Μ' ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ...

Μέσα σε δύο περίπου μήνες, ο σχετικά άγνωστος μέχρι πρόσφατα στο ευρύ κοινό Βγενόπουλος, κατάφερε να αποδείξει ότι είναι ο πιο ταλαντούχος και δυναμικός επιχειρηματίας του τόπου. Αρχικά, με την ίδρυση της ΠΕΚ, κατάφερε να αναγκάσει ολόκληρη οικογένεια Βαρδινογιάννη να συνεργαστεί μαζί του. Και μη μου πει κανείς για κοινό Παναθηναϊκό όραμα. Η φράση "ενιαίος Παναθηναϊκός" δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε ειλικρίνεια από τη φράση "όλον ΠΑΣΟΚ" που λέμε και μεις στα συνέδρια. Η τελευταία του όμως κίνηση ήταν η πιο εντυπωσιακή, αφού η Vivartia ανακοίνωσε ότι μειώνει τις τιμές του γάλακτος κατά 3%. Φυσικά δεν πρόκειται για προσφορά προς τα λαϊκά στρώματα. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο ρόλος των επιχειρηματιών. Η είδηση όμως έπαιξε σε όλα τα δελτία και σχολιάστηκε θετικά στις εφημερίδες και στο ραδιόφωνο. Τέτοια διαφήμιση είναι προφανές ότι θα του κόστιζε πολλαπλάσια από τη μείωση της τιμής του γάλακτος. Πρόκειται προφανώς για μια κίνηση υψηλότατου επιπέδου marketing, τόσο επικοινωνιακού, όσο και επιχειρηματικού. Καλό θα ήταν λοιπόν στα Οικονομικό Πανεπιστήμια, αντί αποστειρωμένοι και εκτός αγοράς καθηγητές να θεωρητικολογούν από έδρας, να τον φωνάξουν για κανένα σεμινάριο. Σίγουρα δε θα χάσουν.

ΒΛΑΚΑΝΙΑ

Τα νέα από το μέτωπο του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής αβάπτιστης χώρας γίνονται όλο και πιο ευχάριστα. Ο αρχηγός της εκκλησίας τους έθεσε κατά την επίσκεψή του στον Πάπα θέματα αλυτρωτισμού ( πρωτεύουσά μας η Θεσσαλονίκη, οι νεκροί μας δε βρίσκουν ησυχία κλπ). Όταν σε μια χώρα ασκούν εξωτερική πολιτική οι παπάδες με τις εθνικιστικές τους ανοησίες, η σοβαρότητά της σε διεθνές επίπεδο πάει περίπατο. Ας συνεχίσουν λοιπόν οι γείτονες έτσι. Δεν ξέρω πόσους πείθουν για τη μακεδονική τους καταγωγή, το μόνο πάντως που αποδεικνύουν είναι ότι προέρχονται από τον πιο αυτοκαταστροφικό και παρηκμασμένο πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης: τον Βαλκανικό.

ΓΚΟΥΤΣΟΥ ΓΚΟΥΤΣΟΥ

Υπάρχουν πράγματι πολλοί λόγοι για να συμπαθήσεις την Καλομοίρα. Είναι καλόκαρδη, χωρίς έπαρση, χαριτωμένη και ειλικρινής. Υπάρχει όμως και ένας λόγος που αξίζει να την παραδέχεσαι: κατάφερε να μάθει σε 4 χρόνια καλύτερα ελληνικά απ' ότι ο Μπάγεβιτς σε 24.

ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

Το θέμα που δόθηκε για ανάπτυξη στους υποψήφιους των πανελληνίων εξετάσεων στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας ήταν το ακόλουθο:
"Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σ’ αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν".
Όσο ενδιαφέρον και αν είναι το συγκεκριμένο θέμα, έχει μέσα του μια άποψη διαχρονικής κοινοτοπίας: ...πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση... Η συγκεκριμένη διατύπωση θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο. Πάντα η κοινή αντίληψη θεωρεί τους νέους απομακρυσμένους από κάθε είδους παράδοση. Αν συνέβαινε όμως αυτό, παραδόσεις δε θα υπήρχαν. Οι κατά καιρούς καταστροφικές νέες γενιές θα τις είχαν εξαφανίσει.
Οι παραδόσεις φαίνονται ότι υπόκεινται και αυτές σε ιδιότυπους νόμους φυσικής επιλογής. Όταν είναι δυναμικές, ζωντανές και ποιοτικές, δεν έχουν ανάγκη κανενός μέτρου και καμιάς στήριξης. Όταν παύουν πια να αφορούν τις κοινωνίες και ο ρόλος τους δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του θυμικού τους και της πραγματικότητας, τότε σιγά σιγά φθίνουν και πιθανώς να χάνονται στη λήθη του χρόνου.
Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα. Οι δικτατορίες της ανατολικής Ευρώπης είχαν δια νόμου απαγορεύσει τη θρησκεία. Μισός και πλέον όμως αιώνας απαγόρευσης δε στάθηκε ικανός να μεταβάλλει το θρησκευτικό συναίσθημα των λαών. Με την πτώση των καθεστώτων, οι πολίτες αυτών των χωρών ξαναγύρισαν στα πιστεύω τους και στις εκκλησίες τους. Η θρησκευτική τους παράδοση ήταν προφανώς ισχυρότερη από μια επιβαλλόμενη πολιτική ιδεολογία. Στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός προσπάθησε με τις Δελφικές Γιορτές να αναβιώσει το αρχαιοελληνικό πνεύμα. Το νεκρό πνεύμα προφανώς δεν αναστήθηκε και η προσπάθεια απέτυχε. Οι παραδόσεις λοιπόν, ούτε καταργούνται, ούτε επιβάλλονται με το ζόρι.
Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερη ευχάριστη εντύπωση προκαλεί η δυναμική της δημοτικής μουσικής. Τα παραδοσιακά ωδεία είναι γεμάτα σπουδαστές, τα cd δεξιοτεχνών παραδοσιακών οργάνων πουλάνε όσο ποτέ και οι συναυλίες τους έχουν αξιοσημείωτη επιτυχία. Χαρακτηριστικές είναι οι συνεργασίες του Πετρολούκα Χαλκιά με Ινδούς οργανοπαίχτες. Παρ όλη τη δυσκολία των ακουσμάτων, οι συναυλίες ήταν sold out και τα cd που κυκλοφόρησαν εξαντλήθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από νέους ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό προφανώς δεν είναι τυχαίο. Τα παραδοσιακά μας μουσικά ηχοχρώματα θεωρούνται και από ξένους ειδικούς υψηλότατης αισθητικής και οι αυτοσχεδιασμοί μεγάλων μας οργανοπαικτών (Κόρος, Πετρολούκας, Σαραγούδας) συγκρίνονται με τους αντίστοιχους παγκοσμίου φήμης μπλουζιστών ή τζαζιστών.
Η παράδοση όταν μιλάει στην ψυχή, έχει δυναμισμό και την ικανότητα να ανανεώνεται δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κυρίως καμιά παγκοσμιοποίηση. Απλώς θα την χρησιμοποιήσει για να βελτιωθεί και να προχωρήσει. Και για να την ανακαλύψουμε δεν είναι ανάγκη να κοιτάμε προς τα πίσω ("όπισθεν ολοταχώς" που έλεγε ο Χριστόδουλος) αλλά δίπλα μας. Συνεχίζει το ταξίδι της με τα όπλα της, χωρίς να έχει ανάγκη από αυτόκλητους προστάτες, που συνήθως είναι κήνσορες ηθικοπλαστικών συντηρητικών μηνυμάτων.

(Στη δεύτερη φωτογραφία αριστερά, ο τεράστιος Αχιλλέας Χαλκιάς).

ΕΚΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑ

Πόσο απέχει η χαρά από τη λύπη, η έκσταση από την τραγωδία. Αν ο Τέρι έβαζε το πέναλτι θα ήταν ο ήρωας, ο άνθρωπος που έσωσε την ομάδα του στην παράταση, ο μεγάλος αρχηγός που με την ψυχραιμία του έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Η μπάλα όμως πήγε στο δοκάρι και το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά το σήκωσε ο παρά κάτι μοιραίος Ρονάλντο. Το ποδόσφαιρο πολλές φορές μοιάζει με θεατρικό έργο με κάθε λογής ήρωα. Και όσο πιο συγκλονιστικό είναι το φινάλε του, τόσο πιο δημοφιλές και οικουμενικό γίνεται.

ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ...

Ένα από τα πιο ευχάριστα ξαφνιάσματα που έχω νιώσει, ήταν όταν διάβασα για πρώτη φορά ποιήματα της Χριστίνας Πασχάλη. Τη Χριστίνα τη γνωρίζω από μικρό κοριτσάκι (όχι ότι έχει μεγαλώσει), ήταν συμμαθήτρια της μικρής μου αδερφής. Άνθρωπος της δράσης, της περιπέτειας, του αθλητισμού και πολυταξιδεμένη, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι έκρυβε μέσα της τόσο σκληρούς προβληματισμούς και τόσο ακριβές ευαισθησίες. Διαβάζοντας την ποιητική της συλλογή "Ανάγλυφες Λέξεις", διαπιστώνει κανείς αβίαστα τον αριστοτεχνικό και κυρίως σύγχρονο και ελκυστικό τρόπο ποιητικής έκφρασης αυτών των συναισθημάτων. Ο Παλαμάς έλεγε ότι "ποίηση δεν είναι τίποτα άλλο, παρά συμπύκνωση". Αυτή η συμπύκνωση με σύγχρονο λόγο είναι το ζητούμενο για κάθε ποιητή. Και η Χριστίνα το καταφέρνει άριστα. Ποιήματά της μπορείτε να διαβάσετε στο blog της: http://www.poetry-christina.blogspot.com/.

Κάτι που αξίζει τον κόπο να επισημάνουμε, είναι ότι τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά γράμματα αρχίζει να κυριαρχεί το γυναικείο στοιχείο. Στη λογοτεχνία η Ομηρόλη, η Τριανταφύλλου και η Σωτηροπούλου συνδυάζουν την ποιότητα με την εμπορικότητα, ενώ στον χώρο της ποίησης η θέση της κορυφής του σύγχρονου "Παρνασσού" ανήκει αναμφίβολα στην Κική Δημουλά. Ίσως οι καιροί μας έχουν ανάγκη περισσότερο τη θηλυκή ευαισθησία.

Όταν όμως η ποίηση αναφέρεται και στην επικαιρότητα, τότε αποκτά και τη συνιστώσα της δυναμικής. Το ποίημα της Χριστίνας που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή τις πρόσφατες περιπτώσεις ντόπινγκ. Απολαύστε το:

Μοναχό πούπουλο στους ανέμους

Ο ύμνος μου

Αιωρείται στη διαπασών στο μυαλό μου

Μα σε μένα Δε φτάνει

Όσο κι αν η ένταση

Τον κόσμο τρελάνει

Κάθε μου παρένδυτη νίκη

Ένας μικρός θάνατος

Έτσι ηδονικά

Για να γελά

Ο μόνος εξ’ ορισμού αθάνατος.

Μα δεν υπάρχουν προθέσεις

Μόνο βασανιστικές υποθέσεις

Ούτε γεγονότα

Μόνο ερμηνείες

Δαφνοστεφανωμένων ονείρων βουβές συρτές κηδείες.

Στη σκλαβιά της φθοράς το σώμα αλαλάζει

Αφιέρωμα στο βωμό της ελευθερίας

Μια αυτοκρατορία συναισθημάτων που παρακμάζει.

Καθώς πασχίζεις να φουχτώσεις τη σκιά του παρόντος.

Στο κενό σπάνε όλα τα ερωτηματικά πλεύσης

Στο τίποτα χάνονται ερωτικά μαραθώνια πλέγματα.

Βουβές νευρικές συσπάσεις

Γεννούν νεκρά κύματα.

Όσες φορές κι αν πουληθώ

Ποτέ Δε θα σ’ αγοράσω…

Μονάχα σα μεμβράνη θα δοθώ.

Η νίκη αυτή, τιμή δεν έχει

Τιμή δεν έχει τούτη η ηδονή

Μόνο τίμημα.

(Στη φωτογραφία αριστερά η Χριστίνα, δεξιά η Δήμητρα).

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Αντιγράφω από ΤΑ ΝΕΑ της Τετάρτης 14/05 τις οδηγίες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ προς τα στελέχη της για τις φοιτητικές εκλογές:

"επιδιώκουμε πάνω από την κάλπη να βρίσκεται εκπρόσωπος της ΔΑΠ που θα μονογράφει τους φακέλους. Αν αυτό δε γίνει, ο εκπρόσωπος της ΔΑΠ πρέπει να αναλάβει το σφράγισμα των φακέλων. Επίσης, εφόσον είναι εφικτό και δε γίνεται αντιληπτό από άλλες παρατάξεις, καλό είναι να αποφύγουμε διακριτικά τη μονογραφή φακέλων που σίγουρα περιέχουν ψηφοδέλτιο άλλης παράταξης, ώστε αν είναι δυνατόν να ακυρωθούν στην καταμέτρηση. Καλό είναι την καταμέτρηση να την αναλάβει εκπρόσωπός μας, ώστε να μην σκίζονται ψηφοδέλτια κατά το άνοιγμα του φακέλου. Εννοείται ότι μπορούμε διακριτικά να κάνουμε κάτι τέτοιο στα ψηφοδέλτια των άλλων παρατάξεων (κυρίως της ΠΑΣΠ)"!!!

Εδώ και χρόνια πιστεύω ότι μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις στη ζωή ενός νέου ανθρώπου είναι αυτά που συναντά στα πανεπιστήμια. Επιτρέψτε μου μια προσωπική εμπειρία: έδινα δερματολογία και δίπλα μου κάθισε συμφοιτητής μου υψηλότατο τότε στέλεχος της ΔΑΠ. Ως συνήθως ήταν αδιάβαστος και μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Αφού τελείωσα με τις δικές μου ερωτήσεις, άρχισα να του υπαγορεύω τις δικές του. Στη δεύτερη ερώτηση μου λέει πως βαρέθηκε και φεύγει. Είχε γράψει μιάμιση ερώτηση. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ο βαθμός του ήταν ολοστρόγγυλο δεκαράκι.

Η οδηγία της ΔΑΠ δεν με εκπλήσσει, αποτελεί την κορυφή ενός παγόβουνου. Δε θα με εξέπληττε επίσης αν την εξέδιδε οποιαδήποτε άλλη παράταξη. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι τα κόμματα προσδοκούν το φοιτητικό κίνημα να αποτελέσει τη δεξαμενή των νέων στελεχών τους. Ίσως για αυτό ο κόσμος προτιμά να βλέπει ακόμη τον Κακλαμάνη, τον Έβερτ και τον Πάγκαλο. Μιας και συμπληρώνουμε 40 χρόνια από το Μάη του 68 το συμπέρασμα είναι ένα: οι φοιτητές τότε διαδήλωναν για να αλλάξουν τα πάντα. Τώρα κάνουν το ίδιο για να μην αλλάξει τίποτα.

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

Όπως διάβασα στο http://www.kostastzikas.blogspot.com/, η ΕΡΤ σταμάτησε τη συνεργασία της με το δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου. Είναι περιττό νομίζω να αναφέρουμε ότι το "Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα" και η "Θεματική Βραδιά" ήταν μικρά τηλεοπτικά αριστουργήματα Για να πληροφορηθείτε περισσότερα, επισκεφθείτε το site του δημοσιογράφου, στη διεύθυνση http://www.rwf.gr/.

Ένα σχόλιο μόνο θα ήθελα να κάνω: η ΕΡΤ μια χαρά συνεχίζει το δικό της μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Μπορεί ακόμη να αλλάξει και το όνομά της, να το κάνει ας πούμε ΥΕΝΕΔ.

ΕΞΩ ΟΙ ΒΕΛΓΟΙ!

Το 2005 στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι μέσα σε ένα χρόνο θα έχει δρομολογηθεί η πώληση της Ολυμπιακής. Τρία χρόνια μετά δεν έχει γίνει καμία πρόοδος προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντιθέτως, πωλείται ο ΟΤΕ, αφού όμως προηγήθηκε μια σκανδαλώδης εθελούσια έξοδος εργαζομένων και η με ύποπτες μεθοδεύσεις εξαγορά της εταιρίας"Γερμανός". Μια φιλελεύθερη κεντροδεξιά, θα άρχιζε από το προφανές. Η λαϊκή δεξιά που μας κυβερνά διαλέγει την εύκολη λύση της πώλησης μιας κερδοφόρου εταιρίας, για να συντηρήσει τη μυθολογία των δήθεν μεταρρυθμίσεων.

Η αντίδραση όμως των συνδικαλιστών στην συγκεκριμένη πώληση είναι τόσο αναχρονιστική, που ακόμη και αυτή η σκανδαλώδης πώληση καθίσταται "συμπαθής". Η επιχειρηματολογία με όρους των δεκαετιών του 70 και του 80 ελάχιστα μπορεί πλέον να πείσει. Όταν μάλιστα η γελοιότητα και η γραφικότητα κάνουν την εμφάνισή τους, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Στη διαδήλωση έξω από τη Βουλή οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ πήραν μια γερμανική σημαία, ζωγράφισαν πάνω της ένα αγκυλωτό σταυρό και την έκαψαν. Το να ανασύρεις ναζιστικές μνήμες γιατί η δικιά σου κυβέρνηση ξεπουλά μια κρατική επιχείρηση είναι τουλάχιστον γραφικό. Εμείς τους πουλάμε, αυτοί απλώς αγοράζουν. Το να μπερδεύεις τις σημαίες και αντί να κάψεις της Γερμανίας, να καις αυτή του Βελγίου είναι το λιγότερο κωμικό.

Ο συνδικαλισμός είναι τόσο απαραίτητος, όσο και η Δημοκρατία. Αποτελεί τροφή της και αρωγό της. Όσο όμως δεν εκσυγχρονίζει τα μηνύματά του και τα μέσα διεκδίκησης θα είναι αναποτελεσματικός και με κακή έξωθεν μαρτυρία. Και αυτό δεν το θέλει κανείς.

(Αριστερά η σημαία του Βελγίου και δεξιά της Γερμανίας)

"ΜΑ ΕΤΟΥΤΗ Η ΘΗΤΕΙΑ..."

Στις 30/4 ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι εξετάζεται σοβαρά το ενδεχόμενο της υποχρεωτικής στράτευσης από τα 18. Μετά τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν από κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη σύγχρονη λογική, ανέβασε το όριο στα 20 με 21, δηλαδή κατά τη διάρκεια των σπουδών. Επεσήμανε δε, ότι αν δεν υπάρχει ευρύτερη συναίνεση, το μέτρο δεν πρόκειται να εφαρμοστεί.

Δύο παρατηρήσεις:

• Διαβάζοντας το βιογραφικό του κ. Μεϊμαράκη από το site του, διαπιστώνουμε ότι είναι πτυχιούχος της Νομικής Αθηνών, της Σχολής Πολιτικών Επιστημών και του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου, με ειδίκευση στα φορολογικά και διατριβή στα εκλογικά συστήματα. Οι επιδόσεις του είναι πράγματι αξιοζήλευτες και του αξίζουν ειλικρινά συγχαρητήρια. Θα μπορούσε όμως να τις πετύχει αν στα 21 διέκοπτε τις σπουδές του για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα; Πολύ δύσκολα. Τα κατάφερε γιατί στρατεύτηκε στα 29 του και πολύ καλά έκανε.


• Είναι δυνατόν να αλλάζει για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα την άποψή του ένας υπουργός μέσα σε 5 ημέρες και μάλιστα να αναφέρει πως δεν είναι απαραίτητο, αν υπάρχουν αντιδράσεις, να γίνει καμία αλλαγή; Αυτό δείχνει απλώς έλλειψη σχεδιασμού και συγκεκριμένης πολιτικής. Όπως ακριβώς σχεδιασμός δεν υπήρχε και στην προεκλογική δέσμευση ότι η θητεία θα μειωθεί στους 6 μήνες (πράγμα το οποίο φυσικά δεν έγινε).

Ένας ευέλικτος επαγγελματικός στρατός, όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες, είναι μονόδρομος. Άλλωστε, όπως αναφέρει και σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή ο Πάσχος Μανδραβέλης:

"η θητεία των κληρωτών δεν προσφέρει πλέον τίποτε στην αμυντική ικανότητα της χώρας. Απλώς χρησιμεύει ως δωρεάν εργατική δύναμη σε ένα κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος μάλιστα δεν παράγει πλέον κανένα κοινωφελές έργο, όπως για παράδειγμα αυτό που κάποτε έκανε η ΜΟΜΑ. Η μετά την εκπαίδευση υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι χρήσιμη μόνο για να διαιωνίζεται ένας παρασιτικός μηχανισμός, ο οποίος σημειωτέον παράγει χαμηλού τύπου διαφθορά όπως ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις για αξιωματικούς κάθε βαθμίδας".

Και δεν απέχει πολύ από την αλήθεια.

Α1!!!

Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, ο τοπικός ΑΣΤ του χρόνου θα παίζει στην Α1, με ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΡΗ, κ.λ.π. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί αναμφίβολα δικαίωση γενεών τρικαλινών που έχουν ασχοληθεί με το άθλημα. Τα Τρίκαλα από τη δεκαετία του 80 και μετά έχουν βγάλει αρκετούς μπασκετμπολίστες. Αρχηγός της ομάδας των παίδων που κατέκτησε το πανευρωπαϊκό το 89 ήταν ο Γιώρας, ο Μυλωνάς έκανε μεγάλη καριέρα στην μεγάλη ομάδα του Περιστερίου και ήταν μέλος της Εθνικής που το 1994 ήρθε 4η στο παγκόσμιο του Καναδά και η πορεία του Ρεντζιά ακόμα και μέχρι το ΝΒΑ είναι σε όλους γνωστή. Αξέχαστη παραμένει επίσης και η παγκόσμια επιτυχία του 4ου Λυκείου το 1993, με παίχτες όπως ο Πλιάκος και ο Ρεντζιάς. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι αθλητές αυτοί προέκυψαν μέσα από τις μικρές ομάδες των συλλόγων και κυρίως από το μεράκι του πρύτανη του τοπικού μπάσκετ, του καθηγητή Πολυγένη. Στις επιτυχίες λοιπόν, καλό είναι να μην ξεχνάμε τους σκαπανείς του αθλήματος, που έκαναν πράξη τα δικά μας λογύδρια για στροφή των νέων στον αθλητισμό. Ο σεβασμός μας τουλάχιστον τους αξίζει. ( Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το http://www.fatsimare.gr/).

Υ.Γ. Για μένα πάντως, το πρότυπο του τρικαλινού μπασκετμπολίστα ήταν, είναι και θα είναι ο Σπύρος ο Μπακλάκος!

ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΛΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ (ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ Ν.Σ.)

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
ΘΕΜΑ: ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΛΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι σε όλους μας κατανοητό, ότι ένα από τα βασικά συγκριτικά πλεονεκτήματα του νομού μας είναι οι φυσικές του ομορφιές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι εκτός από την καταλυτική παρουσία των Μετεώρων, πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών σε όλη τη διάρκεια του έτους αποτελεί ο ορεινός μας όγκος, που το φυσικό του τοπίο χαρακτηρίζεται εξαιρετικής καλλονής.
Ο νομός Τρικάλων επίσης, κυρίως λόγω της γεωγραφικής του θέσης, θα αποτελέσει σύντομα βασικό κόμβο, σημαντικών για τη χώρα μας οδικών αξόνων (Εγνατία, Ε-65, επέκταση σιδηροδρομικού δικτύου). Έτσι, καθίσταται επίκαιρος και αναγκαίος, ο καθορισμός του τρόπου λήψης των αδρανών υλικών, που είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωση αυτών των έργων. Η έλλειψη καθορισμένων περιοχών στο νομό ως λατομικές ζώνες, επιφέρει μια σειρά δυσμενών αποτελεσμάτων, όπως:
Τη δημιουργία λατομείου για κάθε έργο ξεχωριστά, γεγονός που δημιουργεί πληγές σε πολλές περιοχές του νομού. Ιδιαίτερα δε στον ορεινό όγκο, το θέαμα είναι δυσάρεστο και αποκρουστικό.
Τη χρησιμοποίηση υποβαθμισμένης ποιότητας υλικών, κάτω από την πίεση των χρονοδιαγραμμάτων.
Τον πλημμελή έλεγχο του τρόπου λειτουργίας αυτών των λατομείων .
Την παράνομη λήψη αδρανών υλικών από τις όχθες ποταμών.
Την επιβάρυνση της υγείας των πολιτών της κάθε περιοχής.
Την υποβάθμιση του συνολικού τουριστικού προϊόντος.
Η Αυτοδιοικητική Ενότητα θεωρεί πως ο καθορισμός λατομικών ζωνών είναι κρίσιμος και φυσικά εξαιρετικά αναγκαίος . Η προστασία της βιοποικιλότητας και η ορθολογική διαχείριση των φυσικών πόρων είναι ικανή και συνάμα αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη του νομού. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, οι λατομικές περιοχές σε κάθε νομό καθορίζονται εντός πέντε (5) ετών με απόφαση του αρμόδιου νομάρχη, κατόπιν αιτιολογημένης γνώμης του νομαρχιακού συμβουλίου. Η παρούσα νομαρχιακή αρχή έχει ήδη καθυστερήσει απελπιστικά στη διαχείριση του συγκεκριμένου θέματος και η συζήτηση του στο νομαρχιακό συμβούλιο καθίσταται εκ των πραγμάτων επιτακτική.