Tuesday, January 27, 2009

ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ


Στα τέλη του 19ου αιώνα οι τότε υπεύθυνοι αποφασίσανε να κόψουν τις ακακίες που υπήρχανε στην οδό Σταδίου. Σε μια εποχή, που η οικολογία ίσως να μην υπήρχε ούτε ως έννοια, ο σατυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τους ακόλουθους στίχους:
"Προς χάριν της κυκλοφορίας
των ευγενών μας των ποδών
εκόψανε τας ακακίας
εις του Σταδίου την οδόν.
-
Ήσαν οι δόλιες ακακίες
και θεωρούντο περιττές
αν ήτανε κι αυτές κακίες
δε θα τις κόβανε ποτές".
Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο Δήμαρχος Αθηναίων κόβει νύχτα και με τη βοήθεια των ΜΑΤ 40 δέντρα για να γίνει υπόγειο πάρκινγκ. Τελικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η πολιτική μυωπία παραμένει δυστυχώς αναλλοίωτη.

Saturday, January 24, 2009

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ...




Μια από τις αγαπημένες παροιμίες του Χαρίλαου Φλωράκη ήταν αυτή που λέει ότι: "όταν κατουράς τη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι". Δείτε στο παρακάτω βίντεο την πρακτική της εφαρμογή:
http://www.youtube.com/watch?v=JKxKqsbrUJY

Tuesday, January 20, 2009

TABULA RASA


Η πολιτική έχει κάποιες βασικές αρχές. Μια από αυτές είναι ότι η ανάληψη κάποιας υπεύθυνης και ιδιαίτερα μιας κυβερνητικής θέσης προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον ενός στοιχειώδους προγράμματος. Αυτά βέβαια ήταν αυτονόητα μέχρι την υπουργοποίηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου. Ο νέος Υπουργός Παιδείας ανέλαβε τη νέα του θέση λέγοντας ότι δεν υπάρχει από μέρους του κανένα πρόγραμμα, κανένα συγκεκριμένο σχέδιο και ότι θα αρχίσει νέος διάλογος από την αρχή, tabula rasa, όπως ανέφερε.
Το να ομολογήσεις την ασχετοσύνη σου για έναν τομέα είναι πράγματι ειλικρινές. Το να αναλάβεις όμως αυτή τη θέση, όντας άσχετος, είναι επικίνδυνο. Έτσι, ενδιαφέρουσες απόψεις όπως η κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων, που απαιτούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και επίπονη επεξεργασία, θα καταλήξουν πυροτέχνημα. Και δυστυχώς μετά την υγεία (Κακλαμάνης και Αβραμόπουλος με μηδενικό έργο) και ο πολύπαθος χώρος της παιδείας περνά σε αμιγώς επικοινωνιακή διαχείριση (ο επικοινωνιακός Άρης).
Υ.Γ. Η αναφορά στη λέξη rasa ίσως δημιουργεί αρνητικούς βατοπεδινούς συνειρμούς. Πως και ξέφυγε αυτό από τον ευφυή Άρη; Ή μήπως ευφυώς ξέφυγε;

Sunday, January 11, 2009

ΜΝΗΜΗ 80s


Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο. Μου άρεσε και το αναπαράγω:
"Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν
υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από
μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας
αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν
γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει
τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα
και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε
τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να
παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα
μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές
όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ
για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα
κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί... "









Monday, January 05, 2009

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ


Το να κρύβεσαι και να πυροβολείς 21 χρονους αστυνομικούς με Καλάσνικοφ και χειροβομβίδες είναι φτηνή ανανδρία Οι δημοσιογράφοι ανησυχούν και ονομάζουν τους δολοφόνους νέα γενιά τρομοκρατών. Προσωπικά θα τους ονόμαζα νέα γενιά άνανδρων.
Υ. Γ. Πόσο μυαλό πρέπει να κουβαλά κάποιος για να πιστεύει ακόμη στο αντάρτικο πόλεων;