Monday, November 30, 2009

ΤΑΥΤΙΣΗ



Σχετικά με τις χθεσινές εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου στη ΝΔ, δύο πράγματα αξίζει τον κόπο να σχολιαστούν: το πρώτο έχει να κάνει με την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, που απέδειξε ότι οι κεντρικές επιτροπές και τα προκαθορισμένα συνέδρια αποτελούν πια αυτιστικές και απαρχαιωμένες πολιτικές ομφαλοσκοπήσεις. Το δεύτερο έχει να κάνει με την "αυτοκτονία" της Ντόρας. Η απεγνωσμένη της προσπάθεια να μη θεωρηθεί ότι υπονόμευσε τον Καραμανλή την έκανε να φαίνεται ως κακόγουστη συνέχειά του. Για το 33% δεν μπορεί παρά να μην ευθύνεται κύρια ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός. Και στο πρόσωπο της Ντόρας οι ψηφοφόροι της ΝΔ τον αποδοκίμασαν μία ακόμη φορά.
Η κριτική και η αποστασιοποίηση από προηγούμενες πολιτικές μέσα στο ίδιο κόμμα, ούτε ντροπή είναι, ούτε αναγκαία βλάπτει. Για του λόγου το αληθές, ας θυμηθούμε και τον Σημίτη...

Friday, November 06, 2009

ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΦΡΑΝΚΙ


Αρκετοί άνθρωποι συνδυάζουν τις σημαντικές στιγμές της ζωής τους με ένα τραγούδι. Θυμάμαι σαν τώρα ότι τη στιγμή που μου τηλεφώνησε ο συμφοιτητής μου ο Πέτρος για να μου πει ότι πέρασα το τελευταίο μάθημα στη σχολή, στο CD player έπαιζε Πορτοκάλογλου και το “τι έχει μείνει απ'τη φωτιά”. Επίσης ένας φίλος μου ορκίζεται σε ό,τι έχει ιερό, ότι την ώρα που ξεκινούσε να πάει στο πρώτο ραντεβού με τη γυναίκα του, από το ραδιόφωνο ακουγόταν Κηλαηδόνης και το “φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια...”. Στη διεθνή πολιτική σκηνή, χαρακτηριστική είναι η στιγμή που οι σοσιαλδημοκράτες αποχαιρετούν τον περήφανο και συγκινημένο Σρέντερ μετά την οριακή προ τετραετίας ήττα του με το “My Way” του Frank Sinatra.
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να έχει μια πετυχημένη θητεία, το τραγούδι του Sinatra πρέπει να είναι η καθημερινή του επωδός. Η νίκη του Πρωθυπουργού στις 4 του Οκτώβρη ήταν αρκετά προσωπική. Από την επόμενη της ήττας του 2007, είχε ξαφνικά απέναντί του όχι μόνο την εσωκομματική γκρίνια, αλλά και σύσσωμο τον λεγόμενο προοδευτικό τύπο. Ποιος δε θυμάται το αλήστου μνήμης πρωτοσέλιδο “παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε” αλλά και την καθημερινή ανελέητη κριτική γνωστών τηλεσχολιαστών. Το θέμα βέβαια δεν ήταν η κριτική, που είναι πάντα απαραίτητη, αλλά οι αστείοι έως χυδαίοι υπαινιγμοί ότι “ο άνθρωπος απλώς δεν μπορεί”. Ο Παπανδρέου τελικά μπόρεσε, γιατί στο διάστημα αυτό των 2 ετών είχε ένα σταθερό γνώρισμα: τη συνέπεια. Έμεινε σταθερός στην τακτική του, στις πολιτικές του θέσεις και πάνω απ'όλα στο προσωπικό του στυλ.
Το μεγάλο του στοίχημα είναι να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Τα εμπόδια είναι πολλά και κυρίως εσωκομματικά, καθώς η Ν.Δ. με τα τεράστια προβλήματα μετά την εκλογική πανωλεθρία, είναι δύσκολο να αποκτήσει σύντομα σταθερό πολιτικό βηματισμό. Το λεγόμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ” του έστειλε το πρώτο μήνυμα στις εκλογές για την ανάδειξη του γραμματέα. Ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες γιατί δεν αξιοποιούνται κομματικά στελέχη σε θέσεις αιχμής. Ο Γιώργος προς το παρόν αντιστέκεται. Η εφαρμογή του ΑΣΕΠ σε κάθε είδους πρόσληψη εκμηδενίζει την επέλαση κομματικών στο κράτος. Η διακοπή του προσβλητικού θεσμού των stage καταργεί την ομηρία νέων ανθρώπων από πολιτικά γραφεία. Η επιλογή γραμματέων με πλούσια βιογραφικά εμπεδώνει αισθήματα αξιοκρατίας.
Η πολιτική όμως είναι μια δυναμική κατάσταση κατά την οποία το παρελθόν δεν εγγυάται μελλοντικές συμπεριφορές (κάπως σαν τις τραπεζικές αποδόσεις). Η πολιτική της Κυβέρνησης σε ζητήματα αξιοκρατίας πρέπει να είναι σταθερή και απόλυτη. Το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε σχέση με το κράτος είναι αυτό της αδικίας. Να θεωρεί δηλαδή ότι οι ικανότητές του, οι κόποι του, οι γνώσεις του, η επάρκειά του δεν αποτελούν εφόδια αλλά πουκάμισο αδειανό. Αν η Κυβέρνηση δεν επιμείνει σε τολμηρές αξιοκρατικές τομές δε θα κάνει κακό μόνο στον εαυτό της, αλλά θα πλέξει το σάβανο της ίδιας της πολιτικής. Και δυστυχώς η χώρα δε φημίζεται για την υψηλού επιπέδου επιχειρηματικότητα ώστε οι εκπρόσωποί της να αντικαταστήσουν τους πολιτικούς. Είναι συμπερασματικά η τελευταία ευκαιρία της πολιτικής για να δείξει ότι έχει περιθώρια προσφοράς.
Η εγχώρια και διεθνής πολιτική εμπειρία έχει αποδείξει ότι κάθε Κυβέρνηση και κάθε Πρωθυπουργός έχουν πεπερασμένα όρια. Μετά από δύο, το πολύ τρεις θητείες, οι ψηφοφόροι τους αποστρατεύουν, στο πλαίσιο της εναλλαγής εξουσίας, που είναι και βασικό δημοκρατικό κύτταρο. Επομένως, σε κάποια από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι εκλογείς θα διαλέξουν κάποιον άλλον αντί του Γιώργου. Αν συμβιβαστεί στα θέλω του κομματισμού, θα έχει την τύχη του Καραμανλή, ενός Πρωθυπουργού χωρίς καμιά προσωπική πολιτική παρακαταθήκη. Αν επιμείνει στο δρόμο που πορεύθηκε και συνεχίζει, σε μια μελλοντική ήττα, θα μπορεί συγκινημένος να σιγοτραγουδάει το “Ι deed it my way” του Φράνκι, που άρεσε πολύ και στον πατέρα του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".

Tuesday, November 03, 2009

ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ


Κάθε αγόρι καλείται από πολύ μικρό να κάνει κάποιες επιλογές. Μια από αυτές είναι η ποδοσφαιρική ομάδα που θα υποστηρίζει σε όλη του τη ζωή, καθώς όπως είναι γνωστό, φίλους, γυναίκα και κόμμα είναι πιθανό να αλλάξεις, ομάδα όμως όχι. Πολλές φορές, εκτός από την ομάδα της καρδιάς τους, οι οπαδοί συμπαθούν και μια συνήθως μικρότερης δυναμικότητας, π.χ. ένας Ολυμπιακός μπορεί να υποστηρίζει και τη Λάρισα. Στην πολιτική, αν και πιο σπάνια, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Μιλώντας σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, μπορώ να παραδεχτώ πως (εκτός από το ΠΑΣΟΚ του οποίου είμαι μέλος) τρέφω μια συμπάθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η μικρή πολιτική παρέκκλιση οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: ο πρώτος είναι οι πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με το συγκεκριμένο χώρο, με αποτέλεσμα να συμφωνώ αρκετές φορές με τις απόψεις κάποιων στελεχών του (ιδίως του ανανεωτικού ρεύματος), και ο δεύτερος η άριστη και δημιουργική συνεργασία που είχα με το κορυφαίο στέλεχός του στο νομό, το Σάκη Παπαδόπουλο.
Η παρακολούθηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ενδιαφέρουσα και συνάμα εκπαιδευτική. Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η πορεία από την προ διετίας δημοσκοπική έκρηξη μέχρι την προσγείωση στα συνήθη εκλογικά ποσοστά. Στο χρονικό αυτό όμως διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε μέρος στη μόνη εκτεταμένη ιδεολογική μάχη που έγινε τελευταία στην Ελλάδα, με αντίπαλο το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Το καλό για το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι με τη συμμετοχή του σε αυτή τη μάχη απέδειξε ότι εκπροσωπεί συγκεκριμένες ιδέες και διαθέτει επαρκές ιδεολογικό οπλοστάσιο. Το κακό ήταν ότι ηττήθηκε πανηγυρικά.
Οι δύο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί συγκρούστηκαν σε τρία επίπεδα. Τα δύο πρώτα αφορούσαν αντιμετώπιση συγκεκριμένων κοινωνικών θεμάτων και το τρίτο την πολιτική διαχείριση σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αντίστοιχα.
Η πρώτη σύγκρουση αφορούσε τη μεταναστευτική πολιτική. Η σαφώς πιο ανθρωποκεντρική θέση του ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε από τη ραγδαία αύξηση των λαθρομεταναστών στη χώρα και από τις χωρίς ουσιαστική απόδειξη κραυγές ότι αυτοί ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας. Ταυτόχρονα, οι γενικόλογες απόψεις δε συνοδεύονταν από συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Το μήνυμα του ΛΑΟΣ ήταν σαφέστερο και ήχησε καλύτερα στα αυτιά των «νοικοκυραίων»: να μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται. Βέβαια πόσοι , που, για πόσο και σε ποιον χρειάζονται δεν απαντήθηκε, αλλά η ελκυστικότητα του αφορισμού ήταν πρόδηλη.
Η δεύτερη είχε να κάνει με τον προηγούμενο Δεκέμβρη και τις «νύχτες του Αλέξη». Η δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικούς προκάλεσε δίκαια οργή και διαδηλώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως άργησε να ξεχωρίσει τον αυθορμητισμό των πρώτων εκδηλώσεων με τη βία και τις καταστροφές που ακολούθησαν. Η αυτονόητη καταδίκη αυτών των συμπεριφορών είτε δεν έγινε ή όταν έγινε συνοδεύτηκε με πολλά «αλλά».Στην αντίπερα όχθη ο ΛΑΟΣ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός και εκφράζοντας (πράγμα σπάνιο) σε μεγάλο βαθμό την κοινή λογική έκανε στα τηλεοπτικά παράθυρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζουν ως εκπρόσωποι αναρχικών και καταστροφέων. Η συμπεριφορά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι πρόκειται για ένα αστικό κόμμα με εντελώς αθηνοκεντρική συμπεριφορά, καθώς δεν αντιλήφθηκε ότι οι ψηφοφόροι του δεν εξαντλούνται μόνο στα στενά όρια των Εξαρχείων και των γύρω περιοχών.
Στη διαχείριση των σχετικά κοντινών πολιτικών χώρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑΟΣ αντίστοιχα) ο κ. Καρατζαφέρης παρέδωσε απλά μαθήματα πολιτικής. Την ώρα που ο κ. Τσίπρας έκλεινε το μάτι στην κάμερα και έλεγε πονηρά «για να δούμε ποιο θα είναι δεύτερο κόμμα στις εκλογές» και ο κ. Αλαβάνος μιλούσε απαξιωτικά για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με εκφράσεις τύπου Αλέφαντου όπως «καλώς τα παιδιά» ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αναφερόταν στη μεγάλη κεντροδεξιά και στην πολυκατοικία που μένει μαζί με τη ΝΔ. Την ώρα δηλαδή που ο ένας καλούσε, οι άλλοι έδιωχναν. Τα αποτελέσματα των πιο πάνω τακτικών φάνηκαν στις ευρωεκλογές, όπου η πορεία των δύο κομμάτων ήταν αντίθετη.
Στις πρόσφατες όμως εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και πέτυχε ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη ανάγκη του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπείται από κάποια υψηλού επιπέδου στελέχη (όπως π.χ. ο δικός μας Φώτης Κουβέλης), να ακούγονται προοδευτικές απόψεις που όντως αναπτύσσονται στους κόλπους του, παρά στις ακολουθούμενες τακτικές και την πολυγλωσσία των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Και ευτυχώς που το αποτέλεσμα ήταν έτσι, γιατί ένας κριτικός και με προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει ένα ηθικό αριστερό αντίβαρο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, για «επαναστάσεις» και κραυγές χωρίς προτάσεις υπάρχει και το ΚΚΕ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ".