ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

Το βασικό στοιχείο κάθε βαρετού λόγου ή συνέντευξης είναι η κοινοτοπία Η εντελώς κοινή και απολύτως αναμενόμενη άποψη που δεν κομίζει τίποτα καινούργιο και κινείται συνήθως από την ασημαντότητα έως τη μετριότητα. Δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων που αναμασούν συνεχώς κοινοτοπίες είναι οι πολιτικοί και οι αθλητές. Συνήθως, καταφεύγουν σε αυτές γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το κοινό τους, είτε κομματικό ή οπαδικό είναι αυτό. Ο κόσμος δικαιολογημένα δηλώνει ότι βαριέται τα ίδια και τα ίδια και περιμένει να ακούσει κάτι που θα του κάνει εντύπωση. Τι γίνεται όμως όταν αυτό γίνει πράξη; Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ή έστω να ακούσουμε αιρετικές απόψεις ή απλώς διαφορετικές φωνές;

Ας πάρουμε δύο παραδείγματα: το πρώτο από την πολιτική και το δεύτερο από το ποδόσφαιρο.

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός εκλέχτηκε στις τελευταίες εκλογές βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος του, το στυλ του και οι απόψεις του δε θυμίζουν με τίποτα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για το πως πρέπει να είναι ένα μέλος του κοινοβουλίου. Μιλάει όπως μιλούσε πάντα και με τον τρόπο που είχε πάντα. Διαβάζοντας διάφορες απόψεις σε Blogs και εφημερίδες, κατακρίνεται έντονα όχι για τις απόψεις του, οι οποίες είναι όντως αιρετικές και για κάποιους προκλητικές, αλλά για το αν είναι δυνατόν ένας βουλευτής να μιλάει με αυτόν τον τρόπο (σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή).
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Μάντζιος έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη που δεν βγάζει κανέναν οπαδισμό, μιλάει ειλικρινά και μάλιστα αναφέρει ότι βάζει πάνω απ' όλα ένα καλό συμβόλαιο παρά την ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Στις εκπομπές των αθλητικών σταθμών οι οπαδοί που τηλεφωνούν δηλώνουν άναυδοι. Αν έχεις συνηθίσει βέβαια να ακούς ότι πατέρας μας είναι ο πρόεδρος και θρησκεία μας η ομάδα, φυσιολογικό είναι να αντιδράς.
Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε με αυτά που λένε ή όχι, οι αιρετικοί είναι απαραίτητοι. Εκτός βέβαια αν προτιμάμε να μας θρέφει η πλήξη. Είναι πιο ασφαλής αλλά παχαίνει. Πνευματικά.