς τα ψηφοδέλτιά του, ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές. Ζητήματα εσωκομματικής διαχείρισης παρέμειναν ανοιχτά, με αποτέλεσμα η τραγικά αργοπορημένη επίλυσή τους να έχει καταστροφικά αποτελέσματα.
Η καραμανλική πολιτική στρατηγική κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ήταν η αποφυγή σημαντικών ή δύσκολων προσωπικών αποφάσεων. Για το λόγο αυτό, όπως είναι γνωστό, κατηγορήθηκε σφόδρα από την αντιπολίτευση. Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν ότι πολύ καλά έκανε. Κάτι παραπάνω ήξερε...

"ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ"

Όταν το 1988 ο Μπεν Τζόνσον έκανε ντοπαρισμένος στους Ολυμπιακούς της Σεούλ 9.79 στα 100 μέτρα, θεωρήθηκε ως επίδοση υπεράνθρωπη. Πριν από λίγο ο Τζαμαϊκανός Ουσέιν Μπολτ διέλυσε χρονόμετρα και προβλέψεις δήθεν ειδικών και έκανε την απόσταση σε 9.58(!!!) με δεύτερο τον Αμερικανό Γκέι με 9.71(!!) στην ανεπιφύλακτα γρηγορότερη κούρσα όλων των εποχών.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την ασφάλεια και την αξιοπιστία των επιστημονικών αναλύσεων για το πού μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα. Ανεξάρτητα από τις όποιες βοήθειες (ντόπινγκ) και τα δύο στο διάβα των χρόνων διαψεύδουν τις προβλέψεις, φτάνοντας σε πρώην προσδοκώμενες κορυφές πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της απρόβλεπτης άνθρώπινης φύσης, να φτάνει όλο και πιο ψηλά.Και ευτυχώς, γιατί υπάρχει και πλήθος παραδειγμάτων που δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο ...

ΣΥΝΕΠΕΙΑ

Το καλοκαίρι είναι η εποχή της ραστώνης, της χαλάρωσης , της ελάττωσης της έντασης. Το ίδιο ισχύει και για την πόλιτική. Το ακάματο όμως επικοινωνιακό επιτελείο
της κυβέρνησης δεν ακολουθεί αυτόν τον κανόνα. Τελευταία του ανακάλυψη είναι η προσβολή των θεσμών από το επάρατο ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ καθημερινά δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους στην προοπτική η αξιωματική αντιπολίτευση να μην συναινέσει στην εκλογή του Προέδρου και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Και επειδή αυτήν την κυβέρνηση την χαρακτηρίζει συνέπεια λόγων και έργων, ας δούμε (από το σημερινό φύλλο των ΝΕΩΝ) τι λέγαν τα ίδια στελέχη πριν 9 χρόνια, πριν συμφωνήσουν στην επανεκλογή Στεφανόπουλου:

Η αλλαγή θέσεων, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κυβερνητικών στελεχών. Και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ μπορεί να βρει κανείς πολλά παραδείγματα. Αυτό που ενοχλεί για ακόμη μια φορά είναι το επικοινωνιακό παπαγάλισμα μιας θέσης, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητά της και την αξία της, με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων κόντρα στη λογική και στο σύνταγμα. Και οι παπαγάλοι αποδείχθηκε ότι δεν τους φέρνουν τύχη...

ΤΣΙΓΑΡΑ

Χθες ήταν η πρώτη μέρα εφαρμογής του νέου νόμου για το κάπνισμα. Και ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις: κανείς στη δουλειά δεν κάπνισε και κάποιοι από τους γνωστούς μου ξεκινήσαν προσπάθεια για να το κόψουν. Φαίνεται πως ο κόσμος για να βηματίσει μπροστά θέλει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Αρκεί οι νόμοι να το δίνουν.

ΠΑΣΧΟΣ WRITING

Πολύ καλό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή:

Αλλάχ ακμπάρ;

Mετά τη διαμαρτυρία των μουσουλμάνων μεταναστών την Παρασκευή, ένας από τους εκπροσώπους των (από εκείνους που δεν ξέρουμε ούτε ποιους, ούτε πόσους εκπροσωπούν) δήλωσε εμφανώς αγανακτισμένος ότι «μπορεί να μας σκοτώσεις και να μην αντιδράσουμε, αλλά μην μας πειράξεις το Κοράνι! Είναι για εμάς ιερό».

Η σωστή απάντηση γι’ αυτό σε μια δυτική χώρα είναι: «σκασίλα μας». Για άλλους ανθρώπους ο Ολυμπιακός θεωρείται ιερός, αλλά αυτό για το οποίο όλοι συμφωνούμε στη Δύση είναι ότι οι άνθρωποι είναι ιεροί. Ο σεβασμός στα σύμβολα δείχνει καλούς τρόπους, αλλά η έλλειψή του δεν είναι αξιόποινη πράξη. Μόνο η έλλειψη σεβασμού στον άνθρωπο -ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας ή ποδοσφαιρικών πεποιθήσεων- είναι κάτι που πρέπει να να τιμωρείται.

Αφού, λοιπόν, υπήρξε αυθαιρεσία ενός αστυνομικού στο συμβάν του Κορανίου, αυτός κανονικά θα έπρεπε να τιμωρηθεί για καταστροφή ξένης περιουσίας, όχι για το αν έσχισε ένα χαρτί που κάποιοι θεωρούν ότι είχε θεόπνευστα λόγια γραμμένα. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί γιατί αυθαιρέτησε εναντίον του ατόμου -άσχετα αν αυτός είναι μετανάστης- και όχι για το αν προσέβαλε τις πεποιθήσεις του, ακόμη κι αν αυτός τις θεωρεί ιερές.

«Στη Δύση, επειδή ψάχνουμε το βέλτιστο, η προσβολή των πεποιθήσεων είναι κάτι που επιζητούμε», θα έλεγε ο δυτικός πολίτης. «Αποτελεί ένα από τα θεμέλια του δικού μας πολιτισμού, ο οποίος απέδειξε τα τελευταία 300 χρόνια ότι τα πάει μια χαρά, ή έστω καλύτερα από άλλους πολιτισμούς που σέβονται περισσότερο τα ιερά από τους ανθρώπους. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι άνθρωποι εκείνων των πολιτισμών έρχονται εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Δεν μπορεί να θέλουν να επιβάλλουν στη “γη της επαγγελίας” τις πεποιθήσεις της “κόλασης” που άφησαν πίσω τους. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν κάποιοι θεωρούν μετανάστες “φιλοξενούμενους”. Εχει να κάνει με την ιστορική εμπειρία και την απλή λογική. Αν θες καλύτερα αποτελέσματα, από εκείνα που σε οδήγησαν στον “γολγοθά” της ξενιτιάς, δες τι κάνουν οι άλλοι και αντίγραψέ τα ή έστω σεβάσου τα. Οχι ως ιερά, αλλά ως αποδεδειγμένα αποτελεσματικά.»

Στη Δύση δημιουργείται διαρκώς μια σύγχυση μεταξύ θρησκευτικής ανοχής και θρησκευτικής επιβολής. Ενώ κατακτάμε το πρώτο, αρχίζουμε να απειλούμαστε από το δεύτερο. Η καταπίεση των θρησκευτικών συναισθημάτων οποιουδήποτε ανθρώπου δείχνει δυσανεξία. Την ίδια, όμως και χειρότερη δυσανεξία, δείχνει η απαίτηση οποιουδήποτε θρησκευόμενου για σεβασμό των συμβόλων του ή μη κριτική του δόγματός του. Οι απόψεις, ακόμη κι αν είναι θρησκευτικές, κρίνονται και τα σύμβολα συμβολίζουν· άλλες φορές την πίστη, κι άλλες τον χλευασμό προς την πίστη.

Αυτά θα έλεγε ο κάτοικος κάποιας δυτικής χώρας. Ενας κάτοικος της Ελλάδος, όμως, δεν μπορεί να πει το ίδιο. Οχι, μόνο, διότι δεν είναι αμιγώς δυτικός, αλλά κυρίως επειδή στη χώρα του είναι ποινικό αδίκημα η προσβολή θρησκευτικών συμβόλων. Κατά συνέπεια θα είναι μέγιστη υποκρισία να μην τιμωρείται κάποιος για το σχίσιμο του Κορανίου. Θα αποδείξει ότι και στα στο ζήτημα του θρησκευτικού προστατευτισμού, η δημοκρατία μας είναι αλά καρτ...

ΤΡΟΠΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ

"Τόπε τόπε ο παπαγάλος πως στου Μαξίμου πάει άλλος"
(Δημώδες)

THE GLADIATORS

Η φράση "και οι κρίνοντες κρίνονται" είναι σε όλους γνωστή. Στο διαμορφωμένο πανελλήνια επικοινωνικό πλαίσιο οι "κρίνοντες" είναι κυρίως οι δημοσιογράφοι. Οι ίδιοι διεκδικούν το δικαίωμα της συνεχούς και σκληρής κριτικής, πράγμα που είναι εντελώς απαραίτητο για την ορθή άσκηση του επαγγέλματός τους, αλλά και στοιχείο σωστής λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας.
Τι συμβαίνει όμως όταν ασκείται κριτική στους ίδιους τους δημοσιογράφους. Απλώς πανικός. Ήταν προτιμότερο στο μεσαίωνα να κριτικάρεις το ιερατείο παρά σήμερα να κάνεις το ίδιο σε δημοσιογράφο. Οι περισσότεροι θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες και η όποια κριτική τους φαίνεται ιεροσυλία. Αποτέλεσμα είναι το απίστευτο ξεκατίνιασμα που παρακολουθούμε είτε στις οθόνες μας είτε στα διάφορα blogs. Τριαντάφυλλόπουλος vs Θέμος, Κακαουνάκης vs Μάνεσης, Γκόλιας vs Τριανταφυλλόπουλος, Παπαγιάννης vs Χατζηνικολάου, Παπαδάκης vs Αυτιάς, Πρετεντέρης vs Πανδώρα κ.α. συνθέτουν ένα αναμφίβολα θλιβερό δημοσιογραφικό σκηνικό.
Αν ο τύπος με την ευρύτερή του έννοια παρέμενε η τέταρτη εξουσία, αυτά δεν θα είχαν και πολύ νόημα. Επειδή όμως μάλλον βρίσκεται ψηλότερα, τα συμφέροντα είναι τεράστια και η επιρροή του στον κόσμο σημαντική, χαμένη βγαίνει μόνο η δημοκρατία. Η δημοσιογραφία και η πολιτική έχουν χάσει προ πολλού άλλωστε την έξωθεν καλή μαρτυρία τους.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Η συνέντευξη δόθηκε στο δημοσιογράφο Τάσο Πλέντζα της εφημερίδας "Ενημέρωση"

-Πως κρίνετε το έργο της νομαρχιακής αρχής;

Τα 7 χρόνια παρουσίας της νυν νομαρχιακής αρχής στο τιμόνι του νομού απέδειξαν περίτρανα τους φόβους και τις ανησυχίες που εκφράζουμε καιρό τώρα. Το έργο της κρίνεται ανεπιφύλακτα πολύ κατώτερο των προσδοκιών ακόμα και των ίδιων των ψηφοφόρων της. Ο νομός συνεχίζει να υστερεί αναπτυξιακά, παρά τις υψηλές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, ο βαθμός της εξυπηρέτησης του πολίτη είναι χαμηλός και πολυδιαφημισμένα έργα, όπως η Τρικάλων-Καλαμπάκας, προχωρούν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς. Είναι πλέον σαφές σε κάθε πολίτη του νομού ότι η νυν νομαρχιακή αρχή δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο. Ο νομός χρειάζεται αλλαγή, νέο όραμα, συγκεκριμένες στρατηγικές για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων και εντελώς διαφορετική φιλοσοφία διοίκησης.

-Σε ποιους τομείς πρέπει να στρέψει την προσοχή της η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση ενόψει του ΕΣΠΑ 2007-2013;

Δύο είναι οι βασικοί τομείς στους οποίους πρέπει να επικεντρωθεί η δράση της νομαρχιακής αρχής: η τουριστική ανάπτυξη και η προστασία της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Η παρουσία των Μετεώρων, ως γεωλογικού φαινομένου και θρησκευτικού μνημείου παγκόσμιας εμβέλειας, καθώς και ο ξεχωριστός ορεινός μας όγκος, πρέπει να είναι οι πυρήνες της διαμόρφωσης συγκεκριμένων τουριστικών πολιτικών. Η σωστή διαχείριση της προβολής του νομού, η αρωγή στη δημιουργία υποδομών και η ανάπτυξη των οδικών έργων προς αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητες συνθήκες αξιοποίησης του τουριστικού προϊόντος.

Από την άλλη, ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος έχουν την ανάγκη συνεχούς βοήθειας από τη νομαρχιακή αρχή, τόσο σε επίπεδο υποδομών (π.χ. λιμνοδεξαμενές), όσο και σε επίπεδο επιστημονικής υποστήριξης από τις υπηρεσίες. Τα νέα μοντέλα αγροτικής ανάπτυξης απαιτούν συνεχή εγρήγορση, γιατί ο ανταγωνισμός τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο είναι αμείλικτος. Οι σημερινές πολιτικές συντηρούν μια κατάσταση με δύσκολο παρόν και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον.

-Πολλές φορές έχετε επισημάνει ως συνδυασμός στο νομαρχιακό συμβούλιο την προσπάθεια της πλειοψηφίας να μην αναδεικνύει θέματα μείζονος ενδιαφέροντος για το νομό. Γιατί πιστεύετε ότι το κάνει αυτό;

Η δίχρονη εμπειρία στα έδρανα του νομαρχιακού συμβουλίου αποδεικνύει ότι η παρούσα νομαρχιακή αρχή δεν αντέχει το διάλογο. Η αντιπολιτευτική μας τακτική προσπαθεί να είναι αμιγώς πολιτική, να συνεισφέρει στη διαβούλευση για την επίλυση των προβλημάτων και να καταθέτει προτάσεις. Η απάντηση στην κριτική μας είναι, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, ένας αναίτιος εκνευρισμός και η εκτόξευση χαρακτηρισμών (όπως μικρότητα και μικροψυχία), που δεν τιμούν ούτε το χώρο του νομαρχιακού συμβουλίου αλλά και δεν έχουν σχέση με τον ίδιο το διάλογο που αποτελεί βασικό συστατικό της πολιτικής. Ίσως να κυριαρχεί σε κάποιους η αντίληψη ότι το νομαρχιακό συμβούλιο χρησιμεύει μόνο για τη διεκπεραίωση απλών γραφειοκρατικών ζητημάτων. Η Αυτοδιοικητική Ενότητα θα συνεχίσει να φέρνει, παρόλες τις αντιδράσεις, στο δημόσιο διάλογο όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν το νομό.

-Θεωρείτε ότι το εγχείρημα της «Αυτοδιοικητικής Ενότητας» έχει πετύχει;

Είναι γεγονός ότι το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών ήταν ιδιαίτερα αρνητικό για το συνδυασμό της Αυτοδιοικητικής Ενότητας. Κάνοντας την αυτοκριτική μας πρέπει να σημειώσουμε ότι η απογοήτευση από το αποτέλεσμα οδήγησε σε μια καθυστέρηση του αντιπολιτευτικού βηματισμού μας. Εδώ και καιρό όμως, η Αυτοδιοικητική Ενότητα ασκεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα, γεγονός που αναγνωρίζεται και από τους πολίτες του νομού. Αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό, το έργο της σίγουρα θα πετύχει και θα ανταμειφθεί. Αν όχι, θα αποτελέσει έναν αστερίσκο στην πολιτική ιστορία του νομού. Εμείς μπορούμε να υποσχεθούμε, ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συμβεί το πρώτο.

THE TRUTH

Πολύς λόγος γίνεται από εχθές για την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στη γείτονα και φίλη Τουρκία και να μην καταδεχθεί να περάσει από τα μέρη μας. Οι περισσότεροι το απέδωσαν στην εν γένει ανεπάρκεια του ΥΠΕΞ και στην τακτική της κ. Μπακογιάννη να χρησιμοποιεί την εξωτερική πολιτική για την προσωπική της προβολή.
Αυτά βέβαια είναι αηδίες και παραμύθια για αδαείς. Γνωστός μου ελληνοαμερικάνος, που ο βαφτισιμιός της ξαδέρφης του δουλεύει στην κουζίνα του Λευκού Οίκου, μου αποκάλυψε με κωδικοποιημένο μήνυμα μέσω facebook, που η αποκρυπτογράφησή του απαιτεί τέσσερα τουλάχιστον χρόνια μελέτης του Λιακόπουλου, την σκληρή αλήθεια:
Όταν αποφάσισε να πραγματοποιήσει το ταξίδι ο Ομπάμα, κάλεσε τον αντιπρόεδρό του και γνωστό φιλέλληνα Τζο Μπάιντεν. "Τζό" του είπε, "θα μου οργανώσεις το ταξίδι στην Ελλάδα;" Ο Τζο τον κοίταξε σκεφτικός. "Δεν ξέρω Πρόεδρε, έχω πληροφορίες ότι ο Τσίπρας θα οργανώσει διαδηλώσεις για να καταγγείλει το ρόλο μας στην κλιματική αλλαγή καθώς και την αστυνομική βία που υπάρχει στις νότιες πολιτείες μας". "Μα το Δία Τζον", είπε ο πρόεδρος, "γιατί να μου το κάνει αυτό ο cool Alexis; Δεν είπα πως θα αναθεωρήσουμε τη στάση μας για το πρωτόκολλο του Κιότο; Δεν υποσχέθηκα να κλείσω το Γκουαντάναμο;" "Ναι πρόεδρε, αλλά δεν αρκούν αυτά. Για να πειστούν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τα δείγματα γραφής σου πρέπει να είναι πολλά". Ο Πρόεδρος κοντοστάθηκε. "Εντάξει Τζο. Αν είναι μόνο αυτό θα σφίξω τα δόντια και θα πάω" "Όμως Πρόεδρε υπάρχει και κάτι άλλο" "Τί Τζο", ρώτησε κάθιδρος ο Μπαράκ Χουσείν. "Η Αλέκα θα ξεσηκώσει τον κόσμο λέγοντας ότι είμαστε φονιάδες των λαών και θα καλέσει λαό, φοιτητές, εργάτες και συνδικάτα στο Σύνταγμα". "Είναι αδιόρθωτο αυτό το κορίτσι", είπε ο Πρόεδρος. "Αλλά παρόλα αυτά θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα πάω". "Πρόεδρε", είπε ο πιστός αντιπρόεδρος κοιτώντας το πάτωμα. "Είναι και κάτι άλλο που πρέπει να ξέρεις". "Τι Τζο, πες μου" είπε ο Πρόεδρος με γουρλωμένα μάτια. "Ο Κώστας Καζάκος ετοιμάζει και σε σένα δίκη όπως και στον Κλίντον". " Μα Τζο έχει χρόνο; Δεν παίζει καθημερινά στη Βέρα στο Δεξί;" "Όχι Πρόεδρε" είπε ο Τζο. "Η Βέρα τελείωσε και φέτος κάνουν θραύση τα Μυστικά της Εδέμ". "Μα κανείς δε με ενημερώνει σωστά; Και θα γυρνώ καταδικασμένος από τον Αμυρά στη διεθνή κοινότητα; Όχι Τζο, δεν το αντέχω. Θα πάμε μόνο Τουρκία και ας είναι καλύτερο το τραγούδι του Σάκη".
Τότε μάλιστα άσπρισαν απότομα και τα μαλλιά του Ομπάμα, γεγονός που εντέχνως απέκρυψε στις γνωστές δηλώσεις ο κομμωτής του.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Στο αλήστου μνήμης πρώην ανατολικό μπλοκ, η λέξη "σύντροφος" είχε χάσει εντελώς το νόημά της. Χρησιμοποιούνταν μάλιστα υποχρεωτικά και αντί για "κύριε Νίκο" π. χ. έπρεπε απαραίτητα να πεις "σύντροφε Νίκο". Στην Ελλάδα μέχρι τώρα δύο λέξεις που αλλοιώθηκε η έννοιά τους και το άκουσμά τους οδηγούσε σε δυσάρεστους συνειρμούς ήταν ο "φιλελευθερισμός" και ο "εκσυγχρονισμός". Ο πρώτη είχε την ατυχία να πέσει στο στόμα του Μητσοτάκη και στην επικοινωνιακή διαχείριση του Μάνου, με αποτέλεσμα να απαξιωθεί εντελώς. Ο δεύτερη συνδέθηκε με συνεργάτες του τίμιου Σημίτη, που το μόνο που εκσυγχρόνισαν ήταν οι τρόποι παράκαμψης του ΑΣΕΠ.
Τον τελευταίο καιρό, ο Πρωθυπουργός αποφασίζοντας να διαψεύσει αυτούς που τον κατηγορούν ότι δεν κάνει απολύτως τίποτα, αποφάσισε να ξεφτιλίσει την έννοια της "συναίνεσης". Εδώ και κάμποσες μέρες την πιπιλίζει ανελλιπώς, θεωρώντας την απαραίτητη για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ο άνθρωπος που αποκαλούσε την οικονομία επί Σημίτη "τραβεστί", που οδήγησε για μικροκομματικούς λόγους τη χώρα σε απογραφή και δεν δέχτηκε ούτε μία από τις 10 προτάσεις του Παπανδρέου για την καταπολέμηση της διαφθοράς, ανακάλυψε όψιμα τη συναίνεση. Για μια κρίση που είναι γνωστή εδώ και μήνες, οι πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται δήθεν τώρα. Και ακόμη μια φορά ο λόγος είναι μόνο επικοινωνιακός, μπροστά στην καταιγίδα των αρνητικών δημοσκοπήσεων. Τι κρίμα το ρέκβιεμ ενός Πρωθυπουργού να είναι ένα ακόμη πολιτικό φάλτσο...

ΣΤΑΣΗ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτόν τον καιρό βγαίνει στις αίθουσες η τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο γνωστός σκηνοθέτης είναι από τα πιο συζητημένα πρόσωπα τα τελευταία 40 χρόνια στο χώρο της τέχνης. Το ιδιαίτερο στυλ των ταινιών του έχει ορισμένους θαυμαστές, αλλά και πολλούς επικριτές.
Είναι γεγονός ότι οι ταινίες του "Τεό" δεν είναι από τις πιο "εύκολες". Για χρόνια η θεματογραφία τους ήταν πολιτική και απαιτούσαν γνώση για την ιστορία της αριστεράς στη χώρα για να γίνουν κατανοητές. Αλλά στη πλειοψηφία τους παραμένουν έργα κυρίως υψηλότατης κινηματογραφικής αισθητικής. Η λιτότητα της "Αναπαράστασης", ο συγκλονιστικός διάλογος του Κατράκη με τον Παπαγιαννόπουλο στο "Ταξίδι στα Κύθηρα", ο γάμος στο "Μετέωρο βήμα του Πελαργού", η προτομή του Λένιν που ταξιδεύει στο "Βλέμμα του Οδυσσέα" και η συγκλονιστική μουσική της Ελένης Καραίνδρου στις περισσότερες αποτελούν αναμφίβολα αξεπέραστα καλλιτεχνικά διαμάντια.
Για τον περισσότερο κόσμο ο Αγγελόπουλος είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης που κάνει ακαταλαβίστικες ταινίες με αργά πλάνα. Η κριτική τους πολλές φορές φτάνει στα όρια του ανέκδοτου. Αλήθεια, πόσοι από αυτούς έχουν δει κάποια ταινία του; (Ποιος ξεχνάει τον αείμνηστο Καντιώτη που τον είχε αφορίσει χωρίς να δει καν το "Μετέωρο Βήμα"). Μια από τις δυνάμεις της τέχνης είναι να προκαλεί συζητήσεις, διαφωνίες και το αισθητικό αποτέλεσμα να μην είναι αποδεκτό από όλους. Αρκεί η γνώμη του καθενός να στηρίζεται σε αντικειμενική προσωπική κρίση και όχι σε μηρυκασμό καθιερωμένων κλισέ.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Αγγελόπουλος είναι ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης. Ο Φρέντυ Γερμανός πριν από 22 χρόνια είχε γράψει ότι "ο ελληνικός κινηματογράφος είναι σαν χαλασμένο λεωφορείο: έχει σταματήσει για χρόνια στη στάση Αγγελόπουλου". Και μάλλον κανείς δεν το έχει βάλει ακόμη μπροστά.

ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

Το βασικό στοιχείο κάθε βαρετού λόγου ή συνέντευξης είναι η κοινοτοπία Η εντελώς κοινή και απολύτως αναμενόμενη άποψη που δεν κομίζει τίποτα καινούργιο και κινείται συνήθως από την ασημαντότητα έως τη μετριότητα. Δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων που αναμασούν συνεχώς κοινοτοπίες είναι οι πολιτικοί και οι αθλητές. Συνήθως, καταφεύγουν σε αυτές γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το κοινό τους, είτε κομματικό ή οπαδικό είναι αυτό. Ο κόσμος δικαιολογημένα δηλώνει ότι βαριέται τα ίδια και τα ίδια και περιμένει να ακούσει κάτι που θα του κάνει εντύπωση. Τι γίνεται όμως όταν αυτό γίνει πράξη; Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ή έστω να ακούσουμε αιρετικές απόψεις ή απλώς διαφορετικές φωνές;

Ας πάρουμε δύο παραδείγματα: το πρώτο από την πολιτική και το δεύτερο από το ποδόσφαιρο.

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός εκλέχτηκε στις τελευταίες εκλογές βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος του, το στυλ του και οι απόψεις του δε θυμίζουν με τίποτα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για το πως πρέπει να είναι ένα μέλος του κοινοβουλίου. Μιλάει όπως μιλούσε πάντα και με τον τρόπο που είχε πάντα. Διαβάζοντας διάφορες απόψεις σε Blogs και εφημερίδες, κατακρίνεται έντονα όχι για τις απόψεις του, οι οποίες είναι όντως αιρετικές και για κάποιους προκλητικές, αλλά για το αν είναι δυνατόν ένας βουλευτής να μιλάει με αυτόν τον τρόπο (σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή).
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Μάντζιος έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη που δεν βγάζει κανέναν οπαδισμό, μιλάει ειλικρινά και μάλιστα αναφέρει ότι βάζει πάνω απ' όλα ένα καλό συμβόλαιο παρά την ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Στις εκπομπές των αθλητικών σταθμών οι οπαδοί που τηλεφωνούν δηλώνουν άναυδοι. Αν έχεις συνηθίσει βέβαια να ακούς ότι πατέρας μας είναι ο πρόεδρος και θρησκεία μας η ομάδα, φυσιολογικό είναι να αντιδράς.
Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε με αυτά που λένε ή όχι, οι αιρετικοί είναι απαραίτητοι. Εκτός βέβαια αν προτιμάμε να μας θρέφει η πλήξη. Είναι πιο ασφαλής αλλά παχαίνει. Πνευματικά.

ΑΒΡΑΜΟ 2

Την περασμένη εβδομάδα οι νοσοκομειακοί γιατροί ήταν έτοιμοι να καταθέσουν εφημερίες μέχρι στις 10/2 λόγω της καθυστέρησης της κατάθεσης στη βουλή του νομοσχεδίου που επικυρώνει την κλαδική σύμβαση που συμφωνήθηκε με τον Υπουργό. Την Πέμπτη το βράδυ ανακοινώθηκε ότι το νομοσχέδιο κατατίθεται. Προσωπικά, εκτός από τη χαρά των θετικών αλλαγών που επιφέρει, αισθάνθηκα μια τύψη, καθώς την προηγούμενη είχα γράψει το προηγούμενο post που ήταν ιδιαίτερα επικριτικό για τον αγλαό Υπουργό. Όμως όχι. Δεν θα ήταν δυνατό αυτή η τεράστια πολιτική προσωπικότητα που λέγεται Αβραμόπουλος να με απογοητεύσει. Το νομοσχέδιο που κατέθεσε ήταν διαφορετικό σε σχέση με την κλαδική σύμβαση που υπέγραψε μπροστά μάλιστα στις κάμερες! Οι αυξήσεις είναι αρκετά ψαλιδισμένες και σε πολλά σημεία άλλα συμφωνήθηκαν και άλλα κατατέθηκαν.
Ο ιατρικός κόσμος είναι έξαλλος και αισθάνεται βαθιά προσβολή από το χουνέρι που του επιφύλαξε ο και επαναστάτης ποπολάρος τελευταία Υπουργός. Τον χαρακτηρίζουν ασυνεπή, πολιτικό απατεώνα και πολλά ακόμα που δε γράφονται. Είναι όμως βέβαιο πως κάνουν λάθος. Ο παμμέγιστος Υπουργός είναι συνεπέστατος και σταθερότατος σε αυτό που κάνει χρόνια τώρα: στην αμοραλιστική και χωρίς πολιτικούς κανόνες αριστοτεχνική διαχείριση του απόλυτου πολιτικού του τίποτα. Ως προς τι λοιπόν οι φωνές;
Άντε και Πρωθυπουργός...

ΑΒΡΑΜΟ...

Ο κ. Αβραμόπουλος κατέχει ένα ξεχωριστό ρεκόρ: είναι ο πρώτος που ίδρυσε κόμμα λόγω των δημοσκοπήσεων και το διέλυσε επίσης εξαιτίας των δημοσκοπήσεων. Στο σύντομο βίο του ως αρχηγός κόμματος αναφερόταν στις άλλες παρατάξεις με την έκφραση "τα παλαιά κόμματα". Ο ίδιος όμως εφαρμόζει σήμερα τις πιο παλιές και ξεπερασμένες μεθόδους πολιτικάντικης τακτικής.

Εδώ και δύο μήνες έχει υπογραφεί η κλαδική σύμβαση των νοσοκομειακών γιατρών και του υπουργείου. Αυτό έγινε λόγω της πίεσης της Ε.Ε. και της κινητοποίησης των γιατρών. Από τότε ο υπουργός υπόσχεται κάθε φορά ότι το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα. Για μια στιγμή ο ανασχηματισμός φάνηκε να του δίνει μια λύση φυγής, αλλά ο Καραμανλής του την έκανε κρατώντας τον στο υπουργείο. Από τότε οι εβδομάδες αναβολής συνεχίζονται, θυμίζοντας τα ξεκινήματα δίαιτας και γυμναστηρίου 'από Δευτέρα". Χθες ανέφερε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι το νομοσχέδιο "θα ψηφιστεί συμπτωματικά σήμερα" αλλά φαίνεται πως για τον υπουργό ο χρόνος είναι μια ιδιαίτερα σχετική και διασταλτική έννοια.

Από την επόμενη Τρίτη τα νοσοκομεία, αν δεν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα πάψουν να εφημερεύουν. Το θέμα δεν είναι μόνο η ανεπάρκεια ενός υπουργού, αλλά η άνεση με την οποία εμπαίζει έναν κλάδο και κατά συνέπεια τον κόσμο. Ίσως να είναι κουρασμένος από την κούρσα της διαδοχής στην οποία επιδίδεται καθημερινά. Ίσως έχει βάλει στόχο να δικαιώσει με καθυστέρηση 15 ετών τον Πάγκαλο. Ποιος ξέρει...

ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ

Στα τέλη του 19ου αιώνα οι τότε υπεύθυνοι αποφασίσανε να κόψουν τις ακακίες που υπήρχανε στην οδό Σταδίου. Σε μια εποχή, που η οικολογία ίσως να μην υπήρχε ούτε ως έννοια, ο σατυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τους ακόλουθους στίχους:

"Προς χάριν της κυκλοφορίας
των ευγενών μας των ποδών
εκόψανε τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.
-
Ήσαν οι δόλιες ακακίες
και θεωρούντο περιττές
αν ήτανε κι αυτές κακίες
δε θα τις κόβανε ποτές".

Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο Δήμαρχος Αθηναίων κόβει νύχτα και με τη βοήθεια των ΜΑΤ 40 δέντρα για να γίνει υπόγειο πάρκινγκ. Τελικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η πολιτική μυωπία παραμένει δυστυχώς αναλλοίωτη.

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...

Μια από τις αγαπημένες παροιμίες του Χαρίλαου Φλωράκη ήταν αυτή που λέει ότι: "όταν κατουράς τη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι". Δείτε στο παρακάτω βίντεο την πρακτική της εφαρμογή:
http://www.youtube.com/watch?v=JKxKqsbrUJY

TABULA RASA

Η πολιτική έχει κάποιες βασικές αρχές. Μια από αυτές είναι ότι η ανάληψη κάποιας υπεύθυνης και ιδιαίτερα μιας κυβερνητικής θέσης προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός στοιχειώδους προγράμματος. Αυτά βέβαια ήταν αυτονόητα μέχρι την υπουργοποίηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου. Ο νέος Υπουργός Παιδείας ανέλαβε τη νέα του θέση λέγοντας ότι δεν υπάρχει από μέρους του κανένα πρόγραμμα, κανένα συγκεκριμένο σχέδιο και ότι θα αρχίσει νέος διάλογος από την αρχή, tabula rasa, όπως ανέφερε.
Το να ομολογήσεις την ασχετοσύνη σου για έναν τομέα είναι πράγματι ειλικρινές. Το να αναλάβεις όμως αυτή τη θέση, όντας άσχετος, είναι επικίνδυνο. Έτσι, ενδιαφέρουσες απόψεις όπως η κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων, που απαιτούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και επίπονη επεξεργασία, θα καταλήξουν πυροτέχνημα. Και δυστυχώς μετά την υγεία (Κακλαμάνης και Αβραμόπουλος με μηδενικό έργο) και ο πολύπαθος χώρος της παιδείας περνά σε αμιγώς επικοινωνιακή διαχείριση (ο επικοινωνιακός Άρης).
Υ.Γ. Η αναφορά στη λέξη rasa ίσως δημιουργεί αρνητικούς βατοπεδινούς συνειρμούς. Πως και ξέφυγε αυτό από τον ευφυή Άρη; Ή μήπως ευφυώς ξέφυγε;

ΜΝΗΜΗ 80s

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο. Μου άρεσε και το αναπαράγω:
"Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν
υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας
αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν
γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει
τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα

και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο

ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε
τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να

παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα
μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.

Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,

όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν

ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους

φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους

γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε

να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές
όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ
για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα
κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί... "

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ

Το να κρύβεσαι και να πυροβολείς 21 χρονους αστυνομικούς με Καλάσνικοφ και χειροβομβίδες είναι φτηνή ανανδρία Οι δημοσιογράφοι ανησυχούν και ονομάζουν τους δολοφόνους νέα γενιά τρομοκρατών. Προσωπικά θα τους ονόμαζα νέα γενιά άνανδρων.
Υ. Γ. Πόσο μυαλό πρέπει να κουβαλά κάποιος για να πιστεύει ακόμη στο αντάρτικο πόλεων;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Καλή χρονιά σε όλους.