ΣΤΑΣΗ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτόν τον καιρό βγαίνει στις αίθουσες η τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο γνωστός σκηνοθέτης είναι από τα πιο συζητημένα πρόσωπα τα τελευταία 40 χρόνια στο χώρο της τέχνης. Το ιδιαίτερο στυλ των ταινιών του έχει ορισμένους θαυμαστές, αλλά και πολλούς επικριτές.
Είναι γεγονός ότι οι ταινίες του "Τεό" δεν είναι από τις πιο "εύκολες". Για χρόνια η θεματογραφία τους ήταν πολιτική και απαιτούσαν γνώση για την ιστορία της αριστεράς στη χώρα για να γίνουν κατανοητές. Αλλά στη πλειοψηφία τους παραμένουν έργα κυρίως υψηλότατης κινηματογραφικής αισθητικής. Η λιτότητα της "Αναπαράστασης", ο συγκλονιστικός διάλογος του Κατράκη με τον Παπαγιαννόπουλο στο "Ταξίδι στα Κύθηρα", ο γάμος στο "Μετέωρο βήμα του Πελαργού", η προτομή του Λένιν που ταξιδεύει στο "Βλέμμα του Οδυσσέα" και η συγκλονιστική μουσική της Ελένης Καραίνδρου στις περισσότερες αποτελούν αναμφίβολα αξεπέραστα καλλιτεχνικά διαμάντια.
Για τον περισσότερο κόσμο ο Αγγελόπουλος είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης που κάνει ακαταλαβίστικες ταινίες με αργά πλάνα. Η κριτική τους πολλές φορές φτάνει στα όρια του ανέκδοτου. Αλήθεια, πόσοι από αυτούς έχουν δει κάποια ταινία του; (Ποιος ξεχνάει τον αείμνηστο Καντιώτη που τον είχε αφορίσει χωρίς να δει καν το "Μετέωρο Βήμα"). Μια από τις δυνάμεις της τέχνης είναι να προκαλεί συζητήσεις, διαφωνίες και το αισθητικό αποτέλεσμα να μην είναι αποδεκτό από όλους. Αρκεί η γνώμη του καθενός να στηρίζεται σε αντικειμενική προσωπική κρίση και όχι σε μηρυκασμό καθιερωμένων κλισέ.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Αγγελόπουλος είναι ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης. Ο Φρέντυ Γερμανός πριν από 22 χρόνια είχε γράψει ότι "ο ελληνικός κινηματογράφος είναι σαν χαλασμένο λεωφορείο: έχει σταματήσει για χρόνια στη στάση Αγγελόπουλου". Και μάλλον κανείς δεν το έχει βάλει ακόμη μπροστά.

ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

Το βασικό στοιχείο κάθε βαρετού λόγου ή συνέντευξης είναι η κοινοτοπία Η εντελώς κοινή και απολύτως αναμενόμενη άποψη που δεν κομίζει τίποτα καινούργιο και κινείται συνήθως από την ασημαντότητα έως τη μετριότητα. Δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων που αναμασούν συνεχώς κοινοτοπίες είναι οι πολιτικοί και οι αθλητές. Συνήθως, καταφεύγουν σε αυτές γιατί δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν το κοινό τους, είτε κομματικό ή οπαδικό είναι αυτό. Ο κόσμος δικαιολογημένα δηλώνει ότι βαριέται τα ίδια και τα ίδια και περιμένει να ακούσει κάτι που θα του κάνει εντύπωση. Τι γίνεται όμως όταν αυτό γίνει πράξη; Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ή έστω να ακούσουμε αιρετικές απόψεις ή απλώς διαφορετικές φωνές;

Ας πάρουμε δύο παραδείγματα: το πρώτο από την πολιτική και το δεύτερο από το ποδόσφαιρο.

Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός εκλέχτηκε στις τελευταίες εκλογές βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος του, το στυλ του και οι απόψεις του δε θυμίζουν με τίποτα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για το πως πρέπει να είναι ένα μέλος του κοινοβουλίου. Μιλάει όπως μιλούσε πάντα και με τον τρόπο που είχε πάντα. Διαβάζοντας διάφορες απόψεις σε Blogs και εφημερίδες, κατακρίνεται έντονα όχι για τις απόψεις του, οι οποίες είναι όντως αιρετικές και για κάποιους προκλητικές, αλλά για το αν είναι δυνατόν ένας βουλευτής να μιλάει με αυτόν τον τρόπο (σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή).
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Μάντζιος έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη που δεν βγάζει κανέναν οπαδισμό, μιλάει ειλικρινά και μάλιστα αναφέρει ότι βάζει πάνω απ' όλα ένα καλό συμβόλαιο παρά την ομάδα στην οποία αγωνίζεται. Στις εκπομπές των αθλητικών σταθμών οι οπαδοί που τηλεφωνούν δηλώνουν άναυδοι. Αν έχεις συνηθίσει βέβαια να ακούς ότι πατέρας μας είναι ο πρόεδρος και θρησκεία μας η ομάδα, φυσιολογικό είναι να αντιδράς.
Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε με αυτά που λένε ή όχι, οι αιρετικοί είναι απαραίτητοι. Εκτός βέβαια αν προτιμάμε να μας θρέφει η πλήξη. Είναι πιο ασφαλής αλλά παχαίνει. Πνευματικά.

ΑΒΡΑΜΟ 2

Την περασμένη εβδομάδα οι νοσοκομειακοί γιατροί ήταν έτοιμοι να καταθέσουν εφημερίες μέχρι στις 10/2 λόγω της καθυστέρησης της κατάθεσης στη βουλή του νομοσχεδίου που επικυρώνει την κλαδική σύμβαση που συμφωνήθηκε με τον Υπουργό. Την Πέμπτη το βράδυ ανακοινώθηκε ότι το νομοσχέδιο κατατίθεται. Προσωπικά, εκτός από τη χαρά των θετικών αλλαγών που επιφέρει, αισθάνθηκα μια τύψη, καθώς την προηγούμενη είχα γράψει το προηγούμενο post που ήταν ιδιαίτερα επικριτικό για τον αγλαό Υπουργό. Όμως όχι. Δεν θα ήταν δυνατό αυτή η τεράστια πολιτική προσωπικότητα που λέγεται Αβραμόπουλος να με απογοητεύσει. Το νομοσχέδιο που κατέθεσε ήταν διαφορετικό σε σχέση με την κλαδική σύμβαση που υπέγραψε μπροστά μάλιστα στις κάμερες! Οι αυξήσεις είναι αρκετά ψαλιδισμένες και σε πολλά σημεία άλλα συμφωνήθηκαν και άλλα κατατέθηκαν.
Ο ιατρικός κόσμος είναι έξαλλος και αισθάνεται βαθιά προσβολή από το χουνέρι που του επιφύλαξε ο και επαναστάτης ποπολάρος τελευταία Υπουργός. Τον χαρακτηρίζουν ασυνεπή, πολιτικό απατεώνα και πολλά ακόμα που δε γράφονται. Είναι όμως βέβαιο πως κάνουν λάθος. Ο παμμέγιστος Υπουργός είναι συνεπέστατος και σταθερότατος σε αυτό που κάνει χρόνια τώρα: στην αμοραλιστική και χωρίς πολιτικούς κανόνες αριστοτεχνική διαχείριση του απόλυτου πολιτικού του τίποτα. Ως προς τι λοιπόν οι φωνές;
Άντε και Πρωθυπουργός...

ΑΒΡΑΜΟ...

Ο κ. Αβραμόπουλος κατέχει ένα ξεχωριστό ρεκόρ: είναι ο πρώτος που ίδρυσε κόμμα λόγω των δημοσκοπήσεων και το διέλυσε επίσης εξαιτίας των δημοσκοπήσεων. Στο σύντομο βίο του ως αρχηγός κόμματος αναφερόταν στις άλλες παρατάξεις με την έκφραση "τα παλαιά κόμματα". Ο ίδιος όμως εφαρμόζει σήμερα τις πιο παλιές και ξεπερασμένες μεθόδους πολιτικάντικης τακτικής.

Εδώ και δύο μήνες έχει υπογραφεί η κλαδική σύμβαση των νοσοκομειακών γιατρών και του υπουργείου. Αυτό έγινε λόγω της πίεσης της Ε.Ε. και της κινητοποίησης των γιατρών. Από τότε ο υπουργός υπόσχεται κάθε φορά ότι το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί την επόμενη εβδομάδα. Για μια στιγμή ο ανασχηματισμός φάνηκε να του δίνει μια λύση φυγής, αλλά ο Καραμανλής του την έκανε κρατώντας τον στο υπουργείο. Από τότε οι εβδομάδες αναβολής συνεχίζονται, θυμίζοντας τα ξεκινήματα δίαιτας και γυμναστηρίου 'από Δευτέρα". Χθες ανέφερε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι το νομοσχέδιο "θα ψηφιστεί συμπτωματικά σήμερα" αλλά φαίνεται πως για τον υπουργό ο χρόνος είναι μια ιδιαίτερα σχετική και διασταλτική έννοια.

Από την επόμενη Τρίτη τα νοσοκομεία, αν δεν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα πάψουν να εφημερεύουν. Το θέμα δεν είναι μόνο η ανεπάρκεια ενός υπουργού, αλλά η άνεση με την οποία εμπαίζει έναν κλάδο και κατά συνέπεια τον κόσμο. Ίσως να είναι κουρασμένος από την κούρσα της διαδοχής στην οποία επιδίδεται καθημερινά. Ίσως έχει βάλει στόχο να δικαιώσει με καθυστέρηση 15 ετών τον Πάγκαλο. Ποιος ξέρει...