ΡΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Τι μπαλάρα ήταν αυτή! Και αυτός ο Ντιόγο μεγάλη κλάση. Τελικά είτε Έλληνας είσαι είτε αλλοδαπός, χωρίς τη μάνα εδώ δεν πας πουθενά. Από τον μπαμπά Χούτο στη μαμά Ντιόγο η απόσταση είναι τεράστια.
(Ελπίζω Kwtse να γράψεις κάτι μετά από τέτοιο θρίαμβο. Αναμένουμε...)

ΝΟΜΑΡΧΙΑΔΗΣ

Έχει κερδίσει με το σπαθί του την πανελλήνια αναγνωρισιμότητα: είναι ο Εθνικός μας Νομάρχης. Άλλοτε ως Ζορό, άλλωτε ως βλάχος, ως ποδοσφαιριστής, ως ότι του καπνίσει γενικώς προσφέρει άφθονο γέλιο και χαρά στο φιλοθέαμον κοινό, καθώς και πιασάρικα θέματα στα δελτία ειδήσεων. Αυτή είναι η κωμική του διάσταση. Υπάρχει όμως και η περισσότερο πολιτική: αδυνατεί να κάνει διάλογο, πετάει επικοινωνιακές πομφόλυγες μεγαλομανιακού περιεχομένου όταν ζορίζεται και πάνω απ' όλα το παίζει λαϊκό παιδί, υπερπατριώτης και βαρύς άντρας. Τόσο βαρύς που μετά από κάθε του εμφάνιση οι καθαρίστριες των στούντιο σφουγγαρίζουν το γεμάτο τεστοστερόνη πάτωμα.
Το αντριλίκι όμως δε θέλει λόγια, αλλά πράξεις. Στην υπόθεση του βατοπεδίου ο νομάρχης είναι στριμωγμένος και προσπαθεί με κάθε τρόπο να διώξει από πάνω του και την παραμικρή υποψία ευθύνης. Ο τρόπος που το κάνει όμως είναι ο πλέον άνανδρος. Ο μέγας πατριώτης δεν διστάζει να χωρίσει την Ελλάδα σε βόρειους και νότιους λέγοντας πως τον κυνηγάει η παράγκα των Αθηνών. Τρεις φαγούρες έχουν οι Αθηναίοι, η μια είναι να ξεφορτωθούν τον Ψωμιάδη. Ίσα ίσα, που βλέποντάς τον, απλώς θεωρούν πως επιβεβαιώνουν και αυτοί διάφορα ανόητα συμπλέγματα ανωτερότητας που διάφοροι αμαθείς μηρυκάζουν.

ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ

Είναι σκέτη κοινοτυπία να πω πως τα χρόνια περνούν γρήγορα. Θα το πω όμως. Πάνε ήδη 10 χρόνια από τότε που φοιτούσα στο 6ο έτος της Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Είναι το έτος των κλινικών, εκεί που δείχνει ο καθένας τα πρώτα σημάδια της αποτελεσματικότητας του αποθέματος της γνώσης του και εκεί που εν τέλει φαίνεται και η ικανότητα του κάθε φοιτητή.
Ένα από τα αστέρια της σχολής ήταν ο Χ. Πανέξυπνος άνθρωπος, ιδιαίτερα μορφωμένος, τυπικότατος στις υποχρεώσεις του και άριστος φοιτητής. Με ταπεινή καταγωγή και σεμνή πορεία σε όλα τα έτη. (Δεν ήταν ανάγκη δηλαδή να του πει ο Καραμανλής πως να φέρεται). Ήταν από αυτούς που θα περίμενες σε μια χώρα ίσων ευκαιριών και αισθήματος δικαίου να ακολουθήσει Ακαδημαϊκή καριέρα. Το άξιζε άλλωστε απόλυτα.
Τα πρώτα χρόνια τα λέγαμε αραιά. Τελευταία είχαμε χαθεί. Πριν από κάποιους μήνες όμως με ανακάλυψε στο facebook. Έμαθα λοιπόν πως είναι μια χαρά και έχει ανοίξει ιατρείο σε παραμεθόρια περιοχή στη βόρεια Ελλάδα. Την ίδια ώρα όμως μαθαίνω ότι πρώην συμφοιτητές μας, τέκνα καθηγητών του Πανεπιστημίου ή μέλη φοιτητικών νεολαιών, που δεν έφταναν ούτε τον ίσκιο του Χ. κάνουν τα διδακτορικά τους και ετοιμάζουν το λαμπρό τους μέλλον.
Από τη μια πλευρά θα μπορούσε να πει κάποιος πως μακάρι κάθε απομακρυσμένη περιοχή να είχε την ευλογία ενός γιατρού σαν τον Χ. Από την άλλη όμως αυτή η κατάσταση προκαλεί μόνο οργή και αηδία. Ποιος θα μορφώσει στα ευαγή μας ιδρύματα τις επόμενες γενεές γιατρών; Ας μην το σκέφτομαι καλύτερα.
Βοήθειά σας…

(Για να μην διαμαρτύρεσαι όταν καθυστερώ να γράψω...)