Αρκετοί άνθρωποι συνδυάζουν τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους με ένα τραγούδι. Θυμάμαι σαν τώρα ότι τη στιγμή που μου τηλεφώνησε ο συμφοιτητής μου ο Πέτρος για να μου πει ότι πέρασα το τελευταίο μάθημα στη σχολή, στο CD player έπαιζε Πορτοκάλογλου και το “τι έχει μείνει απ'τη φωτιά”. Επίσης ένας φίλος μου ορκίζεται σε ό,τι έχει ιερό, ότι την ώρα που ξεκινούσε να πάει στο πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα του, από το ραδιόφωνο ακουγόταν Κηλαηδόνης και το “φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...”. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, χαρακτηριστική είναι η στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες αποχαιρετούν τον περήφανο και συγκινημένο Σρέντερ μετά την οριακή προ τετραετίας ήττα του με το “My Way” του Frank Sinatra.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να έχει μια πετυχημένη θητεία, το τραγούδι του Sinatra πρέπει να είναι η καθημερινή του επωδός. Η νίκη του Πρωθυπουργού στις 4 του Οκτώβρη ήταν αρκετά προσωπική. Από την επόμενη της ήττας του 2007, είχε ξαφνικά απέναντί του όχι μόνο την εσωκομματική γκρίνια, αλλά και σύσσωμο τον λεγόμενο προοδευτικό τύπο. Ποιος δε θυμάται το αλήστου μνήμης πρωτοσέλιδο “παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε” αλλά και την καθημερινή ανελέητη κριτική γνωστών τηλεσχολιαστών. Το θέμα βέβαια δεν ήταν η κριτική, που είναι πάντα απαραίτητη, αλλά οι αστείοι έως χυδαίοι υπαινιγμοί ότι “ο άνθρωπος απλώς δεν μπορεί”. Ο Παπανδρέου τελικά μπόρεσε, γιατί στο διάστημα αυτό των 2 ετών είχε ένα σταθερό γνώρισμα: τη συνέπεια. Έμεινε σταθερός στην τακτική του, στις πολιτικές του θέσεις και πάνω απ'όλα στο προσωπικό του στυλ.
Το μεγάλο του στοίχημα είναι να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Τα εμπόδια είναι πολλά και κυρίως εσωκομματικά, καθώς η Ν.Δ. με τα τεράστια προβλήματα μετά την εκλογική πανωλεθρία, είναι δύσκολο να αποκτήσει σύντομα σταθερό πολιτικό βηματισμό. Το λεγόμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ” του έστειλε το πρώτο μήνυμα στις εκλογές για την ανάδειξη του γραμματέα. Ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες γιατί δεν αξιοποιούνται κομματικά στελέχη σε θέσεις αιχμής. Ο Γιώργος προς το παρόν αντιστέκεται. Η εφαρμογή του ΑΣΕΠ σε κάθε είδους πρόσληψη εκμηδενίζει την επέλαση κομματικών στο κράτος. Η διακοπή του προσβλητικού θεσμού των stage καταργεί την ομηρία νέων ανθρώπων από πολιτικά γραφεία. Η επιλογή γραμματέων με πλούσια βιογραφικά εμπεδώνει αισθήματα αξιοκρατίας.
Η πολιτική όμως είναι μια δυναμική κατάσταση κατά την οποία το παρελθόν δεν εγγυάται μελλοντικές συμπεριφορές (κάπως σαν τις τραπεζικές αποδόσεις). Η πολιτική της Κυβέρνησης σε ζητήματα αξιοκρατίας πρέπει να είναι σταθερή και απόλυτη. Το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε σχέση με το κράτος είναι αυτό της αδικίας. Να θεωρεί δηλαδή ότι οι ικανότητές του, οι κόποι του, οι γνώσεις του, η επάρκειά του δεν αποτελούν εφόδια αλλά πουκάμισο αδειανό. Αν η Κυβέρνηση δεν επιμείνει σε τολμηρές αξιοκρατικές τομές δε θα κάνει κακό μόνο στον εαυτό της, αλλά θα πλέξει το σάβανο της ίδιας της πολιτικής. Και δυστυχώς η χώρα δε φημίζεται για την υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητα ώστε οι εκπρόσωποί της να αντικαταστήσουν τους πολιτικούς. Είναι συμπερασματικά η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής για να δείξει ότι έχει περιθώρια προσφοράς.
Η εγχώρια και διεθνής πολιτική εμπειρία έχει αποδείξει ότι κάθε Κυβέρνηση και κάθε Πρωθυπουργός έχουν πεπερασμένα όρια. Μετά από δύο, το πολύ τρεις θητείες, οι ψηφοφόροι τους αποστρατεύουν, στο πλαίσιο της εναλλαγής εξουσίας, που είναι και βασικό δημοκρατικό κύτταρο. Επομένως, σε κάποια από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι εκλογείς θα διαλέξουν κάποιον άλλον αντί του Γιώργου. Αν συμβιβαστεί στα θέλω του κομματισμού, θα έχει την τύχη του Καραμανλή, ενός Πρωθυπουργού χωρίς καμιά προσωπική πολιτική παρακαταθήκη. Αν επιμείνει στο δρόμο που πορεύθηκε και συνεχίζει, σε μια μελλοντική ήττα, θα μπορεί συγκινημένος να σιγοτραγουδάει το “Ι deed it my way” του Φράνκι, που άρεσε πολύ και στον πατέρα του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".
No comments:
Post a Comment