ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ"

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: "Η οικογένεια και η έγκαιρη διάγνωση βοηθούν σημαντικά"

Αρθρογράφος: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ

Η κατάθλιψη, ως ψυχικό νόσημα, είναι ένα επίκαιρο θέμα που απασχολεί πολύ την Ελληνική κοινωνία, κυρίως από τότε που η οικονομική κρίση άρχισε να μαστίζει τη χώρα μας. Πόσο εύκολα όμως οι πάσχοντες επισκέπτονται τον ψυχίατρο και πόσο μπορεί να βοηθήσει η οικογένεια, ώστε να ξεπεραστούν τέτοια προβλήματα; Ένα επίσης σημαντικό πρόβλημα, ιδιαίτερα της Ελληνικής επαρχίας, είναι ο αλκοολισμός. Μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να βοηθήσει ένας ειδικός; Σε αυτά και σε άλλα σημαντικά θέματα μας απαντά σήμερα ο Ψυχίατρος Αχιλλέας Οικονόμου, ο οποίος είναι και Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ειδικευομένων Ψυχιάτρων. Μεταξύ άλλων, τονίζει ότι το εκπαιδευτικό επίπεδο του έλληνα ψυχίατρου είναι υψηλότατο και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν συνάδελφό του άλλης χώρας, ενώ αναφέρεται και στο θέμα που προέκυψε τελευταία με τις μεταρρυθμίσεις στον τομέας τής Ψυχικής Υγείας. Κύριε Οικονόμου, έχει επιπτώσεις η οικονομική κρίση στην ψυχική υγεία τού πολίτη; Αναμφίβολα ναι. Είναι πλέον στατιστικά τεκμηριωμένο ότι υπάρχει αύξηση των περιστατικών κατάθλιψης και της επακόλουθης από αυτήν αυτοκτονικότητας. Αν θέλαμε να επικεντρωθούμε σε ένα στοιχείο της κρίσης που επιδρά καταλυτικά στην ψυχική ισορροπία, αυτό είναι η ανεργία. Ο άνεργος, δεν υφίσταται μόνο τις συνέπειες της οικονομικής του δυσπραγίας, αλλά και το πλήγμα τής απώλειας ενός σημαντικού ρόλου στη ζωή του, αυτόν της εργασίας. Η ελάττωση της αυτοεκτίμησης, οι οικονομικές δυσκολίες, οι αρνητικές μελλοντικές προοπτικές, καθώς και η έλλειψη ορισμένες φορές ενός υποστηρικτικού συστήματος (π.χ. οικογένεια) μπορούν να πυροδοτήσουν σε ορισμένες περιπτώσεις την έναρξη ενός καταθλιπτικού επεισοδίου. Η δομή και η λειτουργία της Ελληνικής οικογένειας βοηθά σε αυτές τις περιπτώσεις; Τα χαρακτηριστικά της Ελληνικής και γενικότερα της μεσογειακής οικογενειακής δομής σε αυτήν την περίπτωση χαρακτηρίζονται ευεργετικά. Η οικογένεια σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία συνεχίζει να αποτελεί το κύριο υποστηρικτικό σύστημα για κάθε άνθρωπο. Σε άλλες περιπτώσεις οι υπερεμπλοκές που παρατηρούνται μεταξύ των μελών δημιουργούν όντως προβλήματα. Στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης όμως ο ρόλος της οικογένειας είναι εξόχως προστατευτικός. Άνθρωποι με προβλήματα, όπως αυτά που περιγράφετε, επισκέπτονται εύκολα τον ψυχίατρο; Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια η στιγματοποίηση της ψυχιατρικής ειδικότητας αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα στο να ζητά κάποιος εύκολα βοήθεια. Ευτυχώς όμως τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει εμπεδώσει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη ότι η έγκαιρη επίσκεψη στον ειδικό είναι ευεργετική. Όλες οι στατιστικές μελέτες δείχνουν ότι, ιδιαίτερα στην περίπτωση της κατάθλιψης που συζητάμε, η άμεση προσφυγή στον ψυχίατρο, η σωστή λήψη φαρμακευτικής αγωγής και η εφαρμογή ψυχοθεραπείας έχουν υψηλότατα ποσοστά επιτυχίας. Τα γενικότερα χαρακτηριστικά των ψυχικών ασθενειών δεν διαφέρουν από αυτά των άλλων ειδικοτήτων. Ο ρόλος της κληρονομικότητας είναι σημαντικός, το βιολογικό υπόστρωμα υπαρκτό, και όπως πάντα, η πρόληψη και η έγκαιρη έναρξη μιας θεραπείας οδηγούν σε πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Εργαστήκατε δυο χρόνια στο Συμβουλευτικό Σταθμό Αλκοολικών του 18 Άνω. Είναι υψηλά τα ποσοστά του αλκοολισμού στη χώρα μας; Ο αλκοολισμός αποτελεί όντως ένα σημαντικότατο ιατρικό και κοινωνικό θέμα. Τα ποσοστό αλκοολισμού στη χώρα μας δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό σε σχέση με άλλες. Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι, ιδιαίτερα στην επαρχία, υπάρχει σημαντικό πρόβλημα, καθώς από τη μια η καθημερινή χρήση αλκοόλ είναι σε πολλές περιοχές πολιτισμικό στοιχείο και από την άλλη άνθρωποι με πρόβλημα αναζητούν θεραπεία, όταν συνήθως η κατάσταση έχει προχωρήσει. Έχει ενδιαφέρον να πούμε ότι σχεδόν τα μισά τροχαία δυστυχήματα και μεγάλο μέρος εγκληματικών πράξεων είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του αλκοόλ. Και σε αυτήν την περίπτωση η έγκαιρη επίσκεψη στον ειδικό βοηθά σημαντικά. Ποια είναι η άποψή σας για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα; Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση έφερε μερικά πολύ σημαντικά αποτελέσματα, όπως αποασυλοποίηση, αλλαγή τού τρόπου περίθαλψης των χρόνιων πασχόντων, αλλά έμεινε σε μεγάλο βαθμό ημιτελής. Το μεγάλο πρόβλημα όμως στις μέρες μας είναι ότι αποτέλεσε ένα από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης. Τα κονδύλια για την ψυχική υγεία έχουν περικοπεί σε δραματικό βαθμό, με αποτέλεσμα τόσο την οπισθοδρόμηση, όσο και την υπολειτουργία πολλών μονάδων κοινοτικής ψυχιατρικής, που αποτελούν θεμέλιο λίθο οποιασδήποτε ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Αν η οπτική τού υπουργείου συνεχίσει να παραμένει ίδια, δυστυχώς θα επιστρέψουμε σε καταστάσεις που στο παρελθόν προκάλεσαν μόνο ντροπή και οργή. Ως Πρόεδρος των Ελλήνων Ειδικευομένων Ψυχιάτρων εκπροσωπείτε τη χώρα σε διεθνές επίπεδο. Ποια θεωρείτε ότι είναι η θέση τού έλληνα ψυχίατρου, όσον αφορά την εκπαίδευσή του; Το εκπαιδευτικό επίπεδο του έλληνα ψυχίατρου είναι υψηλότατο και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν συνάδελφο άλλης χώρας. Ο Έλληνας ψυχίατρος έχει άριστη θεωρητική κατάρτιση και συνάμα μεγάλη εμπειρία στη διαχείριση περιστατικών. Πρόσφατα διοργανώσαμε διεθνές συνέδριο στο Πόρτο Χέλι με θέμα τις νέες προκλήσεις στην εκπαίδευση των ειδικευομένων ψυχιάτρων στην Ευρώπη. Αποδείχτηκε, ακόμη μια φορά, ότι το επίπεδο της Ελληνικής Ψυχιατρικής συγκρίνεται μόνο με τις πλέον αναπτυγμένες χώρες, γεγονός που μας γεμίζει αυτοπεποίθηση και μας κάνει περήφανους. Επιπρόσθετα, σας αναφέρω ότι η οργανωτική δομή τής Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρίας αποτελεί πρότυπο για πολλές άλλες χώρες. Το βιογραφικό του γιατρού Ο Αχιλλέας Οικονόμου είναι Ψυχίατρος. Γεννήθηκε στο Γερακάρι Καλαμπάκας και μεγάλωσε στην Πύλη και στα Τρίκαλα. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έλαβε την ειδικότητα της Ψυχιατρικής στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Έχει εργαστεί στο Συμβουλευτικό Σταθμό Αλκοολικών του 18 άνω, υπήρξε Ψυχίατρος του Κλιμακίου Μυκόνου της εταιρίας Περιφερειακής Ανάπτυξης Ψυχικής Υγείας και Ιατρός τού Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας. Έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε πολλά διεθνή συνέδρια. Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ειδικευομένων Ψυχιάτρων, εκπροσωπώντας τους συναδέλφους του στο εξωτερικό. Έχει διατελέσει στο παρελθόν Νομαρχιακός Σύμβουλος στον νομό Τρικάλων. Διατηρεί ιδιωτικό ιατρείο στα Τρίκαλα (Άννης Κομνηνής 6). Είναι γιος του Χρήστου Οικονόμου που εργάστηκε επί 25ετία ως Γενικός Ιατρός στο Κέντρο Υγείας Καλαμπάκας.

ΔΥΟ ΤΣΙΓΑΡΑ ΑΙΩΝΕΣ

Το παραπάνω "διάταγμα" βρίσκεται στην είσοδο του εστιατορίου "Οικείο" στο Κολωνάκι. Διαβάζοντάς το διαπιστώνει κανείς ότι εδώ και 166 χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε ένα κατά τη γνώμη μου στοιχειώδες θέμα υγείας αλλά και σεβασμού των άλλων. Αν αντιδρούσαμε σε πιο ουσιαστικά θέματα με το μαζικό και δυναμικό τρόπο που το κάναμε όταν πήγαν να μας στερήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα να καπνίζουμε μπροστά στα μούτρα του άλλου, ίσως τα πράγματα στον "ευλογημένο τούτο τόπο" να ήταν διαφορετικά. Από κάπου θα μπορούσε να γίνει η αρχή. Όπως π.χ. από τα γραφεία των γιατρών στα νοσοκομεία...

ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

   Την προηγούμενη εβδομάδα εκπροσώπησα για δεύτερη φορά τους Έλληνες Ειδικευόμενους Ψυχίατρους στην ετήσια πανευρωπαϊκή συνάντηση που έγινε στο Σορέντο της Ιταλίας. Σκοπός αυτών των φόρουμ είναι η προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των συναδέλφων και η προσπάθεια μιας κοινής εκπαιδευτικής πανευρωπαϊκής κατεύθυνσης.

   Την προτελευταία βραδιά του φόρουμ είθισται να διοργανώνεται ένα πάρτυ όπου κάθε χώρα φέρνει ένα χαρακτηριστικό ποτό της και οι εκπρόσωποί της τραγουδάνε κάποιο τραγούδι ή πιο σπάνια (όπως εμείς) χορεύουν.  

   Στις δυο τελευταίες συναντήσεις, έγινε ένα από τα πιο συγκινητικά  γεγονότα, που πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζε αδύνατο. Οι συνάδελφοι από τις πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες (Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο (πέρυσι) και FYROM (φέτος) τραγούδησαν όλοι μαζί δυνατά, τραγούδια της πρώην ενωμένης χώρας στην οποία γεννήθηκαν. Η συγκίνηση τους ηταν έκδηλη (κάποιοι τραγουδούσαν δακρυσμένοι), γεγονός που μεταδόθηκε σε όλους μας. 

   Προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρέθηκα μπροστα σε αυτές τις σκηνές. Όταν τις φέρνω στο μυαλό μου νιώθω ότι είναι από τα πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ, ούτε την εικόνα τους, ούτε το συναίσθημα που μου χάρισαν.`

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους. Βραδιάζει...
Σεφέρης, Επιφάνεια, 1937
http://www.youtube.com/watch?v=CyTmq1Sfpvk&NR=1

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Για τη σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αγαπημένα μου ποίηματα, του Κρίτωνα Αθανασούλη:

Ταξίδι
Κοίταξε πάνω στο κατάστρωμα
τους αδελφούς μας που γέρασαν
σε μια νύχτα.
Μας είπαν πως δεν στοχάστηκαν την παρακμή.
Δεν στοχάστηκαν ένα τέλος
μέσα σε πέλαγος από βάσανα.
Γιατί μέσα στην πολιτεία
είχαν το κρεβάτι της ξεγνοιασιάς,
γιατί μέσα στο φως το πρωινό
έσπερναν τη φθορά και την αγωνία.
'Oσοι δεν έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν
ξαγρυπνούν και στοχάζονται.
'Oσοι δεν έχουν ψωμί
έχουν όνειρα.
'Oσοι δεν έχουν φωτιά να ζεσταθούν
έχουν ελπίδες.
Όσοι δεν έχουν ελπίδες και στοχασμούς
πεθαίνουν από έκπληξη
γιατ' είναι σκληρό το κακό που σε βρίσκει
απροετοίμαστο
και δυο φορές σκληρός είναι ο θάνατος
που δεν βρίσκει αντίσταση
ο ερχομός του.

ΠΑΣΧΟΣ WRITING 2

Ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή.

Αν η Ελλάδα ήταν μαγαζί...
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Εχουμε ένα μαγαζί γωνία. Ευάερο, ευήλιο και σε κεντρικό δρόμο. Ετσι τουλάχιστον θέλουμε να φανταζόμαστε την Ελλάδα. Ας θεωρήσουμε ότι αυτό το μαγαζί πραγματικά είναι ο ομφαλός του εμπορικού κέντρου. Αυτό το μαγαζί όμως έχει πολλά προβλήματα. Κατ’ αρχήν χρωστά τον τζίρο που θα κάνει τους επόμενους 14 μήνες. Προσοχή! Οχι τα κέρδη, αλλά όσα θα μπουν στο ταμείο τον επόμενο (και κάτι μήνες) χρόνο. Αυτό λέγεται στη γλώσσα των οικονομολόγων δημόσιο χρέος.

Δεύτερον: αυτό το μαγαζί είχε πέρυσι ζημίες 14% επί του τζίρου του. Προβλέπεται ότι ούτε φέτος θα έχει κέρδη, αλλά αν συμμαζέψει λίγο τα έξοδα θα έχει μόνο 8% επί του τζίρου του ζημίες. Αυτό στη γλώσσα των οικονομολόγων λέγεται δημοσιονομικό έλλειμμα και φορτώνει το προηγούμενο χρέος. Του χρόνου, δηλαδή, θα χρωστά τον τζίρο των 15 επόμενων μηνών.

Τρίτον: στα ράφια του δεν έχει πολλά δικά του προϊόντα, αλλά τα περισσότερα τα παίρνει από γειτονικά μαγαζιά. Κάτι δίνει και σ’ αυτά τα μαγαζιά, αλλά το πάρε-δώσε είναι περίπου δέκα προς οκτώ. Δέκα παίρνει οκτώ δίνει. Αυτό είναι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Επειδή τα μηχανήματα παραγωγής είναι παλιά, η οργάνωσή του σε προβιομηχανικά επίπεδα κ.λπ. τα παραγόμενα προϊόντα του είναι ακριβά και χαλάνε γρήγορα. Αυτό είναι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.

Σε αυτό το μαγαζί πέντε βρίσκονται στη γραμμή παραγωγής και δέκα στο λογιστήριο. Κάποιοι του λογιστηρίου έχουν μόνιμη και αμετακίνητη θέση, οπότε, έχει δεν έχει πωλήσεις το μαγαζί, αυτοί παίρνουν τον μισθό τους. Ετσι η μόνη ευελιξία που υπάρχει στην επιχείρηση είναι να απολύονται αυτοί που βρίσκονται στη γραμμή παραγωγής και οι οποίοι παίρνουν τα λιγότερα.

Το μαγαζί είναι συνεταιρικό και κάθε συνεταίρος που το διοικεί κάτι παίρνει από το ταμείο και κάποια ανίψια διορίζει στο λογιστήριο. Οσο όμως περισσότεροι διορίζονται στο λογιστήριο, τόσα λιγότερα χρήματα μένουν για τη γραμμή παραγωγής, για αντικατάσταση μηχανημάτων, για προσλήψεις εργατών κ.λπ. με αποτέλεσμα να παράγονται ακόμη λιγότερα προϊόντα και όσα παράγονται να γίνονται πιο ακριβά.

Εκτός αυτού, υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι του μαγαζιού που ανήκουν σε μια περίεργη θρησκευτική σέχτα. Αυτή θεωρεί το εμπόριο αμαρτία. Οι θρησκόληπτοι δεν περιορίζονται να κάνουν τη «θεία λειτουργία τους», αλλά κάθε λίγο και λιγάκι μπλοκάρουν την είσοδο για να μην αφήσουν τους πελάτες να αμαρτήσουν.

Οπως είναι φυσικό, αυτό το μαγαζί δεν βγαίνει. Οι τράπεζες που το δανειοδοτούσαν είναι επιφυλακτικές. Κοιτούν τα νούμερα στους ισολογισμούς, βλέπουν και τα «νούμερα» που μπλοκάρουν την πόρτα, και υποψιάζονται πως η επιχείρηση πάει για φούντο και θα χάσουν τα λεφτά τους. Κάποιοι γείτονες προσφέρονται να βοηθήσουν για να μη βγάλει κακό όνομα η περιοχή και υπάρχει ένα κοινό εγγυητικό ταμείο για ώρα ανάγκης, αλλά για να βάλουν το χέρι στην τσέπη ζητούν να αλλάξει εκτός από τη βιτρίνα και ο τρόπος λειτουργίας του μαγαζιού. Αυτό δημιούργησε αναταραχή στο μαγαζί -κυρίως στο λογιστήριο- και κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα: να κάνουμε δημοψήφισμα αν θα πάρουμε τα λεφτά τους. Η συζήτηση συνεχίζεται.

ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

Μία παλιά ταινία με τον James Bond (1967) είχε τον ευφάνταστο και εντυπωσιακό τίτλο «Ζεις μονάχα δυο φορές». Οι θιασώτες του ορθολογισμού γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να ισχύσει. Θα μπορούσε όμως, με κάποια ευρύτερη προσέγγιση να ισχύσει μια παραλλαγή της πιο πάνω φράσης, π.χ. «Δολοφονείσαι μονάχα δυο φορές»; Η ορθολογιστική απάντηση είναι και πάλι όχι. Η Ελληνική πραγματικότητα όμως λέει μεγαλόφωνα ναι. Ο άνθρωπος που είχε στη χώρα μας την εμπειρία (έστω και με τεράστια χρονική απόσταση) δύο διαδοχικών δολοφονιών είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας. Η πρώτη έλαβε χώρα στο Ναύπλιο στις 27/9/1831 από δύο μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, δείχνοντας από τότε το δρόμο για την κοτζαμπασίδικη αντίληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την ανύπαρκτη μεγαλοαστική της τάξη. Η δεύτερη ήταν ένα διαρκές έγκλημα και είχε να κάνει με τον τρόπο εφαρμογής του «Σχεδίου Καποδίστριας» τα τελευταία 12 χρόνια.
Η καθιέρωση των δύο βασικών αυτοδιοικητικών μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του 90, της Αιρετής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και της συνένωσης των Κοινοτήτων σε μεγαλύτερους Δήμους, αποτέλεσε αναμφίβολα απαραίτητη και ριζοσπαστική τομή. Ο ιστορικός, διοικητικός, πολιτικός και εν τέλει αποτελεσματικός κύκλος των μικρών κοινοτήτων είχε οριστικά κλείσει. Ποια είναι όμως τα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν μετά από τη συσσωρευμένη πια εμπειρία της εφαρμογής του σχεδίου; Πέτυχε ή όχι μια για πολλά χρόνια αναμενόμενη και απαραίτητη μεταρρύθμιση;
Το σαφές και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι ότι πρόσφερε πολύ λιγότερα από το αναμενόμενο. Οι λόγοι που συνέτειναν σε αυτό το αποτέλεσμα είναι πιθανώς οι ακόλουθοι:
Η εν λόγω μεταρρύθμιση ξεκίνησε «κολοβά». Σε πολλές περιπτώσεις οι δήμοι που δημιουργήθηκαν δε στηρίζονταν σε μια διοικητικού τύπου πρακτική αλλά στα κατά τόπους πολιτικά μικροσυμφέροντα των κομματαρχών. Έτσι, αντί να προκύψουν δήμοι με δυναμική και προοπτική, εμφανίστηκαν μορφώματα χωρίς ακόμη και την απαραίτητη συνεκτική γεωγραφική λογική. Περιοχές με διαφορετική αναπτυξιακή στόχευση ενώθηκαν κάτω από ένα καινούργιο διοικητικό μοντέλο που οι σκοποί του ήταν εξ’αρχής διαφορετικοί.
Οι αρμοδιότητες κυρίως των νομαρχιών ήταν σημαντικά περιορισμένες. Έτσι, για ζητήματα που αφορούν άμεσα στις τοπικές κοινωνίες, οι αποφάσεις έπρεπε να είναι κεντρικές, με ότι αυτό σημαίνει σε επίπεδο γραφειοκρατίας και χρονικών καθυστερήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε ότι πρότασή μου στο Νομαρχιακό Συμβούλιο για υποστήριξη των Περιφερειακών Ιατρείων του νομού με στοιχειώδη υλικοτεχνική υποδομή από τη Νομαρχία, απορρίφθηκε στη γραφειοκρατική λογική της μη αρμοδιότητας.
Αυτή τη στιγμή είναι στα σκαριά η νέα διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας με το όνομα «Καλλικράτης». Για να πετύχει εκτός από τα αυτονόητα, δηλαδή την αύξηση των αρμοδιοτήτων και την παροχή των κατάλληλων πόρων, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι η ριζική αλλαγή νοοτροπίας στην αντίληψη των αυτοδιοικητικών πραγμάτων. Το μοντέλο του Νομάρχη, που δρούσε πολιτικά σαν κοινοτάρχης της δεκαετίας του 70 απέτυχε παταγωδώς, με αποτέλεσμα η Αιρετή Περιφέρεια να καταστεί αδήριτη ανάγκη, χωρίς μάλιστα αντιδράσεις από τους ίδιους τους Νομάρχες! Η συνένωση των δήμων σε νέους, μεγαλύτερους και παραγωγικότερους είναι κρίσιμο να γίνει σε κεντρικό επίπεδο, χωρίς αναχρονιστικές τοπικιστικές παρεμβάσεις των κατά τόπους Δημάρχων και Βουλευτών. Κατά τη γνώμη μου, κάθε αύξηση του αριθμού των δήμων στο νομό Τρικάλων πάνω από 4, οδηγεί σε ευτελισμό του θεσμού. Μια μεταρρύθμιση δεν έχει κανένα νόημα, καμία αξία, καμία προοπτική αν το βλέμμα της δεν είναι όχι απλώς στο εγγύς αλλά στο απώτερο μέλλον. Θα πρόκειται πράγματι για αυτοδιοικητική τραγωδία αν σε λίγα χρόνια αρχίσουμε να ξαναμιλάμε για νέες αποτυχίες και κατ’επέκταση για νέους σχεδιασμούς.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί τελευταία (σε διάφορες παραλλαγές) με αφορμή την επαναφορά του ονόματος του Καλλικράτη στο προσκήνιο. Ο δάσκαλος ρωτά το μαθητή ποιος έχτισε τον Παρθενώνα και αυτός, αντί του σωστού «ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης» απαντά «αυτό το κτήνος ο Καλλικράτης». Αν οι πρακτικές μας συνεχίσουν να είναι οι ίδιες και αντί για μεταρρύθμιση προχωρήσουμε σε αυτοδιοικητικά μερεμέτια, τότε ο Καλλικράτης πράγματι θα γίνει κτήνος. Ποιος θα ήθελε άλλωστε να έχει την τύχη του Καποδίστρια…
* Ο Φόβος και ο Δείμος είναι δορυφόροι του Άρη (στον τίτλο ο Δείμος έγινε Δήμος για να έχει σχέση με το θέμα). Αν ο «Καλλικράτης» πάντως αποτύχει, το μόνο σίγουρο είναι ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα παραμείνει εσαεί δορυφόρος του κεντρικού πολιτικού συστήματος.

ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟ

Για το Σαββόπουλο μπορεί κανείς να πει πολλά. Από τη μια δε γίνεται να μην παραδεχθείς ότι ήταν από μόνος του μια επανάσταση στην Ελληνική μουσική. Από την άλλη, όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει με έκπληξη τις συνεχείς φιλοσοφικές και ιδεολογικές παλινδρομήσεις του από την προοδευτικότητα στο νεοχριστιανισμό και στην πατριδολαγνεία.
Παρόλα αυτά, είναι ο μόνος καλλιτέχνης που συνειδητοποίησε ότι η πολιτιστική θέση της Ελλάδας δεν γίνεται να μην ταυτίζεται με τη γεωγραφικό της στίγμα, τα Βαλκάνια. Η αέναη τάση μας να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε μεταξύ ανατολής και δύσης, μας κάνει να σηκώνουμε σπάνια το βλέμμα μας προς τα πάνω : στο γειτονικό βορρά μας. Είναι και αυτός, εκτός των άλλων ένας πολιτικο-πολιτιστικός στρουθοκαμηλισμός. Ο Διονύσης με το Μπάλλο και τη Μαύρη Θάλασσα του πριν από 35 περίπου χρόνια, έδωσε στη μουσική μας τη βαλκανική της διάσταση. Ο Αίμος δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε...
Αφιερωμένα.
http://www.youtube.com/watch?v=Tb3RmK4PNPs&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=3NWGjSp74HQ&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=moOa74adzNs
http://www.youtube.com/watch?v=3YuG5wqhNt0&feature=related

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...

Στο ποδόσφαιρο, όταν μια ομάδα δεν έχει για καιρό καλή απόδοση, οι παίχτες της προσπαθούν να παίξουν όπως λένε «με ψυχή». Αυτό μπορεί όντως να φέρει κάποια προσωρινά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, τον Ολυμπιακό φέτος για να τον δεις πρέπει να έχεις πιει τουλάχιστον 2 ποτήρια ουίσκι (αυτά για μένα που δεν πίνω, οι περισσότεροι φίλοι μου χρειάζονται πάνω από μισό μπουκάλι). Έτσι, μπορεί με ηρωισμούς να έφτασε έως τους 16 του Champions League, αλλά σε βάθος χρόνου το Πρωτάθλημα το έχασε πανηγυρικά.

Η λέξη ψυχή εσχάτως «φοριέται» αρκετά στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Αρκετά στελέχη, που για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, ανήγαγαν τον εαυτό τους ως αποκλειστικούς εκφραστές της ψυχής του ΠΑΣΟΚ. Με την ανακοίνωση των αναντίρρητα σκληρών και εν πολλοίς άδικων οικονομικών μέτρων, αρκετοί διαφώνησαν με μοναδικό όμως επιχείρημα ότι αυτά είναι μακριά από την «ψυχή» του ΠΑΣΟΚ. Σοβαρή εναλλακτική πρόταση δε διατυπώθηκε, παρά μερικές βαρύγδουπες κραυγές κατά του «κεφαλαίου» και των τραπεζών.

Από τη μια πλευρά, σε συνθήκες όχι μόνο έλλειψης αλλά και δικαιολογημένης απαξίωσης του συνόλου της αντιπολίτευσης, η λεγόμενη εσωτερική αντιπολίτευση είναι χρήσιμη και αναγκαία. Από την άλλη όμως, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε ποιοι είναι οι εκφραστές αυτής της αντίδρασης. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για στελέχη του λεγόμενου «βαθέως ΠΑΣΟΚ» που στο διάβα των τελευταίων 20 ετών καμιά μεταρρύθμιση δε δέχτηκαν, κανένα αβγό δεν έσπασαν, παρά μόνο συνέτειναν στη συνέχιση του λεγόμενου κομματικού κράτους. Με τη στάση αυτή, σε πρακτικό εκλογικό επίπεδο, αποτελούν ασφαλή «ψηφοδιωκτικό» παράγοντα, ιδίως για ανθρώπους της παραγωγής και της καλώς εννοούμενης αγοράς. Η κατάθεση της ψυχής και στην πολιτική, είναι απαραίτητη καθώς κρύβει αυθορμητισμό, αγωνία και ενασχόληση χωρίς δεύτερες σκέψεις. Πόσα όμως από τα μεγαλοστελέχη που την επικαλέστηκαν εσχάτως πληρούν τις πιο πάνω προϋποθέσεις; Και πόσοι πρότειναν μια εναλλακτική λύση χωρίς να κρύβονται πίσω από βαριά ιδεολογικά φορτία όπως είναι ο σοσιαλισμός;

Η επιβολή των πρόσφατων μέτρων ασφαλώς δε χαροποίησε κανέναν. Αποτελεί όμως κοινό τόπο η αντίληψη, ότι ήταν δυστυχώς απαραίτητα και ότι κανείς Πρωθυπουργός δε θα έπαιζε κορώνα-γράμματα το πολιτικό του μέλλον αν η αναγκαιότητα αυτή δε θα ήταν τόσο κρίσιμη. Για να αποδώσουν όμως σταθερά και μακροπρόθεσμα, είναι απαραίτητο να συνοδευτούν από δίκαιο σύστημα φορολόγησης, απόλυτη κατάργηση των προσλήψεων εκτός ΑΣΕΠ, αυστηρό έλεγχο της σπατάλης (ιδίως στο χώρο της υγείας), από την εφαρμογή των νέων τεχνολογικών δεδομένων (ιδίως της πληροφορικής , που τα κόστη δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά) στην εξυπηρέτηση των χρηστών των δημόσιων υπηρεσιών και από εμπέδωση στους πολίτες αισθήματος κοινωνικής δικαιοσύνης. Για να γίνουν πράξη όλα αυτά, χρειάζεται και ψυχή αλλά και αυστηρά στοχευμένες τολμηρές πολιτικές. Μόνο με το πρώτο, δεν ξέρω τι μπορεί να κερδίσουμε αρχικά, αλλά στο τέλος είναι σίγουρα ότι θα χορτάσουμε αυτογκόλ…

DURA LEX...

Πρόσφατα ήμουνα σε μια οικογενειακή ταβέρνα. Η υπόλοιπη παρέα είχε ειδοποιήσει ότι θα καθυστερούσε και έτσι, έπρεπε να πάω νωρίτερα για να μη χαθεί το τραπέζι. Η διπλανή συντροφιά συζητούσε μεγαλοφώνως για την κρίση που υφίσταται η χώρα. Μετά από λίγη ώρα, έφτασαν σε ένα συμπέρασμα, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η μη τήρηση των νόμων. Και αφού μείναν ευχαριστημένοι από τη διαπίστωση, ανάψαν από ένα τσιγάρο για να απολαύσουν το μεγαλείο της στιγμής...

"ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΣΟΥ ΛΕΩ..."

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των συζητήσεων που κάνουμε στις κοινωνικές συναναστροφές μας είναι η προσπάθεια να αποδείξουμε πόσα πολλά ξέρουμε. Έτσι, είμαστε σε θέση να κάνουμε μια οικονομική ανάλυση καλύτερα από οποιονδήποτε οικονομολόγο, να συστήσουμε φαρμακευτικές αγωγές στους φίλους μας, που οι ανίδεοι γιατροί ούτε που θα τις σκεφτόντουσαν, να αναλύσουμε τη διεθνή κατάσταση χωρίς να έχουμε ταξιδέψει πέρα από την Κοζάνη, μα πάνω απ΄όλα γνωρίζουμε καλύτερα σε ποια θέση πρέπει να παίζει ο Κατσουράνης από τον κάθε άσχετο Τεν Κάτε που ήρθε να μας μάθει προπονητική. Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός, ένας από τους ευφυέστερους ανθρώπους που έζησαν στη χώρα, έγραψε κάποτε ότι “όλοι οι Έλληνες είναι λίγο συγγραφείς-εκτός από ορισμένους συγγραφείς”.
Οι λόγοι που οδήγησαν τη χώρα σε αυτό το αναπάντεχο για πολλούς οικονομικό τέλμα, έχουν να κάνουν κυρίως με κακές πολιτικές, με την αέναη συνέχεια του κομματικού κράτους, με τον ιδιότυπο “επιχειρηματικό κρατισμό” που υφίσταται μόνο στη χώρα μας και κυρίως με το αίσθημα ανομίας που ισχύει σε όλες τις διαστάσεις του πολιτικού-οικονομικού βίου. Υπάρχει όμως και μία άλλη παραγνωρισμένη, αλλά σημαντική αιτία: η αγνόηση των προειδοποιήσεων των ειδικών υπό το φόβο του πολιτικού κόστους.
Από τότε που άρχισα να διαβάζω τον τύπο, θυμάμαι ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύονταν μελέτες σχετικές με το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων. Όλες (μα όλες) επικεντρώνονταν στο γεγονός ότι σε λίγα χρόνια, με τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών, τα ταμεία θα έχουν σημαντικό πρόβλημα και η πληρωμή των συντάξεων ή των ιατρικών πράξεων θα είναι δύσκολη. Οι προτάσεις ήταν βαρετά επαναλαμβανόμενες οι ίδιες: εκλογίκευση των πρόωρων συντάξεων, προσέγγιση ανδρών-γυναικών και εξορθολογισμός της σπατάλης. Οι αυτονόητες αυτές προτάσεις ηχούσαν στα αυτιά των συνδικαλιστών ως αιτία πολέμου. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δε μεταρρυθμίστηκε σοβαρά, με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση. Το ζητούμενο όμως είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν κάποιες σοβαρές προσπάθειες στο παρελθόν. Η προσπάθεια επί Γιαννίτση σταμάτησε εν τη γεννέσει της, καθώς ξεσηκώθηκε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Η αποθέωση όμως ήταν η αντιμετώπιση που είχε εκείνος ο ηλικιωμένος οικονομολόγος, ο Νίκος Σπράος, στον οποίο ο Σημίτης είχε αναθέσει να κάνει μια μελέτη και τις συνεπακόλουθες προτάσεις. Χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος ανθέλληνας, που εξυπηρετούσε αλλότρια συμφέροντα και αντί να μας προβληματίσουν οι διαπιστώσεις του ασχολούμασταν με ποιες αμερικάνικες εταιρίες συνεργάζεται η κόρη του. Έτσι, 10 χρόνια αργότερα (αφού έχει μεσολαβήσει και αυτή η απίθανη ιστορία με τα δομημένα ομόλογα) δε μιλάμε πια για εκλογίκευση αλλά για κατάργηση των πρόωρων συντάξεων και όχι για προσέγγιση αλλά για την πλήρη εξομοίωση ανδρών και γυναικών. Οι τότε πενηντάρηδες που ηγούνταν των αντιδράσεων έχουν μια χαρά ίσως συνταξιοδοτηθεί, δεν ξέρω όμως αν θα γίνει το ίδιο με τη δική μου γενιά και φυσικά με αυτές που ακολουθούν...
Το πρόβλημα της χώρας, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι περισσότερο δομικό παρά οικονομικό. Έχει να κάνει με τη διαχείριση της καθημερινότητας των πλέον αυτονόητων πραγμάτων, όπως η εφαρμογή των νόμων και η γρήγορη εξυπηρέτηση του πολίτη (κράτος δικαίου) και η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας και δίκαιης ασφάλισης (κοινωνικό κράτος). Όσο το πολιτικό κόστος θα καθορίζει τόσο σημαντικές αποφάσεις, η κατάσταση φυσικά δε θα ανατραπεί. Και πόσο μπανάλ και κλισέ είναι να τελειώνει εν έτει 2010 ένα άρθρο με τη φράση “ο καλός πολιτικός κοιτά το παρόν για να προλάβει το μέλλον”. Όσο όμως θα παραμένει δραματικά επίκαιρη...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΣΧΑΛΗ

Στο ερώτημα σχετικά με τον ορισμό για το τι είναι ποίηση, ο Παλαμάς είχε απαντήσει ότι «ποίηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπύκνωση». Αν λοιπόν η ίδια η ποίηση εμπεριέχει τη λιτότητα, τη δωρικότητα και τη συμπύκνωση, ένας πρόλογος σε μια ποιητική παρουσίαση πρέπει αναμφίβολα να είναι σύντομος και περιεκτικός, γιατί αυτό που είναι αναγκαίο να μιλήσει είναι η ίδια η ποίηση.
Ήταν αναπάντεχη και εξαιρετικά ευχάριστη η έκπληξη, όταν πριν από μερικά χρόνια διάβασα την πρώτη ποιητική συλλογή της Χριστίνας. Η έκπληξη αυτή είχε ένα διττό χαρακτήρα. Ο πρώτος είχε να κάνει με την ίδια την ασχολία με την ποίηση. Ο δεύτερος με την εξαιρετική δυναμική του ποιητικού έργου. Διαβάζοντας τα ποιήματα της Χριστίνας η πρώτη αίσθηση που εισπράττεται είναι η αμεσότητα και η ειλικρίνειά τους. Αυτό όμως που δίνει στην πρώτη της συλλογή ξεχωριστό ενδιαφέρον και συνάμα δυναμική είναι ο σύγχρονος τρόπος γραφής με τον οποίο αποτυπώνονται εξαιρετικά σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμοί δημιουργώντας ένα υψηλού επιπέδου αισθητικό αποτέλεσμα.
Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία σαν απλός αναγνώστης που έχει μπροστά του έναν δημιουργό, να τον ρωτήσω το κλασικό ερώτημα των αδαών περί της συγγραφής, δηλαδή «πως γράφει». Η απάντηση της Χριστίνας μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ανέφερε ότι δεν προετοιμάζει κανένα ποίημα από πριν και ότι αυτό προκύπτει ως κατακλυσμιαία έμπνευση της στιγμής, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προσχέδιο. Δίνεται λοιπόν η αρχική εντύπωση, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν συνειρμικό τρόπο γραφής, όπου σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα πηγάζουν από το ασυνείδητο και αποτυπώνονται σχεδόν αυτόματα στο χαρτί, δημιουργώντας εν τέλει ένα ποιητικό αποτέλεσμα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Η εν λόγω ποιητική συλλογή, σε συνέχεια της πρώτης αποδεικνύει ότι η ποίηση της Χριστίνας είναι καθαρά βιωματική. Η ποιήτρια αντιμετωπίζει τη δική της ζωή , την αγωνία της, τους φόβους της, τον προβληματισμό της, τις ζωές των άλλων, με το βλέμμα ενός ακούραστου και ευαίσθητου παρατηρητή. Με την απόχη των μοναδικών αυτών αισθητικών υποδοχέων που πάντα κάνουν ξεχωριστούς τους καλλιτέχνες, εγκλωβίζει κάθε ακριβό συναίσθημα, το κάνει σκέψη, προβληματισμό, αγωνία και τελικά με τρόπο ειλικρινή και καθαρό το μετουσιώνει σε τέχνη, έχοντας πετύχει δύο πράγματα: αρχικά τη δική της λύτρωση, καθώς η ίδια η ποίηση λειτουργεί καθαρτικά, λυτρωτικά και εξαγνιστικά και στη συνέχεια τη δημιουργία αισθήματος υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής απόλαυσης στον αναγνώστη.
Ένα δεύτερο ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί είναι το «τι γράφει» η Χριστίνα, ποιος είναι δηλαδή ο βασικός πυλώνας του προβληματισμού της; Θυμάμαι δύο παλαιότερες συνεντεύξεις δύο κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών, του σκηνοθέτη Θ. Αγγελόπουλου και του συνθέτη Θ. Μικρούτσικου, που και οι δύο κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι γυρίζουν συνεχώς την ίδια ταινία και γράφουν συνεχώς το ίδιο τραγούδι αντίστοιχα. Προσωπικά πιστεύω ότι η Χριστίνα κινείται σε παρόμοιο μοτίβο. Ο κεντρικός πυρήνας της θεματολογίας της ποίησης της έχει να κάνει με την έννοια του χρόνου και συγκεκριμένα με την τεράστια αξία της στιγμής. Ο ποιητής αναλογιζόμενος την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο διάβα του χρόνου, μπροστά στην ξεχωριστή μοναδικότητα της κάθε στιγμής, στέκεται με αγωνία μπροστά της. Αγωνία που πηγάζει ακριβώς από αυτή τη μοναδικότητα. Η βίωση μιας κορυφαίας προσωπικής στιγμής, μιας στιγμής έκστασης, πάθους, ή έκπληξης, προκαλεί αμέσως μετά ένα πολλές φορές δυσβάσταχτο συναίσθημα κενού ή ματαιότητας, καθώς η γνώση του χρόνου που κυλά αδυσώπητα και αποσυνθετικά είναι αναμφίβολα σκληρή. Η Χριστίνα στην προσπάθειά της να επιμηκύνει τον χρόνο μιλά για διεσταλμένη στιγμή, γνωρίζοντας όμως τη ματαιότητα και την ουτοπικότητα της προσπάθειας. Σε αυτό ακριβώς όμως το σημείο συνίσταται και η αληθινή αξία της ποίησης ή αν θέλετε της τέχνης γενικότερα. Μέσα από το στίχο, η στιγμή όχι μόνο διαστέλλεται, αλλά γίνεται τελικά αθάνατη. Και το σημαντικότερο, επειδή σε μεγάλο βαθμό τα ανθρώπινα βιώματα είναι κοινά εισπράττεται από τον αναγνώστη είτε ως θύμηση είτε ανάλογα ως ελπίδα.
Τι καινούργιο φέρνει η ποίηση της Χριστίνας; Το πρώτο που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε είναι ότι καταρρίπτει ένα μακροχρόνιο και άδικο στερεότυπο για τους ποιητές. Είναι γνωστό ότι τα στερεότυπα δημιουργούνται από την χωρίς σκέψη γενίκευση μιας μισής αλήθειας. Ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής κάποιων ποιητών έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για απομονωμένες, μοναχικές και σε πολλές περιπτώσεις τραγικές προσωπικότητες. Η γνωστή εικόνα της «λάμπας του ποιητή» του Παλαμά, όπου δίνει την εντύπωση του μοναχικού και με συντροφιά τα βιβλία του ανθρώπου, η καταθλιπτικότητα των ιδανικών αυτόχειρων Καρυωτάκη και Λαπαθιώτη, η βαθιά μελαγχολία του ποιητή Μίνου Ζώτου που γράφει για αυτόν ο Ορέστης Λάσκος στο ποιήμα του μπάγκειον: «ο Μίνος Ζώτος ποιητής με τη θλιμμένη φάτσα, κάποιο τραγούδι πένθιμο απαγγέλει με λυγμούς», η αυτοκαταστροφικότητα της Πολυδούρη ή και η τραγική αυτοκτονία ενός από τους πιο ευαίσθητους βαλκάνιους ποιητές του Πεϊο Ιάβοροφ συνέτειναν σε αυτήν την αντίληψη. Ως όρο για να την προλογήσω η Χριστίνα μου έθεσε να μην μιλήσω πολύ για την ίδια αλλά μόνο για την ποίησή της. Επειδή όμως οι όροι καμιά φορά τίθενται για να μην τηρούνται και από την άλλη η ζωή και το έργο, ιδίως για μας τους ψυχίατρους είναι άρρηκτα συνυφασμένα, αυτό που θα πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι η Χριστίνα γράφει ούσα απόλυτα κοινωνικοποιημένη, αγαπώντας τη δουλειά της και τα παιδιά στα οποία η δουλειά αυτή απευθύνεται, γράφει ως άνθρωπος της δράσης και της περιπέτειας.
Το δεύτερο και σημαντικότερο που μας κομίζει η Χριστίνα έχει να κάνει με την ίδια την ποίησή της. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι καιροί που ζούμε δε χαρακτηρίζονται από την ηρωικότητά τους. Επομένως και η τέχνη έχει αφήσει από καιρό πίσω της στρατεύσεις και ηρωισμούς και έχει γίνει βιωματική και προσωπική. Έτσι, αδειανή από εντυπωσιασμούς και ιδεολογικά φορτία, καλείται να συγκινήσει, να προβληματίσει και να προκαλέσει αισθητικές ανατάσεις αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και η ποίηση της Χριστίνας είναι βαθιά ανθρωποκεντρική.
Εν κατακλείδι, με τη δεύτερη ποιητική της συλλογή η Χριστίνα κατορθώνει αναμφίβολα να αφήσει το στίγμα της στη σύγχρονη εγχώρια ποιητική πραγματικότητα. Έχει διαμορφώσει το δικό της τρόπο γραφής, ο οποίος είναι όντως ελκυστικός, με αποτέλεσμα ένας έμπειρος αναγνώστης να αναγνωρίζει ότι αυτό το ποίημα είναι Πασχάλη από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. Έχει κατακτήσει όμως μια θέση στον Ελληνικό ποιητικό Παρνασσό; Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο και ο μόνος που θα το αποδείξει αυτό είναι και ο βασικός της αντίζηλος στη ζωή και στην τέχνη: ο χρόνος. Της ευχόμαστε με την τέχνη της να κατακτήσει της απάτητες περιοχές της ψυχής της αλλά και το κοινό της. Αν το καταφέρει κανείς δε γνωρίζει. Άλλωστε, όπως είπε και ο ποιητής που κατέκτησε από την Αλεξάνδρεια ολόκληρο τον κόσμο: «οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γενόμενα, τα μέλλοντα τα κρίνουν οι Θεοί».

ΤΑΥΤΙΣΗ

Σχετικά με τις χθεσινές εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου στη ΝΔ, δύο πράγματα αξίζει τον κόπο να σχολιαστούν: το πρώτο έχει να κάνει με την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, που απέδειξε ότι οι κεντρικές επιτροπές και τα προκαθορισμένα συνέδρια αποτελούν πια αυτιστικές και απαρχαιωμένες πολιτικές ομφαλοσκοπήσεις. Το δεύτερο έχει να κάνει με την "αυτοκτονία" της Ντόρας. Η απεγνωσμένη της προσπάθεια να μη θεωρηθεί ότι υπονόμευσε τον Καραμανλή την έκανε να φαίνεται ως κακόγουστη συνέχειά του. Για το 33% δεν μπορεί παρά να μην ευθύνεται κύρια ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός. Και στο πρόσωπο της Ντόρας οι ψηφοφόροι της ΝΔ τον αποδοκίμασαν μία ακόμη φορά.
Η κριτική και η αποστασιοποίηση από προηγούμενες πολιτικές μέσα στο ίδιο κόμμα, ούτε ντροπή είναι, ούτε αναγκαία βλάπτει. Για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε και τον Σημίτη...

ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΦΡΑΝΚΙ

Αρκετοί άνθρωποι συνδυάζουν τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους με ένα τραγούδι. Θυμάμαι σαν τώρα ότι τη στιγμή που μου τηλεφώνησε ο συμφοιτητής μου ο Πέτρος για να μου πει ότι πέρασα το τελευταίο μάθημα στη σχολή, στο CD player έπαιζε Πορτοκάλογλου και το “τι έχει μείνει απ'τη φωτιά”. Επίσης ένας φίλος μου ορκίζεται σε ό,τι έχει ιερό, ότι την ώρα που ξεκινούσε να πάει στο πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα του, από το ραδιόφωνο ακουγόταν Κηλαηδόνης και το “φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...”. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, χαρακτηριστική είναι η στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες αποχαιρετούν τον περήφανο και συγκινημένο Σρέντερ μετά την οριακή προ τετραετίας ήττα του με το “My Way” του Frank Sinatra.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να έχει μια πετυχημένη θητεία, το τραγούδι του Sinatra πρέπει να είναι η καθημερινή του επωδός. Η νίκη του Πρωθυπουργού στις 4 του Οκτώβρη ήταν αρκετά προσωπική. Από την επόμενη της ήττας του 2007, είχε ξαφνικά απέναντί του όχι μόνο την εσωκομματική γκρίνια, αλλά και σύσσωμο τον λεγόμενο προοδευτικό τύπο. Ποιος δε θυμάται το αλήστου μνήμης πρωτοσέλιδο “παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε” αλλά και την καθημερινή ανελέητη κριτική γνωστών τηλεσχολιαστών. Το θέμα βέβαια δεν ήταν η κριτική, που είναι πάντα απαραίτητη, αλλά οι αστείοι έως χυδαίοι υπαινιγμοί ότι “ο άνθρωπος απλώς δεν μπορεί”. Ο Παπανδρέου τελικά μπόρεσε, γιατί στο διάστημα αυτό των 2 ετών είχε ένα σταθερό γνώρισμα: τη συνέπεια. Έμεινε σταθερός στην τακτική του, στις πολιτικές του θέσεις και πάνω απ'όλα στο προσωπικό του στυλ.
Το μεγάλο του στοίχημα είναι να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Τα εμπόδια είναι πολλά και κυρίως εσωκομματικά, καθώς η Ν.Δ. με τα τεράστια προβλήματα μετά την εκλογική πανωλεθρία, είναι δύσκολο να αποκτήσει σύντομα σταθερό πολιτικό βηματισμό. Το λεγόμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ” του έστειλε το πρώτο μήνυμα στις εκλογές για την ανάδειξη του γραμματέα. Ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες γιατί δεν αξιοποιούνται κομματικά στελέχη σε θέσεις αιχμής. Ο Γιώργος προς το παρόν αντιστέκεται. Η εφαρμογή του ΑΣΕΠ σε κάθε είδους πρόσληψη εκμηδενίζει την επέλαση κομματικών στο κράτος. Η διακοπή του προσβλητικού θεσμού των stage καταργεί την ομηρία νέων ανθρώπων από πολιτικά γραφεία. Η επιλογή γραμματέων με πλούσια βιογραφικά εμπεδώνει αισθήματα αξιοκρατίας.
Η πολιτική όμως είναι μια δυναμική κατάσταση κατά την οποία το παρελθόν δεν εγγυάται μελλοντικές συμπεριφορές (κάπως σαν τις τραπεζικές αποδόσεις). Η πολιτική της Κυβέρνησης σε ζητήματα αξιοκρατίας πρέπει να είναι σταθερή και απόλυτη. Το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε σχέση με το κράτος είναι αυτό της αδικίας. Να θεωρεί δηλαδή ότι οι ικανότητές του, οι κόποι του, οι γνώσεις του, η επάρκειά του δεν αποτελούν εφόδια αλλά πουκάμισο αδειανό. Αν η Κυβέρνηση δεν επιμείνει σε τολμηρές αξιοκρατικές τομές δε θα κάνει κακό μόνο στον εαυτό της, αλλά θα πλέξει το σάβανο της ίδιας της πολιτικής. Και δυστυχώς η χώρα δε φημίζεται για την υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητα ώστε οι εκπρόσωποί της να αντικαταστήσουν τους πολιτικούς. Είναι συμπερασματικά η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής για να δείξει ότι έχει περιθώρια προσφοράς.
Η εγχώρια και διεθνής πολιτική εμπειρία έχει αποδείξει ότι κάθε Κυβέρνηση και κάθε Πρωθυπουργός έχουν πεπερασμένα όρια. Μετά από δύο, το πολύ τρεις θητείες, οι ψηφοφόροι τους αποστρατεύουν, στο πλαίσιο της εναλλαγής εξουσίας, που είναι και βασικό δημοκρατικό κύτταρο. Επομένως, σε κάποια από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι εκλογείς θα διαλέξουν κάποιον άλλον αντί του Γιώργου. Αν συμβιβαστεί στα θέλω του κομματισμού, θα έχει την τύχη του Καραμανλή, ενός Πρωθυπουργού χωρίς καμιά προσωπική πολιτική παρακαταθήκη. Αν επιμείνει στο δρόμο που πορεύθηκε και συνεχίζει, σε μια μελλοντική ήττα, θα μπορεί συγκινημένος να σιγοτραγουδάει το “Ι deed it my way” του Φράνκι, που άρεσε πολύ και στον πατέρα του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".

ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ

Κάθε αγόρι καλείται από πολύ μικρό να κάνει κάποιες επιλογές. Μια από αυτές είναι η ποδοσφαιρική ομάδα που θα υποστηρίζει σε όλη του τη ζωή, καθώς όπως είναι γνωστό, φίλους, γυναίκα και κόμμα είναι πιθανό να αλλάξεις, ομάδα όμως όχι. Πολλές φορές, εκτός από την ομάδα της καρδιάς τους, οι οπαδοί συμπαθούν και μια συνήθως μικρότερης δυναμικότητας, π.χ. ένας Ολυμπιακός μπορεί να υποστηρίζει και τη Λάρισα. Στην πολιτική, αν και πιο σπάνια, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Μιλώντας σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, μπορώ να παραδεχτώ πως (εκτός από το ΠΑΣΟΚ του οποίου είμαι μέλος) τρέφω μια συμπάθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μικρή πολιτική παρέκκλιση οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: ο πρώτος είναι οι πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με το συγκεκριμένο χώρο, με αποτέλεσμα να συμφωνώ αρκετές φορές με τις απόψεις κάποιων στελεχών του (ιδίως του ανανεωτικού ρεύματος), και ο δεύτερος η άριστη και δημιουργική συνεργασία που είχα με το κορυφαίο στέλεχός του στο νομό, το Σάκη Παπαδόπουλο.
Η παρακολούθηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ενδιαφέρουσα και συνάμα εκπαιδευτική. Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η πορεία από την προ διετίας δημοσκοπική έκρηξη μέχρι την προσγείωση στα συνήθη εκλογικά ποσοστά. Στο χρονικό αυτό όμως διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μέρος στη μόνη εκτεταμένη ιδεολογική μάχη που έγινε τελευταία στην Ελλάδα, με αντίπαλο το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Το καλό για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι με τη συμμετοχή του σε αυτή τη μάχη απέδειξε ότι εκπροσωπεί συγκεκριμένες ιδέες και διαθέτει επαρκές ιδεολογικό οπλοστάσιο. Το κακό ήταν ότι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί συγκρούστηκαν σε τρία επίπεδα. Τα δύο πρώτα αφορούσαν αντιμετώπιση συγκεκριμένων κοινωνικών θεμάτων και το τρίτο την πολιτική διαχείριση σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αντίστοιχα.
Η πρώτη σύγκρουση αφορούσε τη μεταναστευτική πολιτική. Η σαφώς πιο ανθρωποκεντρική θέση του ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε από τη ραγδαία αύξηση των λαθρομεταναστών στη χώρα και από τις χωρίς ουσιαστική απόδειξη κραυγές ότι αυτοί ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας. Ταυτόχρονα, οι γενικόλογες απόψεις δε συνοδεύονταν από συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το μήνυμα του ΛΑΟΣ ήταν σαφέστερο και ήχησε καλύτερα στα αυτιά των «νοικοκυραίων»: να μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται. Βέβαια πόσοι , που, για πόσο και σε ποιον χρειάζονται δεν απαντήθηκε, αλλά η ελκυστικότητα του αφορισμού ήταν πρόδηλη.
Η δεύτερη είχε να κάνει με τον προηγούμενο Δεκέμβρη και τις «νύχτες του Αλέξη». Η δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικούς προκάλεσε δίκαια οργή και διαδηλώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως άργησε να ξεχωρίσει τον αυθορμητισμό των πρώτων εκδηλώσεων με τη βία και τις καταστροφές που ακολούθησαν. Η αυτονόητη καταδίκη αυτών των συμπεριφορών είτε δεν έγινε ή όταν έγινε συνοδεύτηκε με πολλά «αλλά».Στην αντίπερα όχθη ο ΛΑΟΣ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός και εκφράζοντας (πράγμα σπάνιο) σε μεγάλο βαθμό την κοινή λογική έκανε στα τηλεοπτικά παράθυρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζουν ως εκπρόσωποι αναρχικών και καταστροφέων. Η συμπεριφορά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι πρόκειται για ένα αστικό κόμμα με εντελώς αθηνοκεντρική συμπεριφορά, καθώς δεν αντιλήφθηκε ότι οι ψηφοφόροι του δεν εξαντλούνται μόνο στα στενά όρια των Εξαρχείων και των γύρω περιοχών.
Στη διαχείριση των σχετικά κοντινών πολιτικών χώρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑΟΣ αντίστοιχα) ο κ. Καρατζαφέρης παρέδωσε απλά μαθήματα πολιτικής. Την ώρα που ο κ. Τσίπρας έκλεινε το μάτι στην κάμερα και έλεγε πονηρά «για να δούμε ποιο θα είναι δεύτερο κόμμα στις εκλογές» και ο κ. Αλαβάνος μιλούσε απαξιωτικά για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με εκφράσεις τύπου Αλέφαντου όπως «καλώς τα παιδιά» ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αναφερόταν στη μεγάλη κεντροδεξιά και στην πολυκατοικία που μένει μαζί με τη ΝΔ. Την ώρα δηλαδή που ο ένας καλούσε, οι άλλοι έδιωχναν. Τα αποτελέσματα των πιο πάνω τακτικών φάνηκαν στις ευρωεκλογές, όπου η πορεία των δύο κομμάτων ήταν αντίθετη.
Στις πρόσφατες όμως εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και πέτυχε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπείται από κάποια υψηλού επιπέδου στελέχη (όπως π.χ. ο δικός μας Φώτης Κουβέλης), να ακούγονται προοδευτικές απόψεις που όντως αναπτύσσονται στους κόλπους του, παρά στις ακολουθούμενες τακτικές και την πολυγλωσσία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ευτυχώς που το αποτέλεσμα ήταν έτσι, γιατί ένας κριτικός και με προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει ένα ηθικό αριστερό αντίβαρο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, για «επαναστάσεις» και κραυγές χωρίς προτάσεις υπάρχει και το ΚΚΕ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ο λαός συνηθίζει να λέει ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ο Γιάνης Αγγελάκας σε ένα τραγούδι του αντίθετα, αναφέρει ότι ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Ανεξάρτητα με το πόσο καλός ή όχι συνάδελφος είναι ο χρόνος, έχει αναμφισβήτητα μια μοναδική ιδιότητα: η απόσταση από ένα γεγονός δημιουργεί συνθήκες αντικειμενικότητας στη θεώρηση και στην ανάλυση του. Έτσι, θαρρώ πως είναι μια καλή στιγμή για κάποιες σκέψεις σχετικά με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.
Η παράταξη της ΝΔ, ήταν αναμφισβήτητα ο μεγάλος, αν όχι ο μόνος χαμένος των εκλογών. Δεν υπέστη μια απλή ήττα, αλλά μια συντριβή, καθώς “πέτυχε” το χαμηλότερο ιστορικό ποσοστό της. Ποιες ήταν όμως οι αιτίες αυτής της ανεπανάληπτης εκλογικής καθίζησης; Οι περισσότεροι επικεντρώνουν την κριτική τους στα σκάνδαλα της πενταετίας. Γεγονότα όπως οι υποκλοπές, τα δομημένα ομόλογα και το βατοπέδι είναι πιθανώς ικανά από μόνα τους να επιφέρουν μια ήττα. Μια εκλογική πανωλεθρία όμως όχι.
Μια Αράβική παροιμία λέει ότι όταν προχωράς με το σπαθί, πεθαίνεις από το σπαθί. Στα αντιπολιτευτικά χρόνια από το 2000 έως το 2004, η ΝΔ στήριξε την επικοινωνιακή της τακτική σε μια ιδιότυπη πολιτική ηθικολογία. Δεν προέταξε θέσεις, ιδεολογικό πλαίσιο και πολιτικούς στόχους, αλλά υποσχέθηκε εντιμότητα, σεμνότητα, ηθική και τάξη. Έννοιες χρήσιμες και απαραίτητες για εκκλησιαστικά κηρύγματα, αλλά αυτονόητες για την πολιτική και ιδιαίτερα για την κυβερνητική λειτουργία, άσχετα βέβαια με το πόσο ακολουθούνται. Η μόνη καινοτομία της ήταν η ανακάλυψη ενός καινοφανούς πολιτικού μορφώματος, που ονομάστηκε μεσαίος χώρος. Κατά τη διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης, το δόγμα της επικοινωνίας κάλυπτε τα πάντα. Οι περισσότερες αποφάσεις είχαν ως οδηγό τις δημοσκοπήσεις, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν στόχοι εναλλακτικός σχεδιασμός, και έλεγχος αποτελεσματικότητας. Κεντρικός πυρήνας αυτής της τακτικής δεν ήταν η χρηστή διακυβέρνηση, αλλά το πως θα κερδηθούν οι επόμενες εκλογές.
Το σχέδιο δούλεψε με επιτυχία έως τις εκλογές του 2007. Η επικοινωνία όμως από μόνη της δεν μπορεί να σε σώζει στο διηνεκές (π.χ. πυρκαγιές της Ηλείας). Κάποτε έπρεπε να έρθει και η ώρα της πολιτικής. Σε αυτό το ραντεβού όμως η ΝΔ δεν εμφανίστηκε ποτέ. Η τραγική εμφάνιση του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ απλώς διέλυσε έναν επικοινωνιακό γυάλινο πύργο, ο οποίος δεν στηριζόταν σε κανένα υποστήλωμα. Όταν η επικοινωνία εξαντλεί τα όρια και τις δυνατότητές της, τελευταίο ανάχωμα είναι η πολιτική. Και η ΝΔ δεν είχε ακριβώς αυτό: δεν προέταξε ποτέ ένα πολιτικό διακύβευμα. Αλήθεια, πως μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη διακυβέρνησή της; κεντροδεξιά; φιλελεύθερη; λαϊκή δεξιά; Υπάρχει ένα μεγάλο έργο ή κάποια σημαντική μεταρρύθμιση που να χαρακτηρίζει αυτή την πενταετία; Ο ευρών αμοιφθήσεται...
Κάθε πολιτικός φορέας, δεν μπορεί να μην έχει ως βασικό του πυλώνα την ίδια την πολιτική. Αυτή είναι σαν τα γεγονότα ξεροκέφαλη και απαιτεί αργά η γρήγορα να έρθει στο προσκήνιο Όταν μένει στην άκρη και τη θέση της παίρνουν άλλες “ερωμένες” όπως η ηθικολογία και η επικοινωνία, συμπεριφέρεται σαν απατημένη σύζυγός: εκδικείται και μάλιστα σκληρά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΈΡΕΥΝΑ".

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

Χθες απεβίωσε η Έλλη Παππά, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Σμύρνη και μετά τη μικρασιατική καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα. Αδερφή της ήταν η Διδώ Σωτηρίου. Έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο όταν καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με το σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη. Δεν εκτελέστηκε επειδή ο γιος της ήταν μόλις 7 μηνών (σήμερα ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε πως "πέθανε το τριαντάφυλλο του ανθρώπου με το γαρύφαλλο"). Υπήρξε μια ελεύθερη, δυναμική και εξαιρετικής αισθητικής ποιότητας γυναίκα.
Η ίδια έλεγε για τη ζωή της: «Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές». Από τα γυμνασιακά της χρόνια ήταν οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο Κ.Κ.Ε.
Διέτρεξε όλo τον εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία. Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Σε εποχές που η θέση της γυναίκας ήταν εξαιρετικά υποτημιμένη, η Έλλη Παππά υπήρξε ρηξικέλευθη πρωτοπόρος των αγώνων, της ζωής και των γραμμάτων. Δήλωνε ότι ήταν δίπλα στο Μπελογιάννη γιατί πάνω απ'όλα τον ερωτεύτηκε. Και επέλεξε να ταφεί δίπλα του στο 3ο νεκροταφείο.


Τα βιογραφικά στοιχεία είναι από το www.athina984.gr

...then we take Berlin.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη με 3.5 εκατομμύρια κατοίκους, αλλά με τριπλάσια έκταση από την Αθήνα. Τεράστια πάρκα πνιγμένα στο πράσινο υπάρχουν παντού, τα πεζοδρόμια τους είναι μεγάλα, καθαρά και με λειτουργικούς ποδηλατόδρομους, ενώ στο κεντρικότερο σημείο της πόλης υπάρχει μια έκταση με χορτάρι, όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε να απολαύσει τον ήλιο (που η εμφάνισή του είναι ένα ζητούμενο). Αλήθεια, δεν μαρτύρησε ακόμη κανείς σε αυτούς τους ανόητους γερμαναράδες τη βασική ατμομηχανή της ανάπτυξης που είναι η αντιπαροχή; Τι εξυπηρετεί επιτέλους ο τόσος ελεύθερος χώρος; Ως πότε θα κοιμούνται σαν τον Ρεχάγκελ στον πάγκο;

Στη φωτογραφία, με τους καλούς συντρόφους Μάρξ και Ένγκελς.

ΠΕΣ ΤΑ ΛΑΚΗ!

Ο Λ.Λαζόπουλος ήταν χθες ένας γνήσιος σατυρικός καλιιτέχνης. Αιχμηρός, καυστικός και ανελέητος απέναντι στην εξουσία, όπως άλλωστε οφείλει να είναι κάθε επίγονος του Αριστοφάνη. Αν έκανε το ίδιο και τα τελευταία πεντέμιση χρόνια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτός από ταλαντούχος είναι και συνεπής. Ή μήπως είναι;

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΡΤΙΔΕΣ

Όπως ήταν αναμενόμενο, γίνεται από χθες μεγάλη κουβέντα για το ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις στο πολυαναμενόμενο debate των δύο βασικών μονομάχων. Για να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα, ας μιλήσουμε μεταφορικά:
Σε κάθε παρτίδα πόκερ, πόκας ή οποιουδήποτε άλλου χαρτοπαιγνίου, ο χαμένος είθισται να ζητά ένα δεύτερο γύρο μπας και ρεφάρει. Ο κ. Καραμανλής στο τέλος της "μονομαχίας" ζήτησε από τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αυτή να επαναληφθεί.
Με χαρτοπαιχτικούς όρους ο νικητής είναι αναμφισβήτητος. Και για πολλούς η πολιτική είναι υψηλού επιπέδου πόκερ...

ΤΟΥΜΠΕΣ

Διαβάστε το editorial του Φώτη Γεωργελέ από την τελευταία Athens Voice. Χωρίς άλλα σχόλια...
"Εποχές όπως η τωρινή, είναι από τις πιο διασκεδαστικές στη ζωή αυτής της χώρας. Ξεκινάει το γελοιωδέστερο φαινόμενο της μικρής μας κοινωνίας. Αρχίζει με τρόπο η κωλοτούμπα. Εφημερίδες πρέπει ν’ αλλάξουν τίτλους, δημοσιογράφοι να βρουν νέους εργοδότες, πνευματικοί άνθρωποι να ανακαλύψουν τους νέους σπόνσορες. Ξαφνικά, η παντοδύναμη κυβέρνηση γίνεται ένας θίασος πελιδνών ανθρώπων που ετοιμάζουν τα πράγματά τους για τη μετακόμιση. Δεν είναι χρήσιμοι πια σε κανέναν.

Τώρα όλοι ανακαλύπτουν τα «κενά χρόνια», όλοι θεωρούν δεδομένο πως 6 χρόνια αυτή η κυβέρνηση δεν παρήγαγε κανένα έργο. Περίεργο πώς δεν το ’βλεπαν όλον αυτό τον καιρό. Ξαφνικά, ο πανίσχυρος ηγέτης, αυτός που θα κυβερνούσε μια 20ετία, αυτός που θ’ άφηνε τη σφραγίδα του στη χώρα, μετατρέπεται σ’ έναν κουρασμένο άνθρωπο, που δεν έκανε γι’ αυτή τη δουλειά, δεν είχε τα εφόδια, ένας ηθοποιός ήταν που κουνούσε τηλεοπτικά τα χέρια του με στόμφο μπροστά σε πρόθυμους να πιστέψουν οτιδήποτε τηλεθεατές.

Οι εφημερίδες που «στήριξαν τη δημοκρατική παράταξη», που την υπονόμευσαν στη συνέχεια, που ανακάλυψαν το λαϊκό ηγέτη της «σεμνότητας και της ταπεινότητας», θα τον οδηγήσουν τώρα στη σύνταξη, έρχεται ξανά το «πλατύ ποτάμι της αλλαγής». Οι σχολιαστές που εκτέθηκαν τόσα χρόνια με τους γλοιώδεις ύμνους για τον ανθρώπινο, λαϊκό ηγέτη της Ραφήνας που τρώει σουβλάκια σαν κι εμάς, θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά την περιστροφή, τώρα η δοξολογία θα ’χει άλλον αποδέκτη. Χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης χωρίς κοινό που ζουν από την κρατική διαφήμιση, επιχειρηματίες που ξέρουν να συναλλάσσονται μόνο με το δημόσιο, διαπλεκόμενοι των κρατικών προμηθειών και των δημοσίων έργων, δημοσιογράφοι που έχουν μετατραπεί σε δημοσίους υπαλλήλους, με εργοδότη τους το κράτος, τις κρατικές εταιρείες, τα κόμματα, τις δημοτικές επιχειρήσεις, τα υπουργικά γραφεία. Καλλιτέχνες που ζουν από τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, αθλητές που ενισχύονται από τις επιδοτήσεις, σωματεία, μη κυβερνητικές οργανώσεις, επιτροπές, ξέρουν πια καλά το παιχνίδι, η εποχή αλλάζει, αναζητούν τον καινούργιο χορηγό. Το κλωνοποιημένο όνομα, η «Ντόλυ της πολιτικής», το εύσωμο παιδί που κλωτσάει τη μπάλα και σπάει το πόδι του, μεταμορφώθηκε στο δημοφιλή πολιτικό, τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη, τον «καταλληλότερο», τον πρωθυπουργό, με το λαϊκό έρεισμα και την αποδοχή της αριστεράς, αυτόν που τα έβαλε με τους «νταβατζήδες». Για να μετατραπεί πάλι τους τελευταίους μήνες σε βαρίδι, που δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, που οδήγησε την παράταξη στις μοιραίες εκλογές της ήττας για να απαλλαγεί από το βαρύ έργο της διακυβέρνησης που δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας. Ο δρόμος της εξόδου περιγράφεται με σαφήνεια στα πρωτοσέλιδα. Κι όταν τα προπαγανδιστικά ηχεία στα παράθυρα των τηλεοράσεων, αυτά που τον στήριξαν και δημιούργησαν την πλαστή εικόνα, του λένε, «το θέμα, αγορίνα μου, είναι να φύγουμε παντελονάτοι και όχι στριγκάτοι», όλοι παίρνουν το μήνυμα. Game over, ο ρόλος σας τελείωσε, νέο έργο προσεχώς.
Τώρα γίνονται οι νέες επενδύσεις και πρέπει να γίνουν βιαστικά και λίγο άκομψα, γιατί οι εθνικοί διασκεδαστές, οι εθνικοί εκβιαστές, οι εθνικοί καταδότες, οι εθνικοί δικαστές εκτέθηκαν πολύ αυτά τα χρόνια, η κωλοτούμπα θα γίνει απότομα. Το «παιντί» που δεν μιλάει καλά ελληνικά, ο προδότης που «χορεύει ζεϊμπέκικα με τους Τούρκους», που κάνει ποδήλατο και σπάει το χέρι του, πρέπει γρήγορα να γίνει ο ηγέτης που έρχεται από το μέλλον, κυρίες και κύριοι ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, Ελληνίδες Έλληνες ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι εδώ.

Η πραγματικότητα των media είναι εικονική. Δημοσκόποι, παπαγαλάκια, έμμισθοι υπάλληλοι κομμάτων, σιτιζόμενοι από τα κρατικά ταμεία, φτιάχνουν έναν πλαστό κόσμο. Ενημερώνουν χωρίς να πληροφορούν, μιλάνε για πολιτική μέσα σε κενό πολιτικής. Έχουν μετατρέψει την πολιτική από παραγωγή προτάσεων και λύσεων σε παιχνίδι εξουσίας, ποιος νικάει. Γιατί το ποιος νικάει είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Ποιος μοιράζει το χρήμα, ποιος διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, τα ειδικά κονδύλια των υπουργείων, τις επιχορηγήσεις του ΟΠΑΠ, τις επιδοτήσεις, την κρατική διαφήμιση, τα δάνεια των κρατικών τραπεζών. Σ’ αυτή τη χώρα ο μεγαλύτερος πελάτης, ο μεγαλύτερος εργοδότης, είναι πάντα το κράτος.
Αυτή η κυβέρνηση αποχωρεί άσχημα, αδύνατη, ηττημένη. Ήταν πάντα ηττημένη. Όλα αυτά τα 6 χρόνια ήταν ηττημένη. Ακόμα και όταν ήταν πανίσχυρη, όταν όλα τα Μέσα ενημέρωσης την υποστήριζαν, όταν είχε την υστερόβουλη ανοχή της αριστεράς, όταν οι πνευματικοί άνθρωποι, προοδευτικοί πάντα, δήλωναν γοητευμένοι από το τίμιο, λαϊκό παιδί της Ραφήνας που διαβάζει Κική Δημουλά. Ήταν αδύναμη γιατί δεν παρήγαγε καμία πολιτική, γιατί δεν έλυνε κανένα πρόβλημα, γιατί είχε μόνο ένα στόχο, κάθε 2, 3, 4 χρόνια να νικάει το ΠΑΣΟΚ και να κερδίζει την εξουσία. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι ισχυρή μόνο αν παράγει πολιτική, αν λύνει τα προβλήματα, αν επιτύχει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται αυτή η χώρα. Αλλιώς, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στις οθόνες των τηλεοράσεων θα είναι παντοδύναμη, ο νέος πρωθυπουργός θα δοξάζεται όπως δοξάστηκε και ο τωρινός, αλλά στ’ αλήθεια θα είναι ανίσχυρη, ένα αναλώσιμο εργαλείο για τη διανομή του δημόσιου χρήματος. Ελπίζω να το έχει καταλάβει.

Στα Μέσα ενημέρωσης ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στο θέμα της νίκης στις εκλογές, όμως το πραγματικό πρόβλημα, η υστέρηση της χώρας, η αιτία των προβλημάτων, απουσιάζει. Δεν παύει όμως να είναι διασκεδαστικός. Παρακολούθησε με προσοχή αυτές τις μέρες, τέτοιες εποχές συμβαίνουν μια φορά κάθε μερικά χρόνια. Η εκπαιδευμένη κοινή γνώμη μπορεί τώρα να αξιολογήσει την αξιοπιστία όλων, τώρα φαίνονται καθαρότερα οι απότομες στροφές, οι κρυφοί στόχοι, ο χαρακτήρας. Προκαλεί λίγη ναυτία, αλλά είναι εκπαιδευτικό. Άσε που έχει και πλάκα".

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Ορισμένες φορές στα ομαδικά παιχνίδια μια πάσα είναι τόσο αιφνιδιαστική που βρίσκει απροετοίμαστους όχι μόνο τους αντιπάλους, αλλά και τους συμπαίκτες. Ο κ. Καραμανλής κατάφερε με την αναπάντεχη για πολλούς απόφασή του να προκυρήξει εκλογές να μεταφέρει αυτού του είδους τον αιφνιδιασμό στην πολιτική. Αντί να βρει απροετοίμαστη την αντιπολίτευση, έπιασε στον ύπνο τα ίδια του τα στελέχη. Έτσι, για πρώτη φορά στη μεταπολευτική πολιτική ιστορία, ένα κόμμα εξουσίας αδυνατεί να συμπληρώσει σε αρκετούς νομούς τα ψηφοδέλτιά του, ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές. Ζητήματα εσωκομματικής διαχείρισης παρέμειναν ανοιχτά, με αποτέλεσμα η τραγικά αργοπορημένη επίλυσή τους να έχει καταστροφικά αποτελέσματα.
Η καραμανλική πολιτική στρατηγική κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του ήταν η αποφυγή σημαντικών ή δύσκολων προσωπικών αποφάσεων. Για το λόγο αυτό, όπως είναι γνωστό, κατηγορήθηκε σφόδρα από την αντιπολίτευση. Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν ότι πολύ καλά έκανε. Κάτι παραπάνω ήξερε...

"ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ"

Όταν το 1988 ο Μπεν Τζόνσον έκανε ντοπαρισμένος στους Ολυμπιακούς της Σεούλ 9.79 στα 100 μέτρα, θεωρήθηκε ως επίδοση υπεράνθρωπη. Πριν από λίγο ο Τζαμαϊκανός Ουσέιν Μπολτ διέλυσε χρονόμετρα και προβλέψεις δήθεν ειδικών και έκανε την απόσταση σε 9.58(!!!) με δεύτερο τον Αμερικανό Γκέι με 9.71(!!) στην ανεπιφύλακτα γρηγορότερη κούρσα όλων των εποχών.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την ασφάλεια και την αξιοπιστία των επιστημονικών αναλύσεων για το πού μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα. Ανεξάρτητα από τις όποιες βοήθειες (ντόπινγκ) και τα δύο στο διάβα των χρόνων διαψεύδουν τις προβλέψεις, φτάνοντας σε πρώην προσδοκώμενες κορυφές πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της απρόβλεπτης άνθρώπινης φύσης, να φτάνει όλο και πιο ψηλά.Και ευτυχώς, γιατί υπάρχει και πλήθος παραδειγμάτων που δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο ...

ΣΥΝΕΠΕΙΑ

Το καλοκαίρι είναι η εποχή της ραστώνης, της χαλάρωσης , της ελάττωσης της έντασης. Το ίδιο ισχύει και για την πόλιτική. Το ακάματο όμως επικοινωνιακό επιτελείο
της κυβέρνησης δεν ακολουθεί αυτόν τον κανόνα. Τελευταία του ανακάλυψη είναι η προσβολή των θεσμών από το επάρατο ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ καθημερινά δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους στην προοπτική η αξιωματική αντιπολίτευση να μην συναινέσει στην εκλογή του Προέδρου και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Και επειδή αυτήν την κυβέρνηση την χαρακτηρίζει συνέπεια λόγων και έργων, ας δούμε (από το σημερινό φύλλο των ΝΕΩΝ) τι λέγαν τα ίδια στελέχη πριν 9 χρόνια, πριν συμφωνήσουν στην επανεκλογή Στεφανόπουλου:

Η αλλαγή θέσεων, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κυβερνητικών στελεχών. Και στο χώρο του ΠΑΣΟΚ μπορεί να βρει κανείς πολλά παραδείγματα. Αυτό που ενοχλεί για ακόμη μια φορά είναι το επικοινωνιακό παπαγάλισμα μιας θέσης, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητά της και την αξία της, με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων κόντρα στη λογική και στο σύνταγμα. Και οι παπαγάλοι αποδείχθηκε ότι δεν τους φέρνουν τύχη...

ΤΣΙΓΑΡΑ

Χθες ήταν η πρώτη μέρα εφαρμογής του νέου νόμου για το κάπνισμα. Και ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις: κανείς στη δουλειά δεν κάπνισε και κάποιοι από τους γνωστούς μου ξεκινήσαν προσπάθεια για να το κόψουν. Φαίνεται πως ο κόσμος για να βηματίσει μπροστά θέλει ένα μικρό σπρωξιματάκι. Αρκεί οι νόμοι να το δίνουν.

ΠΑΣΧΟΣ WRITING

Πολύ καλό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή:

Αλλάχ ακμπάρ;

Mετά τη διαμαρτυρία των μουσουλμάνων μεταναστών την Παρασκευή, ένας από τους εκπροσώπους των (από εκείνους που δεν ξέρουμε ούτε ποιους, ούτε πόσους εκπροσωπούν) δήλωσε εμφανώς αγανακτισμένος ότι «μπορεί να μας σκοτώσεις και να μην αντιδράσουμε, αλλά μην μας πειράξεις το Κοράνι! Είναι για εμάς ιερό».

Η σωστή απάντηση γι’ αυτό σε μια δυτική χώρα είναι: «σκασίλα μας». Για άλλους ανθρώπους ο Ολυμπιακός θεωρείται ιερός, αλλά αυτό για το οποίο όλοι συμφωνούμε στη Δύση είναι ότι οι άνθρωποι είναι ιεροί. Ο σεβασμός στα σύμβολα δείχνει καλούς τρόπους, αλλά η έλλειψή του δεν είναι αξιόποινη πράξη. Μόνο η έλλειψη σεβασμού στον άνθρωπο -ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας ή ποδοσφαιρικών πεποιθήσεων- είναι κάτι που πρέπει να να τιμωρείται.

Αφού, λοιπόν, υπήρξε αυθαιρεσία ενός αστυνομικού στο συμβάν του Κορανίου, αυτός κανονικά θα έπρεπε να τιμωρηθεί για καταστροφή ξένης περιουσίας, όχι για το αν έσχισε ένα χαρτί που κάποιοι θεωρούν ότι είχε θεόπνευστα λόγια γραμμένα. Θα έπρεπε να τιμωρηθεί γιατί αυθαιρέτησε εναντίον του ατόμου -άσχετα αν αυτός είναι μετανάστης- και όχι για το αν προσέβαλε τις πεποιθήσεις του, ακόμη κι αν αυτός τις θεωρεί ιερές.

«Στη Δύση, επειδή ψάχνουμε το βέλτιστο, η προσβολή των πεποιθήσεων είναι κάτι που επιζητούμε», θα έλεγε ο δυτικός πολίτης. «Αποτελεί ένα από τα θεμέλια του δικού μας πολιτισμού, ο οποίος απέδειξε τα τελευταία 300 χρόνια ότι τα πάει μια χαρά, ή έστω καλύτερα από άλλους πολιτισμούς που σέβονται περισσότερο τα ιερά από τους ανθρώπους. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι άνθρωποι εκείνων των πολιτισμών έρχονται εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Δεν μπορεί να θέλουν να επιβάλλουν στη “γη της επαγγελίας” τις πεποιθήσεις της “κόλασης” που άφησαν πίσω τους. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν κάποιοι θεωρούν μετανάστες “φιλοξενούμενους”. Εχει να κάνει με την ιστορική εμπειρία και την απλή λογική. Αν θες καλύτερα αποτελέσματα, από εκείνα που σε οδήγησαν στον “γολγοθά” της ξενιτιάς, δες τι κάνουν οι άλλοι και αντίγραψέ τα ή έστω σεβάσου τα. Οχι ως ιερά, αλλά ως αποδεδειγμένα αποτελεσματικά.»

Στη Δύση δημιουργείται διαρκώς μια σύγχυση μεταξύ θρησκευτικής ανοχής και θρησκευτικής επιβολής. Ενώ κατακτάμε το πρώτο, αρχίζουμε να απειλούμαστε από το δεύτερο. Η καταπίεση των θρησκευτικών συναισθημάτων οποιουδήποτε ανθρώπου δείχνει δυσανεξία. Την ίδια, όμως και χειρότερη δυσανεξία, δείχνει η απαίτηση οποιουδήποτε θρησκευόμενου για σεβασμό των συμβόλων του ή μη κριτική του δόγματός του. Οι απόψεις, ακόμη κι αν είναι θρησκευτικές, κρίνονται και τα σύμβολα συμβολίζουν· άλλες φορές την πίστη, κι άλλες τον χλευασμό προς την πίστη.

Αυτά θα έλεγε ο κάτοικος κάποιας δυτικής χώρας. Ενας κάτοικος της Ελλάδος, όμως, δεν μπορεί να πει το ίδιο. Οχι, μόνο, διότι δεν είναι αμιγώς δυτικός, αλλά κυρίως επειδή στη χώρα του είναι ποινικό αδίκημα η προσβολή θρησκευτικών συμβόλων. Κατά συνέπεια θα είναι μέγιστη υποκρισία να μην τιμωρείται κάποιος για το σχίσιμο του Κορανίου. Θα αποδείξει ότι και στα στο ζήτημα του θρησκευτικού προστατευτισμού, η δημοκρατία μας είναι αλά καρτ...

ΤΡΟΠΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ

"Τόπε τόπε ο παπαγάλος πως στου Μαξίμου πάει άλλος"
(Δημώδες)

THE GLADIATORS

Η φράση "και οι κρίνοντες κρίνονται" είναι σε όλους γνωστή. Στο διαμορφωμένο πανελλήνια επικοινωνικό πλαίσιο οι "κρίνοντες" είναι κυρίως οι δημοσιογράφοι. Οι ίδιοι διεκδικούν το δικαίωμα της συνεχούς και σκληρής κριτικής, πράγμα που είναι εντελώς απαραίτητο για την ορθή άσκηση του επαγγέλματός τους, αλλά και στοιχείο σωστής λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας.
Τι συμβαίνει όμως όταν ασκείται κριτική στους ίδιους τους δημοσιογράφους. Απλώς πανικός. Ήταν προτιμότερο στο μεσαίωνα να κριτικάρεις το ιερατείο παρά σήμερα να κάνεις το ίδιο σε δημοσιογράφο. Οι περισσότεροι θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες και η όποια κριτική τους φαίνεται ιεροσυλία. Αποτέλεσμα είναι το απίστευτο ξεκατίνιασμα που παρακολουθούμε είτε στις οθόνες μας είτε στα διάφορα blogs. Τριαντάφυλλόπουλος vs Θέμος, Κακαουνάκης vs Μάνεσης, Γκόλιας vs Τριανταφυλλόπουλος, Παπαγιάννης vs Χατζηνικολάου, Παπαδάκης vs Αυτιάς, Πρετεντέρης vs Πανδώρα κ.α. συνθέτουν ένα αναμφίβολα θλιβερό δημοσιογραφικό σκηνικό.
Αν ο τύπος με την ευρύτερή του έννοια παρέμενε η τέταρτη εξουσία, αυτά δεν θα είχαν και πολύ νόημα. Επειδή όμως μάλλον βρίσκεται ψηλότερα, τα συμφέροντα είναι τεράστια και η επιρροή του στον κόσμο σημαντική, χαμένη βγαίνει μόνο η δημοκρατία. Η δημοσιογραφία και η πολιτική έχουν χάσει προ πολλού άλλωστε την έξωθεν καλή μαρτυρία τους.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Η συνέντευξη δόθηκε στο δημοσιογράφο Τάσο Πλέντζα της εφημερίδας "Ενημέρωση"

-Πως κρίνετε το έργο της νομαρχιακής αρχής;

Τα 7 χρόνια παρουσίας της νυν νομαρχιακής αρχής στο τιμόνι του νομού απέδειξαν περίτρανα τους φόβους και τις ανησυχίες που εκφράζουμε καιρό τώρα. Το έργο της κρίνεται ανεπιφύλακτα πολύ κατώτερο των προσδοκιών ακόμα και των ίδιων των ψηφοφόρων της. Ο νομός συνεχίζει να υστερεί αναπτυξιακά, παρά τις υψηλές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, ο βαθμός της εξυπηρέτησης του πολίτη είναι χαμηλός και πολυδιαφημισμένα έργα, όπως η Τρικάλων-Καλαμπάκας, προχωρούν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς. Είναι πλέον σαφές σε κάθε πολίτη του νομού ότι η νυν νομαρχιακή αρχή δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο. Ο νομός χρειάζεται αλλαγή, νέο όραμα, συγκεκριμένες στρατηγικές για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων και εντελώς διαφορετική φιλοσοφία διοίκησης.

-Σε ποιους τομείς πρέπει να στρέψει την προσοχή της η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση ενόψει του ΕΣΠΑ 2007-2013;

Δύο είναι οι βασικοί τομείς στους οποίους πρέπει να επικεντρωθεί η δράση της νομαρχιακής αρχής: η τουριστική ανάπτυξη και η προστασία της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Η παρουσία των Μετεώρων, ως γεωλογικού φαινομένου και θρησκευτικού μνημείου παγκόσμιας εμβέλειας, καθώς και ο ξεχωριστός ορεινός μας όγκος, πρέπει να είναι οι πυρήνες της διαμόρφωσης συγκεκριμένων τουριστικών πολιτικών. Η σωστή διαχείριση της προβολής του νομού, η αρωγή στη δημιουργία υποδομών και η ανάπτυξη των οδικών έργων προς αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητες συνθήκες αξιοποίησης του τουριστικού προϊόντος.

Από την άλλη, ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος έχουν την ανάγκη συνεχούς βοήθειας από τη νομαρχιακή αρχή, τόσο σε επίπεδο υποδομών (π.χ. λιμνοδεξαμενές), όσο και σε επίπεδο επιστημονικής υποστήριξης από τις υπηρεσίες. Τα νέα μοντέλα αγροτικής ανάπτυξης απαιτούν συνεχή εγρήγορση, γιατί ο ανταγωνισμός τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο είναι αμείλικτος. Οι σημερινές πολιτικές συντηρούν μια κατάσταση με δύσκολο παρόν και εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον.

-Πολλές φορές έχετε επισημάνει ως συνδυασμός στο νομαρχιακό συμβούλιο την προσπάθεια της πλειοψηφίας να μην αναδεικνύει θέματα μείζονος ενδιαφέροντος για το νομό. Γιατί πιστεύετε ότι το κάνει αυτό;

Η δίχρονη εμπειρία στα έδρανα του νομαρχιακού συμβουλίου αποδεικνύει ότι η παρούσα νομαρχιακή αρχή δεν αντέχει το διάλογο. Η αντιπολιτευτική μας τακτική προσπαθεί να είναι αμιγώς πολιτική, να συνεισφέρει στη διαβούλευση για την επίλυση των προβλημάτων και να καταθέτει προτάσεις. Η απάντηση στην κριτική μας είναι, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, ένας αναίτιος εκνευρισμός και η εκτόξευση χαρακτηρισμών (όπως μικρότητα και μικροψυχία), που δεν τιμούν ούτε το χώρο του νομαρχιακού συμβουλίου αλλά και δεν έχουν σχέση με τον ίδιο το διάλογο που αποτελεί βασικό συστατικό της πολιτικής. Ίσως να κυριαρχεί σε κάποιους η αντίληψη ότι το νομαρχιακό συμβούλιο χρησιμεύει μόνο για τη διεκπεραίωση απλών γραφειοκρατικών ζητημάτων. Η Αυτοδιοικητική Ενότητα θα συνεχίσει να φέρνει, παρόλες τις αντιδράσεις, στο δημόσιο διάλογο όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν το νομό.

-Θεωρείτε ότι το εγχείρημα της «Αυτοδιοικητικής Ενότητας» έχει πετύχει;

Είναι γεγονός ότι το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών ήταν ιδιαίτερα αρνητικό για το συνδυασμό της Αυτοδιοικητικής Ενότητας. Κάνοντας την αυτοκριτική μας πρέπει να σημειώσουμε ότι η απογοήτευση από το αποτέλεσμα οδήγησε σε μια καθυστέρηση του αντιπολιτευτικού βηματισμού μας. Εδώ και καιρό όμως, η Αυτοδιοικητική Ενότητα ασκεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα, γεγονός που αναγνωρίζεται και από τους πολίτες του νομού. Αν συνεχίσει με αυτό το ρυθμό, το έργο της σίγουρα θα πετύχει και θα ανταμειφθεί. Αν όχι, θα αποτελέσει έναν αστερίσκο στην πολιτική ιστορία του νομού. Εμείς μπορούμε να υποσχεθούμε, ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συμβεί το πρώτο.

THE TRUTH

Πολύς λόγος γίνεται από εχθές για την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στη γείτονα και φίλη Τουρκία και να μην καταδεχθεί να περάσει από τα μέρη μας. Οι περισσότεροι το απέδωσαν στην εν γένει ανεπάρκεια του ΥΠΕΞ και στην τακτική της κ. Μπακογιάννη να χρησιμοποιεί την εξωτερική πολιτική για την προσωπική της προβολή.
Αυτά βέβαια είναι αηδίες και παραμύθια για αδαείς. Γνωστός μου ελληνοαμερικάνος, που ο βαφτισιμιός της ξαδέρφης του δουλεύει στην κουζίνα του Λευκού Οίκου, μου αποκάλυψε με κωδικοποιημένο μήνυμα μέσω facebook, που η αποκρυπτογράφησή του απαιτεί τέσσερα τουλάχιστον χρόνια μελέτης του Λιακόπουλου, την σκληρή αλήθεια:
Όταν αποφάσισε να πραγματοποιήσει το ταξίδι ο Ομπάμα, κάλεσε τον αντιπρόεδρό του και γνωστό φιλέλληνα Τζο Μπάιντεν. "Τζό" του είπε, "θα μου οργανώσεις το ταξίδι στην Ελλάδα;" Ο Τζο τον κοίταξε σκεφτικός. "Δεν ξέρω Πρόεδρε, έχω πληροφορίες ότι ο Τσίπρας θα οργανώσει διαδηλώσεις για να καταγγείλει το ρόλο μας στην κλιματική αλλαγή καθώς και την αστυνομική βία που υπάρχει στις νότιες πολιτείες μας". "Μα το Δία Τζον", είπε ο πρόεδρος, "γιατί να μου το κάνει αυτό ο cool Alexis; Δεν είπα πως θα αναθεωρήσουμε τη στάση μας για το πρωτόκολλο του Κιότο; Δεν υποσχέθηκα να κλείσω το Γκουαντάναμο;" "Ναι πρόεδρε, αλλά δεν αρκούν αυτά. Για να πειστούν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τα δείγματα γραφής σου πρέπει να είναι πολλά". Ο Πρόεδρος κοντοστάθηκε. "Εντάξει Τζο. Αν είναι μόνο αυτό θα σφίξω τα δόντια και θα πάω" "Όμως Πρόεδρε υπάρχει και κάτι άλλο" "Τί Τζο", ρώτησε κάθιδρος ο Μπαράκ Χουσείν. "Η Αλέκα θα ξεσηκώσει τον κόσμο λέγοντας ότι είμαστε φονιάδες των λαών και θα καλέσει λαό, φοιτητές, εργάτες και συνδικάτα στο Σύνταγμα". "Είναι αδιόρθωτο αυτό το κορίτσι", είπε ο Πρόεδρος. "Αλλά παρόλα αυτά θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα πάω". "Πρόεδρε", είπε ο πιστός αντιπρόεδρος κοιτώντας το πάτωμα. "Είναι και κάτι άλλο που πρέπει να ξέρεις". "Τι Τζο, πες μου" είπε ο Πρόεδρος με γουρλωμένα μάτια. "Ο Κώστας Καζάκος ετοιμάζει και σε σένα δίκη όπως και στον Κλίντον". " Μα Τζο έχει χρόνο; Δεν παίζει καθημερινά στη Βέρα στο Δεξί;" "Όχι Πρόεδρε" είπε ο Τζο. "Η Βέρα τελείωσε και φέτος κάνουν θραύση τα Μυστικά της Εδέμ". "Μα κανείς δε με ενημερώνει σωστά; Και θα γυρνώ καταδικασμένος από τον Αμυρά στη διεθνή κοινότητα; Όχι Τζο, δεν το αντέχω. Θα πάμε μόνο Τουρκία και ας είναι καλύτερο το τραγούδι του Σάκη".
Τότε μάλιστα άσπρισαν απότομα και τα μαλλιά του Ομπάμα, γεγονός που εντέχνως απέκρυψε στις γνωστές δηλώσεις ο κομμωτής του.