ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ

Κάθε αγόρι καλείται από πολύ μικρό να κάνει κάποιες επιλογές. Μια από αυτές είναι η ποδοσφαιρική ομάδα που θα υποστηρίζει σε όλη του τη ζωή, καθώς όπως είναι γνωστό, φίλους, γυναίκα και κόμμα είναι πιθανό να αλλάξεις, ομάδα όμως όχι. Πολλές φορές, εκτός από την ομάδα της καρδιάς τους, οι οπαδοί συμπαθούν και μια συνήθως μικρότερης δυναμικότητας, π.χ. ένας Ολυμπιακός μπορεί να υποστηρίζει και τη Λάρισα. Στην πολιτική, αν και πιο σπάνια, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Μιλώντας σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, μπορώ να παραδεχτώ πως (εκτός από το ΠΑΣΟΚ του οποίου είμαι μέλος) τρέφω μια συμπάθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μικρή πολιτική παρέκκλιση οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: ο πρώτος είναι οι πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με το συγκεκριμένο χώρο, με αποτέλεσμα να συμφωνώ αρκετές φορές με τις απόψεις κάποιων στελεχών του (ιδίως του ανανεωτικού ρεύματος), και ο δεύτερος η άριστη και δημιουργική συνεργασία που είχα με το κορυφαίο στέλεχός του στο νομό, το Σάκη Παπαδόπουλο.
Η παρακολούθηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ενδιαφέρουσα και συνάμα εκπαιδευτική. Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η πορεία από την προ διετίας δημοσκοπική έκρηξη μέχρι την προσγείωση στα συνήθη εκλογικά ποσοστά. Στο χρονικό αυτό όμως διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μέρος στη μόνη εκτεταμένη ιδεολογική μάχη που έγινε τελευταία στην Ελλάδα, με αντίπαλο το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Το καλό για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι με τη συμμετοχή του σε αυτή τη μάχη απέδειξε ότι εκπροσωπεί συγκεκριμένες ιδέες και διαθέτει επαρκές ιδεολογικό οπλοστάσιο. Το κακό ήταν ότι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί συγκρούστηκαν σε τρία επίπεδα. Τα δύο πρώτα αφορούσαν αντιμετώπιση συγκεκριμένων κοινωνικών θεμάτων και το τρίτο την πολιτική διαχείριση σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αντίστοιχα.
Η πρώτη σύγκρουση αφορούσε τη μεταναστευτική πολιτική. Η σαφώς πιο ανθρωποκεντρική θέση του ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε από τη ραγδαία αύξηση των λαθρομεταναστών στη χώρα και από τις χωρίς ουσιαστική απόδειξη κραυγές ότι αυτοί ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας. Ταυτόχρονα, οι γενικόλογες απόψεις δε συνοδεύονταν από συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το μήνυμα του ΛΑΟΣ ήταν σαφέστερο και ήχησε καλύτερα στα αυτιά των «νοικοκυραίων»: να μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται. Βέβαια πόσοι , που, για πόσο και σε ποιον χρειάζονται δεν απαντήθηκε, αλλά η ελκυστικότητα του αφορισμού ήταν πρόδηλη.
Η δεύτερη είχε να κάνει με τον προηγούμενο Δεκέμβρη και τις «νύχτες του Αλέξη». Η δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικούς προκάλεσε δίκαια οργή και διαδηλώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως άργησε να ξεχωρίσει τον αυθορμητισμό των πρώτων εκδηλώσεων με τη βία και τις καταστροφές που ακολούθησαν. Η αυτονόητη καταδίκη αυτών των συμπεριφορών είτε δεν έγινε ή όταν έγινε συνοδεύτηκε με πολλά «αλλά».Στην αντίπερα όχθη ο ΛΑΟΣ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός και εκφράζοντας (πράγμα σπάνιο) σε μεγάλο βαθμό την κοινή λογική έκανε στα τηλεοπτικά παράθυρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζουν ως εκπρόσωποι αναρχικών και καταστροφέων. Η συμπεριφορά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι πρόκειται για ένα αστικό κόμμα με εντελώς αθηνοκεντρική συμπεριφορά, καθώς δεν αντιλήφθηκε ότι οι ψηφοφόροι του δεν εξαντλούνται μόνο στα στενά όρια των Εξαρχείων και των γύρω περιοχών.
Στη διαχείριση των σχετικά κοντινών πολιτικών χώρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑΟΣ αντίστοιχα) ο κ. Καρατζαφέρης παρέδωσε απλά μαθήματα πολιτικής. Την ώρα που ο κ. Τσίπρας έκλεινε το μάτι στην κάμερα και έλεγε πονηρά «για να δούμε ποιο θα είναι δεύτερο κόμμα στις εκλογές» και ο κ. Αλαβάνος μιλούσε απαξιωτικά για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με εκφράσεις τύπου Αλέφαντου όπως «καλώς τα παιδιά» ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αναφερόταν στη μεγάλη κεντροδεξιά και στην πολυκατοικία που μένει μαζί με τη ΝΔ. Την ώρα δηλαδή που ο ένας καλούσε, οι άλλοι έδιωχναν. Τα αποτελέσματα των πιο πάνω τακτικών φάνηκαν στις ευρωεκλογές, όπου η πορεία των δύο κομμάτων ήταν αντίθετη.
Στις πρόσφατες όμως εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και πέτυχε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπείται από κάποια υψηλού επιπέδου στελέχη (όπως π.χ. ο δικός μας Φώτης Κουβέλης), να ακούγονται προοδευτικές απόψεις που όντως αναπτύσσονται στους κόλπους του, παρά στις ακολουθούμενες τακτικές και την πολυγλωσσία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ευτυχώς που το αποτέλεσμα ήταν έτσι, γιατί ένας κριτικός και με προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει ένα ηθικό αριστερό αντίβαρο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, για «επαναστάσεις» και κραυγές χωρίς προτάσεις υπάρχει και το ΚΚΕ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".